หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3741

หลังจากที่เฉินผิงและเจ้าตำหนักไปแล้ว ธิดาเทพก็หันไปหาปิงลู่และถามว่า “ปิงลู่ เราจำเป็นต้องเชื่อฟังคุณเฉินอะไรนี่จริงๆ เหรอ? เจ้าตำหนักให้ค่าเขามากไปหรือเปล่า?”

“แน่นอน เราต้องเชื่อฟัง มันเป็นคำสั่งของเจ้าตำหนัก และเราไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตาม ยังไงก็ตาม การเดินทางสู่แดนขั้วโลกถือเป็นเรื่องท้าทายอย่างยิ่ง แม้ว่าเราจะไปถึงที่นั่น ยังคงมีอันตรายมากมายรอเราอยู่ เราจะรอดหรือไม่ก็คงขึ้นอยู่กับชะตาของเรา”

ความหมายในคำพูดของปิงลู่นั้นชัดเจน เธอจะไม่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเฉินผิง

การเดินทางไปยังแดนขั้วโลกด้วยความสามารถของพวกเธอนั้นอันตรายตั้งแต่แรกแล้ว แต่ยังต้องพาเฉินผิงที่เป็นภาระไปด้วย ซึ่งมีแต่จะเพิ่มปัญหาให้กับพวกเธอ

ยังไม่นับเรื่องที่พวกเธอต้องเชื่อฟังคำสั่งของเฉินผิงอีก เหล่าธิดาเทพไม่อาจยอมรับได้

ธิดาเทพกลอกตาแล้วพูดว่า “ใช่ แม่ทัพที่ลงสนามรบไม่มีสิทธิสั่งการหรอกนะ ไปถึงขั้วโลกแล้วใครจะสนเขากันล่ะ ฉันจะไม่ปกป้องผู้ชายคนนั้น!”

ธิดาเทพอีกคนพูดขึ้นว่า “เราจะฟังคำสั่งของคุณเท่านั้น ปิงลู่ ส่วนหมอนั่นอยากพูดอะไรก็ให้มันพูดไปเถอะ”

“พอแล้ว มาบำเพ็ญเพียรต่อกันเถอะ เราจะออกเดินทางวันมะรืนนี้ ไม่รู้ว่าจะรอดกลับมาได้สักกี่คน”

ปิงลู่โบกมือออกคำสั่งให้ทุกคนกลับมาบำเพ็ญเพียร

ในขณะเดียวกัน หลังจากเฉินผิงออกจากที่นั่น เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ ท้ายที่สุดแล้ว คำพูดที่เขาพูดออกมาฟังดูแรงเกินไป

เขารู้เช่นกันว่าเหล่าธิดาเทพจะเชื่อฟังคำสั่งของเขา เพราะเจ้าตำหนักกำชับเอาไว้

อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงคราวพวกเขาออกจากตำหนักก่วงหาน เขาก็ไม่แน่ใจว่าเหล่าธิดาเทพเหล่านั้นจะยังเชื่อฟังเขาหรือเปล่า

เฉินผิงไม่ต้องการให้เกิดความขัดแย้งจนการเดินทางล่ม

เฉินผิงวางแผนที่จะปรับความสัมพันธ์ของเขากับหญิงสาวเหล่านั้น ทางออกเดียวที่จะรักษาความสัมพันธ์กับผู้หญิงคือการซื้อของ ซื้อของ และซื้อของเท่านั้น! หญิงสาวเหล่านี้วันๆ เอาแต่บำเพ็ญเพียรในที่ปลอดผู้คน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคงถูกตัดขาดจากโลกภายนอกตลอดเวลา ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอต้องตื่นเต้นแน่นอนถ้าได้รับของที่สามารถเสริมการบำเพ็ญเพียรของพวกเธอ

เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉินผิงจึงออกจากตำหนักก่วงหานทันที และมุ่งหน้าตรงไปยังเมืองหนานจิง

เมื่อได้ยินเฉินผิงตอบยืนยัน ซิงเฉียนก็มองเขาด้วยความประหลาดใจ “ผมได้ยินมาว่าการทดสอบคุณสมบัติในการเดินทางไปยังแดนขั้วโลกของตำหนักก่วงหานนั้นท้าทายมากในครั้งนี้ แต่คุณก็ยังผ่านการทดสอบนั้นมาได้ เฉินผิง”

ในความคิดของเขา มันน่าประทับใจจริงๆ ที่เฉินผิงซึ่งเป็นผู้ทุกข์ยากระดับสามสามารถผ่านการทดสอบได้

“ผมก็แค่โชคดีเท่านั้นเอง” เฉินผิงยิ้มน้อยๆ

หลังจากแลกเปลี่ยนคำพูดกับซิงเฉียนเล็กน้อย เฉินผิงก็ออกจากสำนักว่านถง ตั้งใจจะกลับไปที่ ตำหนักก่วงหาน โดยไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับเสินจี้จื่อ

เมื่อเสินจี้จื่อเห็นเฉินผิง เขาก็ตกตะลึงอย่างมากและถึงกับขยี้ตาอย่างไม่อยากเชื่อ “คุ-คุณยังไม่ตายอีกเหรอ?”

เสินจี้จื่อนึกว่าเฉินผิงตายคาวงแหวนลวงตาของตำหนักก่วงหานไปแล้ว

เฉินผิงตบร่างของตัวเองเบาๆ แล้วพูดว่า “ผมยังไม่ตาย เห็นไหม? ผมสบายดี”