ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1352

ซู่เป่ากินจนอิ่มหนำสำราญ และยังได้ซดน้ำซุปปลาเข้าไป

อาการอ่อนเพลียนั้นก็ลดลงอย่างมาก

“ที่แท้ การเติมเต็มพลังยังต้องพึ่งการยัดพุง” ซู่เป่าลูบท้องกลมๆของตนเอง จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ซืออี้หรันรู้สึกน่าขำ ฝึกบำเพ็ญผ่านการกินอาหาร คงมีแค่เธอที่ทำได้

แต่อาหารอร่อยมื้อนี้ ช่วยได้เยอะจริงๆ ปลายนิ้วมือไม่เย็นอีกแล้ว สีหน้าก็ดูสดใสขึ้นมา

ซู่เป่าลุกขึ้น ขยับร่างกายเพื่อเตรียมตัวปล่อยพลัง พลางพูดขึ้นว่า “ไม่มีปัญหาอะไรที่อาหารมื้อหนึ่งจะจัดการไม่ได้ ถ้ามี ก็ต้องกินสองมื้อ!”

ซืออี้หรัน “อืม!”

ฉะนั้น จะฝืนดันประตูเข้าไปหรือ?

ซืออี้หรันก็ขยับร่างกายขึ้นมา พลังชี่ดิ่งลงสู่จุดตันเถียน รวบรวมพลังทั้งหมด เตรียมตัวดันประตูจิ่วโยวอีกครั้ง

ซู่เป่าใช้นิ้วมือจับคาง กำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่าง “อืม พี่บอกว่าประตูนี้เปิดไม่ออก เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะต้องเปิดออกจากด้านนอก?”

ซืออี้หรันตอบกลับทันทีว่า “…เป็นไปไม่ได้”

คงไม่แปลกประหลาดแบบนั้นหรอก!

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ งั้นตอนที่เขาออกแรงดันประตูยังเผลอตดออกมา…ก็ไปตายได้เลย ขายหน้ามาก

ทั้งสองหันมามองหน้ากัน

ซืออี้หรันรู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมา

ซู่เป่าวิ่งออกไปแล้ว มีเสียงออกแรงดังขึ้น พยายามดันประตูออกด้านนอก

ปรากฎว่าประตูจิ่วโยวไม่ขยับเลยแม้แต่นิด

ซืออี้หรันกลับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันจะลองดูอีกที” เขาเอ่ยขึ้น

ซืออี้หรันเดินไปด้านหน้า ฝ่ามือวางอยู่บนประตูจิ่วโยว หัวสมองแล่นอย่างรวดเร็ว

ในตำนานกล่าวว่ามีแค่จักรพรรดิชิงหัวเท่านั้นที่สามารถเปิดประตูจิ่วโยวได้ แม้แต่จักรพรรดิตงเยว่ก็เปิดไม่ออก?

งั้นก็แสดงว่าบนตัวเขามีพลังวิเศษบางอย่าง หรืออาวุธวิเศษอย่างหนึ่ง ที่สามารถใช้กับประตูจิ่วโยวได้?

ซืออี้หรันหวนนึกถึงตลอดทางที่ได้เก็บสะสมอาวุธวิเศษ มีของะไรที่แปลกประหลาดหรือไม่

เขาลองใช้คทาดูก่อน คทาบวกพลังวิเศษ ประตูจิ่วโยวก็ยังไม่ขยับเขยื้อน

เขาหยิบอักษรยันต์โบราณออกมาจากแหวนหนึ่งแผ่น แล้ววาดไปที่ประตู แต่ก็ใช้ไม่ได้ผล

“ประตูจิ่วโยวไม่สามารถใช้พลังเปิดออก ถ้างั้น…” ซืออี้หรันเงยหน้าขึ้น และสำรวจดูที่ประตูจิ่วโยวว่ามีกลไกอะไรซ่อนไว้หรือเปล่า หรือมีลักษณะพิเศษตรงไหน

เวลานี้ มือของเขาถูกซู่เป่าจับเอาไว้

ซืออี้หรันหันกลับมาเอ่ยถามว่า “มีอะไร?”

ซู่เป่าจับมือเขาไว้แน่น เงยหน้าจะพูดแต่ก็หยุดชะงัก

“พี่อี้หรัน หรือจะเกี่ยวข้องกับเลือดของพี่? ในละครมักจะมีฉากแบบนี้”

ซืออี้หรัน “ฮะ?” เปล่งเสียงออกมา “เป็นไปไม่ได้”

ตอนที่ต่อสู้กับชายชุดดำ ได้กระอักเลือดออกมาหลายครั้ง บนร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ถ้าหยดเลือดสามารถเปิดประตูจิ่วโยวได้ ประตูจิ่วโยวก็คงเปิดออกตั้งนานแล้ว

ซู่เป่า “หรือว่าเลือดอาจจะยังไม่พอ?”

ซืออี้หรัน “…” ไหนลองพูดมาสิว่าจะเอาเลือดของฉันออกมายังไง

ปัง…

ผานกู่เบิกฟ้าปะทะลงบนโซ่อันบอบบางดั่งปีกจักจั่น แต่กลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิด!

ซู่เป่ารู้สึกตะลึง “โซ่นี้มาจากที่ไหนกันแน่ แม้แต่พู่กันชี้ชะตาก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้เลยสักนิด”

สังเกตดูอย่างละเอียด บนผิวโซ่ไม่มีร่องรอยอะไรเลย

ซืออี้หรันพูดขึ้นว่า “ให้ฉันลองดู”

เขาใช้คทาปล่อยพลังวิเศษ ความมืดที่ปกคลุมผืนฟ้าเหมือนกับกำลังจะกลืนกินสรรพสิ่งทั้งปวงบนแผ่นดิน แต่สำหรับโซ่จิ่วโยวที่บางดั่งปีกจักจั่นกลับไม่มีความเสียหายอะไรเลยสักนิด

ไม่ต้องบอกว่าจะทำให้โซ่ขาด แม้แต่ผิวโซ่ก็ไม่มีบาดแผลอะไรขึ้นมาเลย

“หรือว่าจะต้องเปิดประตูจิ่วโยวออกเท่านั้น?”

ซู่เป่าเริ่มลังเลใจ ไม่ใช่ว่าเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ แต่เพราะว่าเมื่อได้ลงมือทำจึงเข้าใจขึ้นมา ไม่ว่าโซ่จิ่วโยวหรือประตูจิ่วโยว ลำพังพลังของพวกเขายังไม่สามารถเอาชนะมันได้

“ไปเถอะ กลับไปก่อน” ซืออี้หรันพูดขึ้น “พ่อแม่ของเธอคงจะกังวลใจอย่างมาก กลับไปแสดงตัวว่าปลอดภัยดีแล้วค่อยมาใหม่”

ก่อนหน้านี้พวกเขาคงจะคิดน้อยไป

เป็นครั้งแรกที่ซืออี้หรันรู้สึกว่าตัวเองอวดเก่งเกินไป คิดว่ามีสถานะของจักรพรรดิชิงหัว จึงรู้สึกว่าถ้าตนมาแล้ว ยังไงก็ต้องมีวิธีเปิดประตูจิ่วโยวได้ ตอนนี้หวนกลับมาคิดดูก็รู้สึกว่าตัวเองไร้เดียงสาเกินไปแล้ว

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “เฮ้อ งั้นก็ต้องให้พระแม่ธรณีถูกมัดแบบนี้ไปก่อน?”

ซืออี้หรันแสดงท่าทางจริงจัง “ไม่มีวิธีอื่นแล้ว”

ซู่เป่ากะพริบตา

ทั้งสองหันมามองหน้ากัน…