หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2624

ช่วงนี้กานเวยรู้สึกไม่ชอบใจหลินมั่วขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ก็แค่นักเลงกระจอกที่ติดตามตระกูลกานเองไม่ใช่หรือ

มีสิทธิ์อะไรถึงทำตัวหยิ่งยโสได้ขนาดนั้น

ถ้าไม่เห็นว่าเขาดูมีออร่า ไหนจะต่อสู้ได้...เธอคงไม่ยอมให้เขามาติดตามเป็นบอดี้การ์ดแบบนี้

แต่กวนหลิงหลงนั่นมีสิทธิ์อะไรไปใกล้ชิดกับบอดี้การ์ดของฉัน

พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ไอ้บ้าหลินมั่วนั่นก็น่ารังเกียจจริงๆ!

ทั้งๆ ที่เป็นของเล่นของฉัน รับเงินจากฉัน!

รูปร่างและรูปลักษณ์ของกวนหลิงหลงนั้นโดดเด่นยิ่งกว่ากานเวย หรือที่ทุกคนเรียกว่าคุณหนูใหญ่เสียอีก

กานเวยรู้สึกว่ากวนหลิงหลงขัดตามาตั้งแต่แรก แถมเธอยังโอหังและกล้าต่อปากต่อคำกับเธออีก

นี่เป็นเรื่องที่เธอรับไม่ได้ที่สุด

กานเวยมองไปยังกวนหลิงหลงที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาโอหังและท่าทีสูงส่ง

“แต่งตัวน่าสงสารขนาดนี้ คงจะยั่วผู้ชายได้ไม่น้อยเลยล่ะสิ”

“ผู้ชายส่วนใหญ่ที่อยู่บนเรือสำราญวันนี้มีแต่คนรวยทั้งนั้น ฉันจะให้โอกาสเธอเอง เธอขึ้นไปเต้นรูดเสาบนเวทีสิ!”

“ถ้าโชคดีคืนนี้อาจจะหาเงินได้เยอะก็ได้นะ!”

“ดูจากท่าทางสะดีดสะดิ้งของเธอ แค่คนเดียวคงจะไม่พอ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หลังเสร็จเรื่องนี้ฉันจะป้อนยาให้เธอเอง”

สีหน้าของกานเวยเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ถึงแม้ว่ากวนหลิงหลงจะไม่ได้มาจากครอบครัวที่เด่นดัง แต่เมื่อมีคนมาเหยียดหยามถึงขนาดนี้ ดวงตาของเธอก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

เธอพยายามกลั้นน้ำตาและตอกกลับไป

“ถ้าเธอชอบเต้นรูดเสาเธอก็ไปเต้นเองสิ!”

“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ ให้ฉันออกไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากพูดออกไปแบบนั้น ยังไม่ทันที่กานเวยจะได้ตอบกลับ คุณชายอู๋ที่คอยเลียแข้งเลียขาอยู่ข้างๆ ก็ก้าวไปด้านหน้า

“นังตัวดี เธอกล้าเถียงงั้นหรือ”

เพี๊ยะ!

มือหนาเคลื่อนไปตบกวนหลิงหลงจนล้มลงกับพื้น

“คุณกานพูดออกมาแล้ว วันนี้บอกให้เธอเต้นก็ต้องเต้น ไม่เต้นก็ต้องเต้น!”

ใบหน้าของกวนหลิงหลงปรากฏรอยนิ้วมือสีแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอกุมใบหน้าไว้และมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาโกรธแค้น

กานเวยมองดูเธอเสียโฉมด้วยความได้ใจ เพียงแต่ว่าสายตาของอีกฝ่ายทำให้เธอไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ เท่านั้น ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหน ร่างกายที่บอบบางของเธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย

ภายใต้สายตาคาดหวังของแขกในชุดสูทที่ถือแก้วไวน์อยู่

เสื้อผ้าบนตัวของกวนหลิงหลงน้อยลงเรื่อยๆ เนินอกขาวค่อยๆ ปรากฏขึ้นสู่สายตาของทุกคน

กวนหลิงหลงหลั่งน้ำตาและตะโกนจนเสียงแหบแห้ง

“พวกแกมันไม่ใช่คน พวกเดรัจฉาน ฉันกวนหลิงหลง แม้จะตายไปเป็นผีก็ไม่ปล่อยพวกแกไปแน่”

“กรี๊ด หลินมั่วช่วยด้วย!”

“แหมๆๆ แม้จะตายไปเป็นผีก็จะไม่ปล่อยพวกฉันไป”

กานเวยเอนหลังและมองไปยังกวนหลิงหลงที่สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน

“ตะโกนเรียกไปเถอะ อยากรู้นักว่าเธอตะโกนเรียกจนเสียงแหบแห้งแล้วจะมีใครมาช่วยหรือเปล่า”

“นังกะหรี่ ใครใช้ให้เธอปากมากและชอบยั่วผู้ชายแบบนี้กันล่ะ”

กานเวยพูดจบก็ยกมือขาวนวลขึ้นตบหน้ากวนหลิงหลงสองครั้ง

ที่อีกด้านหนึ่ง หลินมั่วกำลังเก็บรวบรวมข้อมูลบริเวณรอบๆ อยู่

เดิมทีเขาอยากจะไปดูที่ชั้นสอง แต่เมื่อไปถึงหน้าลิฟต์ก็ถูกบอดี้การ์ดหลายคนเข้ามาขวางไว้