บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1673

บทที่ 1673 สยบราบคาบ

………………..

บทที่ 1673 สยบราบคาบ

เฉินซีบาดเจ็บหนัก ไหล่ซ้ายปรากฏรอยไหม้เผยให้เห็นไปถึงชั้นกระดูกขาวโพลนน่าสยดสยอง

ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มกลับไม่ได้สนใจบาดแผลนั่นแม้แต่น้อย หลังจากโจมตีจินชิงหยางไปแล้ว เขาก็ลงมือกับเยว่หรูฮวาต่ออย่างไม่ลังเล

โครม!

ในที่สุดจันทร์เสี้ยวสีแดงโลหิตคู่นั่นก็สะบั้นด้วยปราณกระบี่ที่เต็มไปด้วยจิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวของเฉินซี และดูเหมือนว่าเยว่หรูฮวาจะได้รับแรงปะทะจากสถานการณ์ดังกล่าว เขาส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนพร้อมกับเลือดที่ไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้าง นับเป็นเหตุชวนให้ตกใจอย่างยิ่ง

ไม่แปลกที่รูปการณ์ออกมาเป็นเช่นนี้ เพราะหากไม่สามารถรักษาความได้เปรียบในการต่อสู้เพื่อมาชดเชยกับอาการบาดเจ็บบนไหล่ซ้ายแล้ว ก็อย่าได้เรียกเขาว่าเฉินซีเลย

ในวันนั้น เล่ออู๋เหินพูดอย่างตรงไปตรงมาว่ามีเพียงผู้ที่อยู่ในสิบอันดับแรกของเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณเท่านั้นที่สามารถรับมือกับคนอย่างเฉินซีได้ และแม้แต่เขาเองก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะต่อกรกับเฉินซีได้หรือไม่

ด้านหนึ่ง จินชิงหยางยังห่างไกลจากอวี๋ชิวจิงมาก หากเขากับเยว่หรูฮวาไม่ได้โจมตีเฉินซีพร้อมกันแล้วละก็ เกรงว่าจะถูกเฉินซีฆ่าตายไปนานแล้ว

เฉินซีไม่ได้ตอบสิ่งใด ท่าทางเรียบเฉยแฝงไปด้วยแรงพยาบาท เวลาเป็นสิ่งสำคัญภายใต้สถานการณ์เร่งรีบ เขาไม่คิดจะเสียเวลาอีกต่อไป

ฟึ่บ!

ในมือข้างหนึ่งคือยันต์ศัสตรา มันเป็นเหมือนกับจักรพรรดิแห่งกระบี่ที่ไม่มีสิ่งใดเทียบเทียม เจตจำนงกระบี่ปะทุสู่ท้องฟ้า ราวกับได้กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่ยืนอยู่เหนือโลกาทั้งปวง

ชั่วพริบตานั้น หมัดที่สลับไปมาระหว่างเฉินซีและเยว่หรูฮวาก็ยังเกิดขึ้นมากกว่าร้อยครั้ง

ตึง!

ไม่นานนัก เสียงตึงตังก็ดังทั่วบริเวณ ร่างของเยว่หรูฮวากระเด็นไปไกลเกินคาดหยั่ง ที่หน้าอกระเบิดเป็นรูกว้างและอาบท่วมไปด้วยเลือด

หากจินชิงหยางมาช่วยอีกฝ่ายไว้ไม่ได้ทันเวลา การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะคร่าชีวิตของเยว่หรูฮวาแล้ว!

“ไอ้สารเลว!” เยว่หรูฮวาตะโกนอย่างเสียสติ

เขาเป็นใครน่ะหรือ? เขาคือผู้นำรุ่นเยาว์แห่งเผ่าจันทราโลหิตในเอกภพจักรวรรดิ และเป็นชายที่มีชื่ออยู่ในอันดับที่สิบสี่ของเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะเป็นฝ่ายถูกไล่ต้อนจวนเพลี่ยงพล้ำเช่นนี้

น่าเจ็บใจนัก เจ้าผู้ชายที่ชื่อเฉินซีนั่น นอกจากจะไม่ได้เป็นที่เลื่องลือแล้ว ยังไม่มีชื่ออยู่ในเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณเสียด้วยซ้ำ

ผ้าคลุมมังกรเพลิงสะบัดอย่างรุนแรง คล้ายว่าประกายไฟที่ปลิวไสวนั่นจะหลุดไปจากการควบคุมของจินชิงหยาง ในตอนนี้จินชิงหยางถูกบดขยี้ด้วยปราณกระบี่เฉกเช่นเดียวกัน ร่างกายได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง เลือดที่ไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดทำให้เขาตกอยู่ในสภาพน่าเวทนา

บัดนี้ทั้งเยว่หรูฮวาและจินชินหยางต่างก็ได้รับบาดเจ็บ!

เมื่อเถาตงและเวยจื่อฝูเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว พวกเขาก็ตกใจเสียจนกรามค้าง มีเพียงความตะลึงลานที่สะท้อนในแววตา

เฉินซีน่ากลัวเกินไปแล้ว!

