บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1670

บทที่ 1670 ไม่เป็นที่ชื่นชอบ

………………..

บทที่ 1670 ไม่เป็นที่ชื่นชอบ

เปลี่ยนกลยุทธ์หรือ? ทุกคนมีทีท่าตกตะลึงและสับสนเล็กน้อย

เล่ออู๋เหินอธิบาย “เมื่อเราออกเดินทางเป็นกลุ่ม เราจะสามารถค้นหาเป้าหมายได้ครั้งละหนึ่งเท่านั้น แต่หากเราแยกกันค้นหา เราก็จะสามารถได้รับรากเต๋าบรรพชนสำหรับทุกคนง่ายขึ้น”

ข้อเสนอแนะนี้ดึงดูดใจหลาย ๆ คนอย่างไม่ต้องสงสัย แต่พวกเขาตระหนักดีว่าการทำเช่นนี้จะต้องแบ่งกลุ่ม ซึ่งนั้นหมายความว่าอันตรายที่พวกเขาเผชิญก็จะมากขึ้นเช่นกัน ถือได้ว่ามีทั้งข้อดีและข้อเสีย

ดูเหมือนว่าเล่ออู๋เหินจะมองเห็นความกังวลในใจของพวกเขา ดังนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่จำเป็นต้องกังวล แม้เราจะแยกกัน แต่เราสามารถใช้เบี้ยรวมวิญญาณเพื่อสื่อสารกันได้ ไม่ว่าใครจะเผชิญกับภัยอันตราย เราจะรีบมุ่งหน้าไปช่วยเหลือทันที”

ขณะที่กล่าว เขาก็พลิกฝ่ามือขึ้น จากนั้นเปลือกหอยที่มีลักษณะเป็นผลึกโปร่งแสง ซึ่งดูเหมือนใบไม้สีเขียวลอยขึ้นมา

เบี้ยรวมวิญญาณ เป็นสมบัติหายากที่สร้างขึ้นในเอกภพจักรวรรดิ เมื่อสวมใส่แล้ว แม้ว่าจะอยู่ห่างกันคนละซีกโลก ก็ยังสามารถสื่อสารกับอีกฝ่ายได้ตลอดเวลา

เล่ออู๋เหินส่งเบี้ยรวมวิญญาณให้กับเฉินซี เชินถูเยียนหราน อวี๋ชิวจิง และจวนอวี๋สุ่ย แล้วเก็บชิ้นหนึ่งไว้สำหรับตนเอง

หลังจากนั้นจึงกล่าวว่า “พวกเราห้ามหาเทวาวิญญาณจะเป็นผู้นำกลุ่ม และจะช่วยสหายเต๋าแต่ละคนครอบครองรากบรรพชน ด้วยวิธีนี้แม้จะเผชิญกับอันตราย แต่ก็สามารถยืนหยัดจนกว่ากลุ่มอื่นจะมาช่วยเหลือได้ และมันจะปลอดภัยกว่ามากอย่างแน่นอน”

เมื่อทั้งหมดทราบว่าเล่ออู๋เหินได้เตรียมการมาอย่างดีแล้ว ความกังวลในใจพลันคลายลงอย่างมากทันที และไม่มีใครคัดค้านข้อเสนอแนะนี้

“เอาละ เรามาเริ่มแบ่งกลุ่มกันดีกว่า แล้วพวกเราแต่ละคนจะนำสหายเต๋าไปด้วยสองสามคน” เล่ออู๋เหินกวาดสายตามองผ่านทุกคน ก่อนที่จะกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เฉินซี เชินถูเยียนหราน จวนอวี๋สุ่ย และอวี๋ชิวจิงโดยปกติแล้วย่อมไม่คัดค้านใด ๆ

นอกจากห้าคนที่เป็นมหาเทวาวิญญาณแล้ว กลุ่มของพวกเขายังมีผู้เยี่ยมยุทธ์อีกสิบสี่คน

ในไม่ช้า กลุ่มของพวกก็แยกย้ายกันโดยสิ้นเชิง

กลุ่มของเล่ออู๋เหิน เชินถูเยียนหราน อวี๋ชิวจิง และจวนอวี๋สุ่ยมีผู้เยี่ยมยุทธ์สามคน ในขณะที่กลุ่มของเฉินซีมีสองคน

ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่ได้รับการให้อภัย แต่เนื่องจากผู้เยี่ยมยุทธ์เหล่านี้ไม่เป็นมิตรและมีท่าทีรังเกียจ ทั้งยังทำให้เฉินซีขุ่นเคือง แม้จะทราบถึงฐานะของเฉินซีแล้ว แต่ก็ยังกังวลว่าเฉินซียังผูกใจแค้น และมันคงไม่เหมาะนักถ้าจะคืนดี ในขณะที่กำลังค้นหารากเต๋าบรรพชน

