หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2457

การแข่งขันต่อสู้ตาสุดท้ายของจีนและญี่ปุ่น เริ่มต้นแล้ว

รูปแบบการเข้ามาแข่งขัน ตัดสินจากการจับฉลาก

เนื่องจากหลินมั่วมาถึงงานช้าสุด เหลือการเข้าแข่งขันแค่สองหมายเลขสุดท้าย ดังนั้นจึงตกมาที่ตัวของเขาโดยธรรมชาติ

รอบแรก ตู้เอ้อกับอันเปโระ คิงส์ลีย์

รอบที่สอง หลินมั่วกับถู่อวี่ไป๋หลี่

ผู้เข้าแข่งขันในรอบสุดท้าย ทำให้หลินมั่วค่อยข้างตกใจ

เพราะเป็นหลี่เจี้ยนเก๋อพระราชาพุงโตคนเมื่อวาน และคู่ต่อสู้มีร่างเงาที่ผอมแห้งใส่ชุดสีดำ มีชื่อว่า‘หลิง!’

นักพรตฮาจิมันเวลานี้ดีใจเป็นอย่างมาก

ประเทศจีนมีคนเข้าแข่งขันสามคน

คนหนึ่งบาดเจ็บหนัก สองคนเป็นพระหนุ่มที่ไม่มีใครรู้จักกับอะไรนะหลี่เจี้ยนเก๋อ

“สงสัยประเทศจีนไม่มียอดฝีมือแล้วจริงๆ”

“คิดไม่ถึงว่า ตารางการแข่งขันรอบสุดท้ายจะง่ายเช่นนี้

หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้นานแล้ว ฉันน่าเพิ่มเงินพนันเข้าไปอีก”

หลังจากหัวเราะเสียงดังแล้ว ฝ่ายญี่ปุ่นจึงเพ่งความสนใจไปที่ตัวหลินมั่วทั้งหมด

ถึงแม้การแข่งขันต่อสู้จะไม่อนุญาตให้ทำร้ายจนถึงแก่ชีวิต

แต่การทำลายพลังพื้นฐานการต่อสู้ของอีกฝ่าย ทำลายจุดตันเถียนของอีกฝ่ายถือว่าทำได้

ถึงแม้จเรียกการต่อสู้ครั้งนี้กลับมาได้ ตระกูลอูริตะต้องชดใช้เกาะของประเทศจีนในตอนแรก

แต่ก็ยังเอาชนะเส้นทางเดินเรือของอีกฝ่าย และยังสามารถขจัดหลินมั่วทิ้งได้อีก

ลูกศรหนึ่งดอกได้นกอินทรีสามตัว และเขาจะไม่สร้างความคาดหวังให้เหล่านักพรตได้อย่างไร

ขณะที่คิดเรื่องนี้อยู่ในใจ

การแข่งขันต่อสู้ได้เริ่มขึ้น

“ตาแรก ตู้เอ้อวัดหนานหยุนต่อสู้กับอันเปโระ คิงส์ลีย์แห่งตระกูลอาเบะของญี่ปุ่น

ขอให้ทั้งสองฝ่ายวางมือให้พร้อม เตรียมขึ้นลานประลอง”

พอสิ้นเสียงยาวๆ ของกรรมการ

ตู้เอ้อที่รอคอยมานานแล้วรีบขึ้นลานประลองอย่างอดใจไม่ไหว

และตรงข้ามเขา อันเปโระ คิงส์ลีย์วางสองมือประสานกันที่หน้าอก มองเข้าด้วยใบหน้าที่เหยียดหยาม

“หลวงจีนน้อย ประเทศที่วิเศษของพวกเราก็นับถือศาสนาพุทธเหมือนกัน

แกยอมแพ้เถอะ ฉันไม่อยากทำร้ายแก!”

เมื่อเห็นเชินจมูกเช่นนั้น

ตู้เอ้อไม่ได้เกิดอารมณ์แต่อย่างใด

มือหนึ่งถือกระบองใหญ่ มือหนึ่งทำความเคารพ

และปลายแหลมคมของเคียวเล่มนั้น เหมือนตัดเต้าหู้ก็ไม่ปาน

กรีดหินเพชรที่อยู่ใต้เท้าอย่างง่ายดาย

“เหอะๆ มีความสามารถอยู่บ้าง

สงสัยแกก็ไม่ใช่เศษสวะเหมือนที่นักพรตฮาจิมันกล่าวไว้”

คนนอกดูความครึกครื้น คนในมองเรื่องสำนักและวิชา

หลังจากทดลองฝีมืออย่างง่ายแล้ว

อันเปโระ คิงส์ลีย์จึงมองออก ว่าหลวงจีนน้อยคนนี้มีพลังตอบสนองที่ไม่ธรรมดา

และกระบองใหญ่ในมือของเขาดูเหมือนจะธรรมดา แต่กลับมีความลับที่ซ่อนอยู่

ไม่อย่างนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะสกัดกั้นเคียวบินอันแหลมคมของตัวเองได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

เมื่อนึกถึงตรงนี้ อันเปโระ คิงส์ลีย์จึงไม่คิดยั้งมืออีกต่อไป

แล้วจึงดึงโซ่เหล็กในทันใด

ดึงกลับเคียวบินที่ปักอยู่ในหินเพชรกลับมา

จากนั้นเขาจึงใช้เค้นเคียวคู่ ประหนึ่งเม็ดฝนที่หนาแน่น แทงไปยังคู่ต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง

ปลายเท้าของตู้เอ้อแตะพื้นเล็กน้อย วินาทีต่อมาเหมือนกับเสือชีตาห์ก็ไม่ปาน

มาพร้อมกับเงาที่ซ้อนกันเป็นชั้นๆ หลบหลีกการโจมตีของอันเปโระ คิงส์ลีย์อย่างรวดเร็ว