ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1349

ตอนนี้ชายชุดดำพบว่าตัวเองขยับตัวไม่ได้

ทุกอย่างรอบ ๆ ยังคงดําเนินต่อไปตามปกติ แต่เขาถูกกงล้อแห่งโชคชะตาสตาฟไว้ แม้แต่เสื้อผ้าที่พลิ้วไหวไปตามสายลมก็ยังหยุดเคลื่อนไหว

ทุกอย่างรอบ ๆ ยังคงเป็นไปตามปกติเหมือนเดิม มีเพียงเขาเท่านั้นที่ถูกตรึงไว้โดยสมบูรณ์

ในการต่อสู้ที่พลาดนิดเดียวก็ถึงตายได้ การถูกตรึงไว้แบบนี้เท่ากับตายสถานเดียว

ชายชุดดำเหมือนถูกขังในวังเย็น...

ไม่ ไม่นะ เขาจะตายแบบนี้ไม่ได้ เขาถูกเด็กตัวกะเปี๊ยกสองคนฆ่าตายแบบนี้ไม่ได้นะ

ชายชุดดําโมโหจนตาถลน กฎแห่งวิถีในร่างกายของเขาเริ่มเผาไหม้...

ซืออี้หรันหอบหายใจแรง ๆ ซู่เป่าก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย

การทําให้ชายชุดดําตกอยู่ในการควบคุมและโจมตีของวงล้อแห่งโชคชะตาคือเป้าหมายสูงสุดของพวกเขา

ในที่สุดก็สำเร็จ!

"ฆ่ามัน...!" ซู่เป่ากัดฟัน เธอรู้ดีว่าจะเสียเวลาไม่ได้สักวินาที

แม้จะใช้พลังหยินและกฎแก่งวิถีหมดไปแล้ว แต่ก็ไม่กล้าพักหายใจ เธอหยิบพู่หันชี้ชะตาขึ้นมาฆ่าชายชุดดำ

ซืออี้หรันหลังจากใช้วงล้อแห่งโชคชะตาไปแล้ว เชสหมดพลังยิ่งกว่าซู่เป่าเสียอีก เขาใบหน้าซีดเซียว ด้วยเหตุนี้จึงช้ากว่าซู่เป่าไปครึ่งก้าว

จากนั้นก็รีบพุ่งตามไป

พู่กันชี้ชะตาและคทาถูกฟาดลงบนตัวชายชุดดําแทบพร้อมกัน

ไม้ไผ่ภาพลวงตาของซืออี้หรัน ผานกู่เบิกฟ้าของซู่เป่า!

สีดำและสีขาวเหมือนครอบคลุมทั้งโลกและสวรรค์

ในเวลานี้ฟ้าดินต่างก็เปลี่ยนสี และลมที่อยู่รอบ ๆ ก็ถูกพัดวนเป็นพายุหมุน

ชายชุดดำรู้สึกสิ้นหวังเป็นครั้งที่สอง ภาพสะท้อนในนัยน์ตาของเขาเหลือเพียงภาพของสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา

เขาจะทำใจยอมได้ยังไง...!

ตูม~

แสงจ้าแสบตาระเบิดออกมา ลมพายุระเบิดกลายเป็นควันหนาพวยพุ่งขึ้นไปด้านบน ปรกคลุมยอดเขาหินเยือกเย็นที่อยู่โดยรอบ หินบนเขาร่วงกราว มีเพียงประตูเก้าวิญญาณเท่านั้นที่ไม่ขยับเขยื้อน

เมื่อทุกอย่างสงบลงก็ไม่มีเงาของชายชุดดําอยู่ตรงนั้นแล้ว

พลังพิเศษที่ซู่ป่ากับซืออี้หรันปล่อยออกมาเล่นเอาพวกเขาหมดแรง แสงที่สว่างไปทั่วทั้งพิภพได้สงบลงแล้ว และซู่เป่าก็ตกลงมาจากอากาศ

ซืออี้หรันกระดิกนิ้วมือสักนิ้วยังทำไม่ได้เลย ทำได้เพียงใช้แรงเฮือกสุดท้ายเอาตัวไปรองซู่เป่าไว้

ตุ๊บ!

ซู่เป่ากระแทกซืออี้หรันอย่างแรง ซืออี้หรันก็ส่งเสียงร้องครวญคราง ซู่เป่าก็ร้องอ๊ากกระอักเลือดออกมา

"พี่อี้หรัน... พี่โอเคไหม..." ตอนที่ซู่เป่าถามขึ้นมาเธอตัวสั่นไปทั้งตัว

ซืออี้หรันยื่นมือออกมาด้วยความยากลําบาก มือของเขาสั่นเขาจับมือของซู่เป่าไว้และปลอบใจว่า "ไม่ป็นไร... นะ"

ซู่เป่าหอบหายใจอ้าปากกว้าง ร่างกายเธอบาดเจ็บสาหัส เธอรู้สึกเจ็บปวดมาก

เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีเทาครึ้ม ดวงตาของเธอหมุนติ้ว เธอเจ็บจนตึงเกร็งไปหมด

"เขา... ตายแล้วเหรอ..." ซู่เป่าถาม

ซืออี้หรันขยับปลายนิ้วปลอบใจว่า "ไม่ต้องกลัวนะ"

ซืออี้หรัน "..."

เขาหูแดงเรื่อหันไปตอบว่า "ไม่นะ... ไม่รู้สึกอะไรเลย!"

ซู่เป่า "งั้นก็น่าแปลก..."

พี่อี้หรันก็เคยถูกเข็มเงินแทงมาก่อน มันจะแตกต่างจากชายชุดดําได้อย่างไร

ตอนเข็มเงินแทงก้นพี่อี้หรัน พี่เขาไม่ได้รับอันตรายอะไรเลย แต่ตอนเข็มเงินเจาะเข้าไปในหน้าอกของชายชุดดำเขากลับระเบิดเนี่ยนะ

เข็มเงินนี่ก็มีสมองเหมือนกันนะ รู้ด้วยว่าอะไรระเบิดได้ อะไรระเบิดไม่ได้ไม่ได้

(เข็มเงิน : ...)

ซืออี้หรันคิดแล้วพูดว่า อาจเป็นเพราะว่าพี่เป็นคน แต่ชายชุดดําไม่ใช่คน

คําพูดนี้ฟังดูเหมือนด่า แต่ซู่เป่ากลับหัวเราะขึ้นมา เธอปรบมือแล้วพูดว่า "ใช่แล้ว แบบนี้เอง"

เข็มเงินที่เปี้ยนเฉิงหวังให้มาต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว ไม่งั้นเขาก็คงไม่ให้มาหรอก

นั่นก็แสดงว่าเข็มเงินนี้มีผลแต่กับผี ไม่มีผลกับคนสินะ ไม่ว่าชายชุดเดาจะเป็นเงาหรือเป็นผี แต่ยังไงก็ไม่ใช่คนอยู่ดี

"ไม่คิดว่าเข็มเงินนี้จะเจ๋งขนาดนี้..." ซู่เป่าเก็บเข็มเงินไว้ด้วยความระมัดระวัง

เข็มเล่มเล็ก ๆ เจาะเข้าไปในหน้าอกของชายชุดดำแล้วระเบิด แม้แต่ชายชุดดำก็หยุดไม่ให้มันแผ่ขยายความเสียหายไม่ได้เลย

เป็นเข็มที่ดี

แต่...

ซู่เป่ามองไปด้านข้าง