นี่เป็นเพียงการระแวงกันไปเอง ด้วยวิสัยทัศน์และจิตใจที่กว้างขวาง เขาจะสร้างปัญหาเพียงเพราะเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่าเฉินซีจะไม่ชอบพวกเขามากแค่ไหน ทว่าเมื่อคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมของกลุ่มแล้ว เขาย่อมไม่ชักนำพันธมิตรของตนเข้าสู่กับดักเป็นแน่แท้

สำหรับผู้เยี่ยมยุทธ์สองคนที่ถูกจัดสรรให้อยู่ในกลุ่มเฉินซีนั้น หนึ่งในนั้นมีนามว่า เถาตง และเขามาจากตระกูลเถาของเอกภพจักรวรรดิ แม้จะคัดค้านการอยู่กลุ่มเดียวกับเฉินซี แต่มันก็ช่วยไม่ได้ เพราะเขาไม่เร็วเท่าคนอื่น ๆ ดังนั้นจึงทำได้เพียงติดตามเฉินซีอย่างไม่เต็มใจ

ส่วนอีกคนคือ เวยจื่อฝู เนื่องจากเวยจื่อฝูได้รับรากเต๋าบรรพชนระดับหกแล้ว เขาจึงไม่ต้องกังวลว่าเฉินซีจะสร้างปัญหาให้กับตน

หลังจากแบ่งกลุ่มกันแล้ว เล่ออู๋เหินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ทุกคน ข้ามีข้อเสนอแนะ ไยกลุ่มของเราถึงไม่แข่งขันกันเองเล่า? โดยเราจะวัดกันที่คุณภาพของรากเต๋าบรรพชนที่กลุ่มของเราได้รับมา?”

ดวงตาของทุกคน เป็นประกายเมื่อได้ยินข้อเสนอนี้ และทราบดีว่าข้อเสนอนี้มีประโยชน์อย่างยิ่ง

“ข้อเสนอนี้ไม่เลว อย่างไรก็ตาม เฉินซีมีผู้ติดตามเพียงสองคน และคนหนึ่งได้รับรากเต๋าบรรพชนระดับหกแล้ว หากเราแข่งขันกันในลักษณะนี้ เขาก็จะเสียเปรียบกว่าเล็กน้อย” เชินถูเยียนหรานแย้มยิ้มพลางกล่าวเบา ๆ

“ฮ่าฮ่า! เหยียนหราน! โอ้! เหยียนหราน! ดูเจ้าสิ เจ้ามักจะปกป้องสหายเต๋าเฉินซีอยู่ตลอดเวลา หรือว่าเจ้าจะชอบเขาจริง ๆ” เล่ออู๋เหินหัวเราะและหยอกล้อ

เชินถูเยียนหรานถอนหายใจเบา ๆ “อนิจจา ในขณะที่บุพผาร่วงหล่นปรารถนาที่จะได้รับความรัก พวกมันกลับถูกกระแสพัดพาไปอย่างไร้ปรานี”

เฉินซียิ้มอย่างขมขื่นและยักไหล่ เขารู้ว่ามันเป็นเพียงคำหยอกล้อ ดังนั้นจึงไม่คิดจริงจังกับเรื่องนี้นัก

สำหรับผู้เยี่ยมยุทธ์คนอื่น ๆ พวกเขาทำได้เพียงรู้สึกอิจฉาและริษยาเท่านั้น แม้จะรู้ว่ามันเป็นเพียงเรื่องตลก แต่ก็ไม่ใช่แค่ใครก็ตามที่สามารถมีคุณสมบัติที่จะเพลิดเพลินกับการถูกปฏิบัติจากเชินถูเยียนหรานได้!

เล่ออู๋เหินกล่าว “เหยียนหราน อย่าลืมว่าหากเรามีวาสนา เราแต่ละคนจะสามารถรับรากเต๋าบรรพชนได้มากกว่าหนึ่งหรือสองต้น แม้เราจะไม่สามารถใช้สมบัติอันล้ำค่าดังกล่าวได้ด้วยตัวเอง แต่ก็เป็นการดีอย่างยิ่งที่จะนำกลับไปมอบให้กับตระกูลของเรา”

เชินถูเยียนหรานตกตะลึงและกล่าวเยาะเย้ยตัวเอง “ดูเหมือนว่าเมื่อสตรีมีความรู้สึกซื่อสัตย์ในใจ พวกนางก็จะเลอะเลือนจริง ๆ” นางไม่ปล่อยโอกาสหยอกล้อเฉินซีให้หลุดมือไป

เล่ออู๋เหินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินเช่นนี้

เฉินซีกลับถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เอาละ ออกเดินทางกันเถอะ”

คนอื่น ๆ รู้ดีว่าเวลานั่นมีค่าเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาทั้งห้ากลุ่มจึงบินไปยังห้าทิศทางที่แตกต่างกัน

…

ฟิ่ว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน