หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4748

“เจ้าพวกนี้... คนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งเท่านั้นเอง อ่อนแอเกินไป อ่อนแอเกินไปแล้ว...” ชางเยว่เย้ยหยัน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

ชาวหมู่บ้านหินมองดูเขาด้วยความเกรงขาม ในดวงตามีความชื่นชม เมื่อถูกสนใจจึงทำให้ชางเยว่รู้สึกพึงพอใจ

“บ้าเอ้ย ชางเยว่! ฉันควรจะได้ฆ่าพวกมันแท้ๆ!” โจวถังจ้องชางเยว่อย่างไม่พอใจ

การสังหารสมุนสมาพันธ์ผนึกมารจะทำให้เขาได้ยืดอก แต่ชางเยว่กลับแย่งไปเสียอย่างนั้น

“แล้วใครกันล่ะที่ช้าเกินไป” ชางเยว่ยิ้มเยาะ

“แกต้องล้อเล่นแน่ๆ...” โจวถังโกรธจัด ถ้าไม่ใช่เพราะชางเยว่ คนหมู่บ้านหินคงยกย่องบูชาเขา

“เอาล่ะ เอาล่ะ” เฉินผิงพูดขึ้น “สมาพันธ์ผนึกมารจะส่งคนมาเพิ่มแน่นอน ถ้าพวกคุณอยากแสดงฝีมือขนาดนั้นก็รออยู่ที่นี่”

ทันทีที่เฉินผิงพูด การโต้เถียงก็หยุดลงทันที

และดังที่เขาคาดไว้ คนของสมาพันธ์ผนึกมารระลอกแล้วระลอกเล่าเริ่มเดินทางมาถึงหมู่บ้านหิน ท้ายที่สุดแล้วทุกคนต่างต้องการจับผู้ใช้วิชามารเพื่อสร้างความชอบ

ฐานใหญ่ของสมาพันธ์ผนึกมารตั้งอยู่ในแดนเหนือ ซึ่งมีผู้ใช้วิชามารอยู่น้อย ยกเว้นกลุ่มที่อยู่ทางตอนเหนือสุดแล้ว แทบไม่มีผู้ใช้วิชามารในแถบนี้เลย

ดังนั้นเมื่อข่าวแพร่ออกไปว่ามีผู้ใช้วิชามารอยู่ที่หมู่บ้านหิน คนของสมาพันธ์ผนึกมารที่ทะเยอทะยานก็รีบรุดไปที่นั่น กระตือรือร้นที่จะสร้างชื่อเสียงให้ตนเอง

แต่พวกเขาไม่ทันตั้งตัว แต่ละกลุ่มที่เดินทางมาถึงหมู่บ้านหินถูกกวาดล้างอย่างรวดเร็วทันทีที่มาถึง เสวียนปิงและคนอื่นๆ เปลี่ยนพวกเขาให้เป็นซากศพ

ไม่นานพื้นดินนอกหมู่บ้านก็เต็มไปด้วยร่างเปื้อนเลือดของสมาชิกสมาพันธ์ผนึกมาร

ไม่มีศพไหนสภาพเหมือนกัน แต่ละคนตายสยองมากขึ้นเรื่อยๆ

ในระหว่างนั้น ชาวหมู่บ้านหินก็นั่งลงอย่างสบายๆ ในลานกลางหมู่บ้าน ชมการสังหารหมู่ราวกับเป็นการแสดงยามเย็น

เมื่อทุกอย่างจบลง ชาวหมู่บ้านหินก็ชินชากับภาพนั้นไปแล้ว

“ผู้ใช้วิชามารในแดนเหนือเหรอ” สั่วเทียนเจิ้งขมวดคิ้ว “ไม่สมเหตุสมผลเลย นอกจากดินแดนรกร้างหนาวเหน็บทางเหนือสุดแล้ว จะมีผู้ใช้วิชามารซ่อนอยู่แถวนี้ได้ยังไง”

ฐานทัพใหญ่ของสมาพันธ์ผนึกมารตั้งอยู่ในแดนเหนือ ทำให้ผู้ใช้วิชามารแทบจะเอาชีวิตรอดในพื้นที่นั้นไม่ได้ ส่วนใหญ่ถูกไล่ล่าหรือไม่ก็หนีไปที่อื่น

ยกเว้นพวกของมารอเวจีซึ่งปักหลักอยู่ทางตอนเหนือสุด

แต่สมาพันธ์ผนึกมารทำข้อตกลงกับมารอเวจีไปแล้ว สั่วเทียนเจิ้งจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องกังวลเรื่องพวกเขา

“เราไม่แน่ใจว่าเป็นใคร แต่คนของเราหลายหน่วยออกตามล่า... และไม่มีใครกลับมา” ใบหน้าของชายชราเคร่งขรึม

“อะไรนะ” ใบหน้าของสั่วเทียนเจิ้งซีด “ไม่มีใครกลับมาเลยเหรอ ผู้ใช้วิชามารคนนี้อยู่ระดับไหน เรามีข้อมูลของเขาบ้างหรือเปล่า”

ผู้อาวุโสส่ายหัว “ฉันไม่รู้ เรารู้แค่ตำแหน่งของเขา เราไม่มีข้อมูลเรื่องระดับพลัง”

“โง่จริง! ถ้าผู้อาวุโสชูยังอยู่ เขาก็คงรู้ไปแล้ว!” สั่วเทียนเจิ้งสบถด้วยความหงุดหงิด