องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1304

หลังจากที่ทั้งสองคล้องแขนดื่มสุราเสร็จ

บรรยากาศก็เริ่มอึดอัดขึ้น

หลี่จุ่นนั่งไม่ติดจึงรีบพูดว่า

“เอ่อ ฝ่าบาท เราออกไปร่วมดื่มฉลองกับเหล่าทหารกันเถอะ”

เมื่อครู่เขาคารวะแขกเหรื่อแล้ว แต่ยังไม่ได้ดื่มสุราคารวะกับเหล่าทหารเลย

ไม่ต้องถึงกับชนแก้วทีละคนหรอก อย่างน้อยๆ ก็ควรจูงมือกันออกไปแสดงตัวให้เหล่าทหารเห็นเพื่อสร้างขวัญกำลังใจและทำให้กองทัพฮึกเหิมก็พอ

จักรพรรดินีย่อมเขินอายเป็นธรรมดา แต่พอได้ยินเช่นนั้นแล้วก็รีบพยักหน้า และแอบโล่งใจ

หลี่จุ่นลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วจูงมือจักรพรรดินี

จักรพรรดินีถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

แต่แล้วใบหน้าอันน่าหลงใหลพลันแดงระเรื่อ แดงก่ำจนไปถึงต้นคอในทันที

นางคิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะพลันกล้าหาญเช่นนี้ เดิมคิดอยากจะขัดขืน แต่แล้วก็ลังเลชั่วขณะ ในที่สุดก็ละทิ้งความคิดนั้น ปล่อยให้หลี่จุ่นจูงมือตามอำเภอใจ

แต่ในใจเอ่อล้นไปด้วยความสุข ร่างกายก็อ่อนระทวยราวกับจะเดินไม่ไหวแล้ว

“ฝ่าบาท เช่นนี้... จะดีกว่า”

หลี่จุ่นก็ใจเต้นรัว เขาเองก็รวบรวมความกล้าถึงได้กล้าจูงมือจักรพรรดินี กลัวว่าหากไม่พอใจแล้วตบหน้าเขา

เช่นนั้นก็จะตลกมากเลย

เจ้าบ่าวตาย... ในวันแต่งงาน!

ทว่า เมื่อเห็นสีหน้าของจักรพรรดินีเปลี่ยนไป เขาก็เข้าใจและรู้สึกโล่งใจในทันที ในใจเหมือนกับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

จักรพรรดินีพยักหน้า แต่ไม่กล้ามองหลี่จุ่น

ท่าทางดูเขินอาย

ทั้งสองคนจูงมือกันเข้าไปในงานเลี้ยง

คู่รักที่ราวกับเทพบุตรเทพธิดาทำให้ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง

ฝ่าบาทและท่านกุนซือช่างเหมาะสมกันมากจริงๆ

ช่างเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ราวกับเทพบุตรเทพธิดา... โดยรวมแล้ว คำบรรยายถึงคู่รักต่างๆ นาๆ ช่างเหมาะสมกับพวกเขาสองคนเสียจริง

“เชอะ...”

เมื่อทัวทัวเห็นพวกเขาเดินจูงมือกันมาก็ถอนหายใจเบาๆ ทันที และแววตาเต็มไปด้วยความคับแค้น

นางต่างหากที่เป็นตัวจริง...

แต่ตอนนี้หลี่จุ่นแต่งกับคนอื่นแล้ว แม้ว่างานแต่งงานครั้งนี้จะเป็นเรื่องโกหก แต่ก็ทำตามพิธีการไปหมดแล้ว

ไม่รู้ว่าในใจของนางรู้สึกเช่นไร แต่รู้สึกไม่พอใจก็ถูกต้องแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน