หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3742

เสินจี้จื่อถามว่า “ช่างแปลกประหลาดจริงๆ นี่คุณผ่านวงแหวนลวงตาของตำหนักก่วงหานมาได้งั้นเหรอ?”

เฉินผิงตอบตามตรง “ใช่แล้ว ผมยังผ่านการทดสอบของตำหนักก่วงหานด้วย มะรืนนี้ผมจะมุ่งหน้าไปที่แดนขั้วโลก เพราะแบบนั้นผมก็เลยมาซื้อของที่สำนักว่านถง”

เสินจี้จื่ออุทานด้วยความเสียดาย “ทำไมคุณถึงมาซื้อของที่สำนักว่านถง? มันแพงมากนะ ไม่ลองไปที่ตลาดใต้ดินดูล่ะ?”

“ตลาดใต้ดิน?” เฉินผิงชะงัก

เขาไม่รู้ว่ามีตลาดใต้ดินในเมืองหนานจิงด้วย

“ใช่ สินค้าในตลาดใต้ดินอาจจะดูจับฉ่ายไปหน่อย แต่ก็ยังพอมีของดีๆ ส่วนที่ดีที่สุดคือราคาจับต้องได้และต่อรองได้ด้วย เฉพาะข้อมูลที่ขายโดยสำนักว่านถงเท่านั้นที่น่าเชื่อถือ ส่วนอย่างอื่นน่ะด้อยกว่า” ปรากฏว่าเสินจี้จื่อไม่ได้ชอบสำนักว่านถงสักเท่าไหร่

“ตลาดใต้ดินนี้อยู่ที่ไหน?” เฉินผิงซึ่งตอนแรกกำลังจะไปเริ่มสนใจขึ้นมา ถ้าฉันเจอของดีๆ ที่นั่นก็เยี่ยมเลย

เสินจี้จื่อมองเฉินผิงและลูบเคราของเขาอย่างครุ่นคิด เจตนาของเขาแสดงออกมาชัดเจน

เฉินผิงไม่รอช้า เขาหยิบเหรียญวิญญาณสีม่วงออกมาทันทีแล้วโยนให้เสินจี้จื่อ

ดวงตาของเสินจี้จื่อเป็นประกายขณะที่เขารีบเก็บเหรียญวิญญาณสีม่วงไว้และพูดว่า “เรารู้จักกันมานาน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องมากพิธี ฉันจะพาคุณไปที่นั่นเอง ฉันน่ะคุ้นเคยกับที่นั่นทุกซอกทุกมุม แถมยังรู้จักคนในนั้นด้วย คุณไม่มีทางเข้าไปใด้ถ้าไม่รู้จักใครในนั้นเลย”

หลังจากที่เสินจี้จื่อพูดจบ เขาก็พาเฉินผิงไปยังเมืองหนานจิง

ไม่นานเสินจี้จื่อก็พาเฉินผิงไปที่ลานเล็กๆ แห่งหนึ่ง

น่าแปลกที่ภายในลานเล็กแบบนี้มีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับห้าสามคน และจากที่ตาเห็นแล้ว ทั้งสามคนน่าจะเป็นยาม

เมื่อเห็นเสินจี้จื่อ พวกยามก็พูดสัพยอก “เสินจี้จื่อ ตาแก่เจ้าเล่ห์ แกมาที่นี่เพื่อต้มตุ๋นอีกแล้วเหรอ?”

เสินจี้จื่อไม่ได้โกรธ เขากลับหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “วันนี้ฉันพาแขกมาด้วย แขกกิตติมศักดิ์เชียวล่ะ ดังนั้นระวังไว้ให้ดี ถ้าแขกท่านนี้ขุ่นเคืองพวกแกจบไม่สวยแน่”

ท้ายที่สุดแล้ว เหรียญวิญญาณสีม่วงหนึ่งเหรียญมีมูลค่าเท่าเหรียญวิญญาณธรรมดาหนึ่งล้านเหรียญ ยามทั้งสามตกใจเป็นที่สุด รางวัลอะไรกันถึงมากขนาดนี้? เขาคงเป็นลูกค้ารายใหญ่แน่!

เฉินผิงเดินตามเข้าไปในห้องที่ดูค่อนข้างธรรมดา มันไม่กว้างขวางมากนักและดูไม่เหมือนตลาดใต้ดินเลย

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงสับสน เสินจี้จื่อก็กระทืบพื้นเบาๆ สามครั้ง วินาทีต่อมา ลำแสงก็ปกคลุมเฉินผิงและเสินจี้จื่อ

หลังจากนั้นแสงเจิดจ้าก็ปะทุขึ้นทันที และเฉินผิงกับเสินจี้จื่อก็พบว่าตนเองอยู่ในพื้นที่ซึ่งต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากเดินไปมา ทำให้มีชีวิตชีวาอย่างไม่น่าเชื่อ

นอกจากนี้ สถานที่แห่งนี้ยังเหมือนกับตลาดที่พลุกพล่าน มีแผงขายของต่างๆ เรียงรายอยู่สองข้างทาง

“สำนักว่านถงนั้นเข้มงวด พวกเขาห้ามไม่ให้มีย่านซื้อขาย ดังนั้นตลาดใต้ดินนี้จึงสามารถมีอยู่ได้เฉพาะในพื้นลับแห่งนี้เท่านั้น นอกจากนี้เรายังต้องคอยระวังสำนักว่านถงตลอดเวลา” เสินจี้จื่อ กล่าวอย่างจำยอม

เฉินผิงจ้องมองตลาดใต้ดินอันวุ่นวาย และอดไม่ได้ที่จะชื่นชมคนที่อยู่เบื้องหลังการสร้างตลาดนี้ คนๆ นั้นสามารถสร้างพื้นที่ใหม่ขึ้นมาเพื่อใช้เป็นที่ตั้งตลาดใต้ดิน...