ก่อนหน้านี้ พวกเขาสองคนรู้สึกกังวลอย่างยิ่ง และเถาตงก็ไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่าให้เฉินซีส่งมอบรากเต๋าบรรพชนระดับห้าไปแต่โดยดี อย่างน้อยก็ทำเพื่อให้พ้นเคราะห์คราวซวย

แต่ใครจะคิดเล่าว่าเฉินซีไม่เพียงแต่สามารถหลีกเลี่ยงจากสถานการณ์เสียเปรียบยามต้องเผชิญกับการโจมตีที่เฉียบคมของมหาเทวาวิญญาณถึงสองคนได้ หากยังสามารถบดขยี้คนทั้งสองให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสติดต่อกัน! ความหาญกล้าของคนผู้นี้ ช่างเกินกว่าที่ใครจะเทียบได้!

“ข้านึกว่าเขาจะใช้เบี้ยรวมวิญญาณเพื่อขอความช่วยเหลือจากเล่ออู๋เหินและคนอื่น ๆ เสียอีก แต่ว่าตอนนี้กลับ… เห็นได้ชัดว่าไม่จำเป็นเลย” เถาตงพึมพำด้วยความประหลาดใจ

“พวกเราทุกคนประเมินเขาต่ำไป บางทีคงจะมีเพียงแม่นางเยียนหรานเท่านั้นที่รู้ว่าเฉินซีพิเศษเพียงใด” เวยจื่อฝูร้องอุทานอย่างอดไม่ได้

นับตั้งแต่ที่การต่อสู้เริ่มขึ้น จนบัดนี้เฉินซีก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุดการโจมตี เกรงคงหมายจัดการอีกฝ่ายให้ราบคาบ

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เยว่หรูฮวาและจินชิงหยางได้รับบาดเจ็บ เจตจำนงในการต่อสู้ของพวกเขาก็คล้ายจะซวนเซ แม้จะยังคงต่อสู้ไม่หยุด ทว่านั่นกลับไม่อาจต้านทานการโจมตีที่รุนแรงของเฉินซีได้ จนถูกไล่ต้อนจนถึงจุดที่เจ็บหนักจวนแพ้พ่าย

โครม!

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เยว่หรูฮวาก็ถูกซัดกระเด็นอีกครั้ง กระดูกทั่วทั้งร่างกายแตกยับเยิน แม้แต่พลังชีวิตยังใกล้จะมอดดับลง

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เฉินซีก็จรดกระบี่ลงยังร่างของคนผู้นั้น

ฉึบ!

แล้วตัดแขนข้างหนึ่งของจินชิงหยาง เลือดสด ๆ สาดกระเซ็น ย้อมท้องฟ้าให้กลายเป็นสีแดงฉาน

“อ๊าก!!!” จินชิงหยางโหยหวนเสียงน่าเวทนา เป็นขณะเดียวกันกับที่ความหวาดกลัวอย่างถึงขีดสุดเข้ากอดกุมหัวใจ ในที่สุดเขาก็เข้าใจ แม้จะผสานกำลังกับเยว่หรูฮวา แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอที่จะเอาชนะคนตรงหน้าได้อย่างแท้จริง

เด็กหนุ่มผู้นี้น่ากลัวเกินไป เต๋าแห่งกระบี่ก็น่าเกรงขามเหนือจินตนาการ ไม่มีทางที่จะเอาชนะได้เลย!

“นี่เจ้าพูดบ้าอะไร!?” เวยจื่อฝูจ้องเถาตงแทบจะกินเลือดกินเนื้อ “หรือว่าเจ้าอยากให้เฉินซีพ่ายแพ้น่ะห้ะ?”

“ปะ.. เปล่า… ใครจะไปกล้าคิดบ้า ๆ แบบนั้นกัน…” เถาตงรีบอธิบายเสียงพัลวัน ความตกใจทำให้ลิ้นพันกันเกินว่าจะพูดได้อย่างคล่องแคล่ว

เดิมทีเวยจื่อฝูตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าทันใดนั้นเขาก็มองยังไปยังที่ไกลก่อนจะตะโกนลั่น “เฉินซี… เจ้าคงไม่ได้คิดจะฆ่าคนพวกนั้นใช่หรือไม่? พวกเขาเป็นถึงมหาเทวาวิญญาณเชียวนะ การฆ่าพวกเขาก็เท่ากับไปเหยียบหางผู้ที่อยู่เบื้องหลังอย่างแรงเลยนะ!”

เถาตงเองก็ตกใจไม่ต่างกัน เช่นเดียวกับความประหลาดใจที่ตีคู่อย่างสูสี เขาตระหนักดีว่าแม้นี่จะเป็นการต่อสู้ที่เห็นชอบทั้งสองฝ่าย แต่เมื่อมีสิ่งที่เรียกว่ามหาเทวาวิญญาณเข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว คงเหล่านี้ก็มักจะได้รับการ ‘ไว้ชีวิต’ เสมอ นั่นก็เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะต้องไปปะทะกับมหาอำนาจที่อยู่เบื้องหลังมหาเทวาวิญญาณเหล่านี้

แน่นอน หากเฉินซีฆ่าเยว่หรูฮวาและจินชิงหยางจริง ๆ ก็อาจจะทำให้เผ่าจันทราโลหิตและเผ่าศิลาทองคำของเอกภพจักรวรรดิต้องเคืองขุ่น และหากเรื่องเช่นว่านั้นเกิดขึ้น ก็คงไม่มีที่ยืนสำหรับเฉินซีในแดนเทพโบราณอีกต่อไป

…

ตอนนี้เอง ชั้นผิวหนังใหม่ได้ก่อตัวขึ้นเพื่อสมานบาดแผลบนไหล่ซ้ายของเฉินซี รัศมีอันสง่างามสร้างแรงกดดันและพลังอำนาจมหาศาล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน