ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1253

อ้ายเวยหวาดกลัวจนหัวใจหล่นไปที่ตาตุ่ม

เธอได้ยินเสียงคนเดินอย่างเร่งรีบ เหมือนกำลังวิ่งลงมาจากชั้นบน

แต่เรื่องบางอย่างคนเราก็ไม่อาจจะอธิบายได้ ยิ่งรีบร้อนก็ยิ่งผิดพลาด ยิ่งอยากจะใช้แรงก็ยิ่งไม่มีแรง

กุญแจของอ้ายเวยเสียบยังไงก็เสียบไม่ตรงรู เวลานี้เธอรู้สึกเสียใจอย่างมาก เพราะเห็นว่าเป็นแค่บ้านเช่า ฉะนั้นเธอจึงไม่ยอมลงทุนเปลี่ยนเป็นการล็อคด้วยลายนิ้วมือ

แต่เมื่อลองมาคิดใคร่ครวญดู เปลี่ยนเป็นแบบลายนิ้วมือก็ไม่ได้ช่วยอะไร ถ้าหากว่าถูกคนอื่นจับตัวไว้ คนอื่นก็สามารถใช้นิ้วมือของเธอในการเปิดห้อง

ความคิดนี้แวบผ่านไปอย่างรวดเร็ว อ้ายเวยรีบร้อนจนกัดฟันและร้องไห้ออกมา สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่เปิดประตู หันตัววิ่งเข้าไปในลิฟท์

เธอไม่เปิดประตูแล้ว แต่เธอคิดจะวิ่งหนี ขอแค่สามารถวิ่งลงไปด้านล่าง หน้าประตูคอนโดยังมีคนรักษาความปลอดภัยเฝ้าอยู่ด้านหน้า

ถึงแม้ว่าเวลานี้คนที่รักษาความปลอดภัยจะกำลังนอนอู้งานอยู่ที่ป้อมยาม แต่ก็ดีกว่าต้องยืนอยู่ที่นี่อย่างไร้ที่พึ่ง!

อ้ายเวยกดปุ่มลิฟท์อย่างร้อนใจ เมื่อกี้ลิฟท์เพิ่งจะจอดอยู่ด้านบน เวลานี้ตัวเลขได้กระโดดไปมา และกำลังลงมาอยู่

ทุกวินามีช่างลำบากแสนเข็ญเหลือเกิน

“เร็ว…เร็วสิ!”

เสียงเดินที่ห้องข้างบันไดได้มาถึงที่ประตูทางออกฉุกเฉินแล้ว

หัวใจของอ้ายเวยเต้นไม่เป็นจังหวะ หัวสมองมีแต่เสียงอื้ออึง ในที่สุดเสียงลิฟท์ก็ดังขึ้น เธอแสดงสีหน้าดีใจ!

แต่วินาทีต่อมา ความดีใจของเธอก็หยุดชะงักลง ในลิฟท์มีผู้ชายสองคน เงยหน้ามองดูเธอ และจ้องเขม็งมาที่ตัวเธอ

อ้ายเวยหันหลังวิ่งหนี แต่ผู้ชายสองคนในลิฟท์กลับขวางทางเธอเอาไว้ เธอจึงวิ่งไปที่ห้องข้างๆ และเคาะประตูอย่างเสียงดัง

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย…!!”

ผิงหมิงเข้าไปปิดปากของอ้ายเวยทันที ผู้ชายแต่ละคนช่วยกันจับตัวเธอไว้ จากนั้นก็ลากเธอเข้าไปในห้องของเธอ

มีชายคนหนึ่งดึงกุญแจมาจากมือของเธอ และเปิดประตูทันที

เวลานี้ที่ห้องข้างๆ

ซูเหอเวิ่นรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว “พี่รอง!”

ซูจื่อซีจ้องดูที่หน้าจอมือถือ “รออีกสักพัก!”

