องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 785

หลี่จุ่นนำทัพใหญ่เข้าไปยังเมืองหลินซุ่น

ทหารชั้นผู้น้อยที่อยู่ตรงประตูเมืองนั่นเห็นทัพใหญ่สวมชุดเกราะ มองแค่ปราดเดียวก็ดูออกว่าเป็นทัพของเหยียนอ๋องที่อยู่ชายแดนทางตะวันตก ทันใดนั้นก็ไม่กล้าขวางเลยแม้แต่น้อย!

ให้พวกเขาเข้ามาในเมืองอย่างเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นประตูเมืองมีทหารชั้นผู้น้อยคอยเฝ้าประตูอยู่ ในใจของหลี่จุ่นพลันเกิดความสงสัยขึ้นมา

ดูท่าแล้วกฎของที่นี่ค่อนข้างจะไม่หละหลวมทีเดียว

และโดยหลักแล้วไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องความสงบเรียบร้อย

แต่ทว่าเหตุใดมักจะมีโจรปล้นเมืองอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำยังฆ่านายอำเภออีกต่างหากล่ะ?

หากเป็นเมืองที่สูญเสียการควบคุม ตามหลักแล้วทหารชั้นผู้น้อยที่จัดการความสงบเรียบร้อยนี่ก็ไม่น่าจะมีอยู่สิถึงจะถูก

ถึงอย่างไรจัดการไปแล้วก็ไร้ประโยชน์

ในนี้มีเรื่องลับลมคมในมากมายจริง ๆ

หากเขาจำไม่ผิดละก็

คราก่อนหลังจากที่นายอำเภอของที่นี่ถูกฟัน ตอนนี้ก็ยังไม่มีนายอำเภอคนใหม่มาเข้ารับตำแหน่งเลย

นัยน์ตาของหลี่จุ่นพลันหรี่ลงเล็กน้อย

หลังจากเข้าเมือง ก็ให้ทัพใหญ่ออกจากเมืองไปก่อน

ตัวเขาพลิกตัวลงจากหลังม้า จากนั้นก็พาหม่าหยวนฮั่นพร้อมด้วยจงจื่อหนิงไปร้านขายน้ำชาข้างถนน

หลังทั้งสามคนสั่งชาหนึ่งกา หลี่จุ่นก็ถามเถ้าแก่ร้านขายน้ำชาผู้นั้น เขาเอ่ยขึ้นว่า

“เถ้าแก่ ในเมืองแห่งนี้มีโรงเตี๊ยมที่ชื่อว่า ‘หอหรูอี้’ หรือไม่?”

“หอหรูอี้อย่างนั้นหรือ? ที่นายท่านพูดถึงน่าจะเป็นโรงเตี๊ยมที่เปิดมาสิบกว่าปีที่ตั้งอยู่บนถนนบูรพาใช่หรือไม่? มีขอรับ ท่านทั้งสามเดินทะลุถนนเส้นนี้ไป เดินไปสักประมาณร้อยก้าวแล้วมองไปทางตะวันออก ก็จะเห็นโรงเตี๊ยมแห่งนั้นแล้ว”

“แต่ว่าหากทั้งสามท่านอยากจะพักละก็ ต้องรีบไปให้เร็วหน่อย หอหรูอี้นี้น่ะ พวกพ่อค้าแม่ค้าเดินเท้าผ่านไปผ่านมาค่อนข้างเยอะ ห้องพักนี่น่ะจะเต็มเอา”

“ได้เลย ขอบคุณท่านมาก! นี่เงินค่าน้ำชา!”

จงจื่อหนิงรีบล้วงเศษเงินก้อนหนึ่งออกมา เถ้าแก่ผู้นั้นรีบรับเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความปลื้มปีติ จากนั้นก็รีบเอาไปซ่อน

หลี่จุ่นชำเลืองมองทีท่าของเถ้าแก่ร้านน้ำชาผู้นั้นทีหนึ่ง ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย

เศษเงินนี่ก็ไม่น้อยไปกว่าสองสามตำลึงเท่านั้น เหตุใดต้องซ่อนเอาไว้ขนาดนี้ด้วย?

หลี่จุ่นกระดกชาไปคำหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ไป ไปดูที่หอหรูอี้กัน”

หม่าหยวนฮั่นและจงจื่อหนิงทั้งสองคนต่างไม่รู้ว่าหลี่จุ่นคิดจะทำอะไร ทำได้เพียงแค่เดินตามไป

ทั้งสามคนเดินไปตามทางที่เถ้าแก่ร้านน้ำชาผู้นั้นบอก

และแล้วก็เห็นโรงเตี๊ยมที่สร้างขึ้นดูมีความเรียบโก้อยู่เล็กน้อย แต่ก็เก่าลงไปเยอะแล้วแห่งหนึ่ง

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

ด้านนอกหอมีม้าและอูฐผูกไว้จำนวนไม่น้อย มีคนเดินออกมาจากด้านในอยู่เป็นระยะ ๆ

“ได้ วางใจเถิด”

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะเรียกเสี่ยวเอ้อร์มาจัดแจงให้ทั้งสองคน และให้เสี่ยวเอ้อร์พาตนขึ้นไปชั้นบน

หลี่จุ่นขึ้นชั้นบนไปพลางถามขึ้นอย่างชืด ๆ ว่า

“เจ้าของของพวกเจ้าชื่อว่าอาลีบาบาใช่หรือไม่?”

เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นอึ้ง!

ทันใดนั้นก็มองไปที่หลี่จุ่นทีหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าอึ้งไปเล็กน้อย!

จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขังว่า

“ไม่ใช่ขอรับ เจ้าของโรงเตี๊ยมของเราชื่อว่า...ชุ่นเฟิงจัดส่งด่วน!”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น ก็หัวเราะก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“รีบเรียกเจ้าของของพวกเจ้ามาพบข้าหน่อย บอกว่าสหายเก่าจากเมืองหลวงมา อ้อ จัดแจงห้องที่สามารถพูดคุยกันได้สะดวกให้ข้าสักห้องก่อนสิ ”

เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นรีบเอ่ยขึ้นด้วยความนอบน้อม

“ขอรับ!”

จากนั้นก็รีบนำหลี่จุ่นไปยังห้องห้องหนึ่ง!

ท่านนี้...เป็นแขกคนสำคัญที่เถ้าแก่เคยกำชับเป็นพิเศษว่าต้องเตรียมพร้อมต้อนรับตลอดเวลา!

จะละเลยไม่ได้เด็ดขาด!