เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2190

ยามพลบค่ำ ในที่สุดดวงอาทิตย์ก็ลับขอบภูเขา

ในที่หลบภัยแห่งนี้ไม่แตกต่างจากโลกภายนอกสักนิด

เขาหลางเซียว กลุ่มคนทยอยแยกย้าย

ลู่ฝานเข้าสู่สมาธิในตำหนักหยุนหยา พวกเขารออยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีความหมาย

ผู้อาวุโสหลายคนไม่อยากรอต่อ ตกลงไว้แล้วว่าให้ยืนหยัดหนึ่งถ้วยชาก็ถือว่าชนะแล้ว

ลู่ฝานผ่านเวลานั้นไปนานแล้ว ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ถือว่าผ่านด่านที่สามเป็นที่เรียบร้อย

พวกเขาจะไม่โห่ร้องยินดีให้กับการคว้าชัยอีกครั้งของลู่ฝาน ดังนั้นผู้อาวุโสหลายคนจึงจากไปเช่นกัน

มีเพียงผู้อาวุโสเจ็ดที่รอต่อไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไป แต่เพราะเขาหลางเซียวคือภูเขาของเขา เขาจะไปไหนได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือผู้อาวุโสใหญ่ได้ทิ้งท้ายไว้ก่อนไป

“ผู้อาวุโสเจ็ด รอจงรออยู่ที่นี่ ดูว่าลู่ฝานสามารถตระหนักรู้ได้แค่ไหนหรือฝึกฝนเคล็ดวิชาอันใดสำเร็จภายใต้ความช่วยเหลือของนาย”

ผู้อาวุโสเจ็ดเพียงตอบรับเสียงเบา ในใจเขาอึดอัดยิ่ง แต่ไม่รู้ว่าควรกล่าวสิ่งใด

ด่านที่สามคือสิ่งที่เขาสร้างขึ้น ผลลัพธ์เป็นอย่างไร เขาต้องแบกรับเอง

ดีที่ก่อนหน้านี้ยังมีผู้อาวุโสเก้าและผู้อาวุโสแปดปูทางให้เขา

มิเช่นนั้นหากมีแค่เขาที่เป็นแบบนี้ เขาคงไม่มีหน้าไปพบผู้คน

ผู้อาวุโสเจ็ดลอบขบเขี้ยวเคี้ยวฟันขณะมองลู่ฝานในม่านแสง

แต่เขาทำอะไรลู่ฝานไม่ได้ แม้แต่คุณสมบัติจะไล่ลู่ฝานออกมายังไม่มี

เขาเป็นเหมือนตาแก่เฝ้าประตู ยืนอยู่ที่นี่เงียบๆ เฝ้ารอลู่ฝานออกมาจากตำหนักหยุนหยา

ในใจจนปัญญาเกินจะเอ่ย ปากถอนหายใจไม่หยุด

เขาชักสงสัยแล้วว่าเหตุใดลู่ฝานสามารถสร้างปาฏิหาริย์ครั้งแล้วครั้งเล่า หรือว่าลู่ฝานคือผู้ที่ถูกลิขิตให้เป็นเจ้าสำนักจิ่วเซียวจริงๆ?

ผู้อาวุโสเจ็ดอดหวั่นไหวไม่ได้

อีกด้าน เขาอวี้เซียว นอกจากผู้อาวุโสใหญ่ ยังมีผู้อาวุโสคนอื่นๆ นั่งอยู่ด้วยกัน

น้ำชาและของว่างวางไว้ด้านข้าง ผู้อาวุโสทุกท่านมองหน้ากันไปมา แต่ไม่มีคำพูดออกจากปาก

ผ่านไปนาน ผู้อาวุโสรองก็เป็นฝ่ายปริปาก “ผู้อาวุโสทุกท่าน เรามาคุยกันดีกว่าว่าพวกท่านคิดอย่างไร”