คอนโดนี้ไม่ใช่คอนโดอย่างดี เป็นคอนโดธรรมดาทั่วไป กล้องวงจรมีแค่ในลิฟท์เท่านั้น

เมื่อออกจากลิฟท์ พื้นที่ข้างลิฟท์ไม่มีกล้องวงจร ก่อนหน้านี้คนในชุมชนก็เคยทักท้วง ถ้ามีขโมยขึ้นห้อง ไปขอดูภาพในกล้องวงจร แต่กลับเห็นแค่ภาพในลิฟท์เท่านั้น และเมื่อออกจากลิฟท์และเดินออกจากชุมชน ซึ่งมีพื้นที่สนามหญ้าที่กว้างขวาง ต้นไม้ใบหญ้าก็ได้ปิดบังกล้องวงจรเอาไว้ มองเห็นได้แต่ถนนหลักและกำแพงเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่านิติบุคคลจะดูแลรับผิดชอบเฉพาะพื้นที่สาธารณะเท่านั้น อย่างเช่นบริเวณที่เด็กวิ่งเล่นกันในเขตคอนโด พวกเขาจะระวังแค่การหกล้มหรือชนกับสิ่งของต่างๆของเด็ก เพราะพวกเขาจะสามารถปัดความรับผิดชอบในเรื่องนี้ได้ ส่วนพื้นที่อื่นๆ ถ้ามีใครไปสอบถามก็จะได้คำตอบว่า “กล้องวงจรเสียแล้ว”

เมื่อคืนอ้ายเวยแจ้งตำรวจ ตอนที่ตำรวจสอบถามถึงกล้องวงจรนิติบุคคลก็บ่ายเบี่ยงขึ้นมา เพราะถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียงหรือราคาห้องเช่าของคอนโด ก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย

“ยังดี” กล้องวงจรถ่ายอะไรไม่ได้เลย

แน่นอนว่าคงจะถ่ายอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ว่าคอนโดที่พักของอ้ายเวย หรือคอนโดที่พักของเจียชิ่นหว่าน ผิงหมิงได้ทำการสำรวจมาแล้วหนึ่งปี และคุ้นเคยกับสถานที่เหล่านี้อย่างดี

หญิงแพศยากับชายชั่ว ต่างก็เป็นสวะสังคม วันๆไม่ทำการทำงาน ก่อนหน้านี้ก็ได้เก็บเงินจากผิงหมิงมาจำนวนหนึ่ง ที่จริงแล้วพวกเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองกำลังทำอะไร

ทำแต่เรื่องชั่วๆ ยังจะกล้าพูดว่า “เธอเป็นหญิงโสเภณี สมน้ำหน้า” มาเป็นข้ออ้างในการทำชั่ว…

ผิงหมิงดีใจอย่างมาก รู้สึกเหมือนได้แก้แค้นสำเร็จ!

แต่น่าเสียดาย เดิมทีเขาวางแผนไว้ว่าจะแก้แค้นเจียชิ่นหว่าน เห็นตัวเองเป็นเหมือนนางฟ้านางสวรรค์ เหยียดหยามศักดิ์ศรีของเขา ปฏิเสธความรักของเขาแล้วยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขารู้สึกเกลียดเธอจนฝังใจ

“ฮ้าๆ เดี๋ยวพวกแกจัดการไปก่อน ฉันจะถ่ายแบบความคมชัดสูง ถ้าวันหลังเธอกล้าแจ้งตำรวจ พวกเราก็จะเผยแพร่คลิปวีดีโอนี้ออกไป…” แสงความชั่วร้ายเลวทรามพาดผ่านแววตาของผิงหมิง

“ฮือๆๆ…” อ้ายเวยพยายามดิ้นรนจนกัดผิงหมิงเข้าไปอย่างแรง ผิงหมิงเจ็บจนต้องปล่อยมือ

“ช่วยด้วย…อ้าๆๆ…”

เธอกรีดร้องอย่างหนัก

ผิงหมิงโมโหอย่างมาก เธอจะร้องไปเพื่ออะไร เสแสร้งทำเป็นหญิงไร้เดียงสา?

เคยนอนกับผู้ชายมาแล้วไม่รู้กี่คน?

เธอคิดว่าตัวเองสะอาดบริสุทธิ์มาจากไหน？

วันๆแต่งตัวเซ็กซี่เดินไปเดินมา จงใจยั่วยวนผู้ชายอยู่ตลอด แต่กลับแสดงท่าทางกลัวผู้ชาย

เป็นหญิงโสเภณียังคิดจะถือตัวอีก!