ผู้อาวุโสคนอื่นนิ่งเงียบ สุดท้ายผู้อาวุโสห้าก็เอ่ยขึ้นก่อน “ผู้อาวุโสทั้งหลาย ก่อนอื่นฉันอยากถามทุกคนว่าในบรรดาพวกท่าน มีใครเป็นมิตรกับลู่ฝานหรือไม่ และได้บอกรายละเอียดเกี่ยวกับเก้าด่านสุดยากที่เราหารือกันไว้ให้ลู่ฝานรู้หรือเปล่า”

ผู้อาวุโสคนอื่นได้ฟังดังนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย

ผู้อาวุโสรองส่ายหน้ากล่าวว่า “ผู้อาวุโสห้า เรื่องเช่นนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ นายวิตกเกินไป ผู้อาวุโสทุกท่าน ณ ที่นี้ล้วนเป็นคนจากสายเลือดเสินหวง รากฐานอยู่เสินหวง ใจอยู่เสินหวง ไม่มีทางทำเรื่องพรรค์นี้แน่ ยิ่งไปกว่านั้นนายคิดว่าต่อให้มีคนไปบอกจริง ลู่ฝานจะสามารถตระเตรียมสิ่งที่จะมาทำลายแผนการได้ภายในไม่กี่วันหรือ”

แต่ผู้อาวุโสหกเหมือนจะมีสีหน้าซับซ้อน ดวงตาเป็นประกายวาบไหว

ได้ฟังคำพูดของผู้อาวุโสรอง ผู้อาวุโสหกนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนพูดอย่างเนิบช้าว่า “ฉันทำตามแผนเดิมดีกว่า ฉันต้องการเปลี่ยนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ถ้าจะมีการเปลี่ยนแปลงอันใด ให้ท่านผู้อาวุโสห้าคอยดูจะดีกว่า ฉันไม่แน่ใจจริงๆ ว่าด่านสุดยากที่ฉันเตรียมไว้จะหยุดลู่ฝานได้หรือไม่”

ผู้อาวุโสห้าผงกศีรษะเบาๆ เป็นความจริงที่ไม่มีใครกล้าพูดพล่อยว่าด่านสุกยากที่ตนเตรียมสามารถขัดขวางลู่ฝานได้

หยุดไปพักหนึ่งผู้อาวุโสหกจึงกล่าวต่อ

“อันที่จริงฉันอยากถามทุกท่าน พวกท่านคิดว่าการให้ลู่ฝานเป็นเจ้าสำนักนั้นไม่ดีจริงหรือ”

พอเอ่ยออกไป สีหน้าผู้อาวุโสทุกคนก็เปลี่ยนแปลง

ผู้อาวุโสเก้ากล่าวเสียงต่ำ “ท่านผู้อาวุโสหก ท่านกำลังพูดอะไร ให้ลู่ฝานเป็นเจ้าสำนัก ท่านอย่าลืมว่าเขาเป็นคนของจิ่วเซียว ไม่ใช่คนของสายเลือดเสินหวง”

ผู้อาวุโสหกกล่าว “แต่ลู่ฝานผ่านด่านสุกยากสามครั้งติดกัน ดูจากมาตรฐานการสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักโอวหยางในตอนนั้น เขามีคุณสมบัติเป็นเจ้าสำนักแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นทุกคนเองก็มองออกว่าภายภาคหน้าคนผู้นี้จะเป็นผู้แข็งแกร่งสูงสุด ไม่แน่ว่าอาจนำพาสำนักจิ่วเซียวกลับคืนสู่จุดสูงสุดได้…”

ผู้อาวุโสรองตัดบทผู้อาวุโสหก “พอแล้ว ผู้อาวุโสหก นายคิดมากเกินไป อย่าได้ลืมเรื่องของเทพบู๊เสินเซียวในอดีต นายกลับไปเตรียมด่านที่สี่เถอะ”

ผู้อาวุโสหกถอนหายใจก่อนสาวเท้าจากไป

ผู้อาวุโสทุกคนมองเงาหลังของผู้อาวุโสหก ไม่เอ่ยคำใดอยู่นาน

พวกเขาเริ่มไตร่ตรองคำพูดของผู้อาวุโสหก แต่ละคนมีความคิดของตนเอง

ดวงจันทร์ส่องสว่างกลางนภา สรรพสิ่งเงียบสงัด