องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 786

หลี่จุ่นคอยอยู่ในห้องเป็นเวลาครู่หนึ่ง

จู่ ๆ ประตูก็ถูกผลักออกด้วยความร้อนอกร้อนใจ อวี้เซียงที่สวมชุดสีขาว ปิดบังรูปลักษณ์ทั้งหมดเอาไว้ก็ย่างก้าวเข้ามา!

นางมองหลี่จุ่นอย่างอึ้งทึ่งอยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นทั้งน้ำเสียงที่สั่นเครืออยู่เล็กน้อย

“คุณชาย เป็นท่านจริง ๆ ด้วย...”

หลี่จุ่นสองมือไพล่หลัง ยังคงท่าทางของคุณชายผู้สง่างาม เมื่อเห็นอวี้เซียงเขาก็รีบยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“อวี้เซียง ไม่เจอกันนานเลยนะ สบายดีหรือไม่!”

อวี้เซียงรีบปิดประตู แล้วลงกลอนประตู จากนั้นก็รีบมาคุกเข่าลงตรงหน้าหลี่จุ่นด้วยความนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าน้อยขอคารวะท่านหัวหน้าสมาคม!”

“ลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องทำถึงขั้นนี้หรอก”

หลี่จุ่นรีบพยุงอวี้เซียงขึ้นมา

ใบหน้าของอวี้เซียงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา นางเงยคางขาวดุจหิมะที่แสนน่าเอ็นดูขึ้นมาแล้วมองไปที่หลี่จุ่น

“เจ้าร้องไห้ทำไมหรือ?”

สีหน้าของหลี่จุ่นอ่อนโยน เขายิ้มเล็กน้อย

จากนั้นก็ค่อย ๆ เช็ดน้ำตาที่ขอบตาให้นาง

อวี้เซียงไม่มีทีท่าว่าจะหลบเลยแม้แต่น้อย ราวกับเพลิดเพลินกับการกระทำเช่นนี้ของหลี่จุ่นเป็นอย่างมาก ทว่าก็ยังคงขบริมฝีปากอันสดและอ่อนนุ่ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าน้อยคิดว่าจะไม่ได้เจอกับคุณชายอีกแล้ว...คุณชาย เราสอบถามจนได้ข่าวมาว่าท่านถูกจับขังคุกหลวง ท่านออกมาได้อย่างไรหรือเจ้าคะ?”

เมื่อได้ยินว่าหลี่จุ่นเข้าไปในคุกหลวง เพื่อปกป้องสมาคมเทียนตี้ อวี้เซียงจึงรีบเรียกสายลับและหน่วยตรวจตราทั้งหมดกลับมา จากนั้นก็ให้ทุกคนเข้าไปซ่อนตัวที่ชายแดนตะวันตก!

ไม่กล้าโผล่หัวออกมาเลยแม้แต่น้อย

เนื่องจากนี่เป็นสิ่งที่หลี่จุ่นเคยกำชับเอาไว้ก่อนหน้านี้!

บอกเอาไว้ว่าหากเกิดเรื่องขึ้นมา ต้องซ่อนตัวให้มิดชิด รอเวลาในอนาคต!

นางช่วยหลี่จุ่นไม่ได้ จึงทำได้เพียงพยายามรักษาสิ่งที่หลี่จุ่นทุ่มเทเอาไว้อย่างเต็มกำลัง

หลี่จุ่นส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนี้พูดแล้วก็ยาว ข้าไม่มีเวลามากมายขนาดนั้นมาเล่าให้เจ้าฟัง ครั้งนี้ผ่านมา ก็เพราะมีเรื่องจะถามเจ้า”

“คุณชายเชิญท่านถามมาเถิด!” อวี้เซียงรีบเอ่ยขึ้น

หลี่จุ่นเอ่ย

“ข้าอยากถามเจ้าว่า เมืองหลินซุ่นแห่งนี้กำลังปิดบังเรื่องอะไรไว้อยู่ใช่หรือไม่?”

เรื่องนี้ต้องถามให้ชัดเจน

เนื่องจากแผนการที่จะปลีกตัวหลังเกิดเรื่องเกี่ยวพันกับเมืองหลินซุ่นเป็นอย่างมาก หากเมืองหลินซุ่นไม่ใช่ที่ที่ธรรมดา ก็ยังต้องเปลี่ยนแผนไว้เป็นการดี

เกรงว่าจะเป็นฝีมือคนอื่น!

หลี่จุ่นพลันเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง

“อวี้เซียง มีการประมาณการที่แน่ชัดหรือไม่ ที่นี่มีกองกำลังประมาณเท่าไรหรือ?”

อวี้เซียงรีบตอบอย่างไม่ลังเล “หนึ่งแสนนายเจาค่ะ!”

นัยน์ตาของหลี่จุ่นประกายความสงสัย!

เห็นได้ชัดว่ามีความเหลือเชื่ออยู่เล็กน้อย!

มีกองกำลังมากมายปลอมตัวเป็นโจรปล้นสะดมซ่อนตัวอยู่ในภูเขาใหญ่แห่งนี้ ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ!

แต่ทว่าราชวงศ์อู่นี้มีผู้คนแห่แหนมาจากไหนกันมากมายขนาดนี้กันแน่?

เพียงแค่ผิวเผินทัพใหญ่ก็ปาไปห้าแสนนายแล้ว แถมหลี่เจิ้งยังซ่อนเอาไว้ในที่ลับอีกไม่น้อย และตอนนี้ที่นี่ยังมีทัพใหญ่กองลับ ๆ อีกหนึ่งแสนนายอีก...

คนราชวงศ์อู่นี่เยอะแยะขนาดนี้เลยหรือ?

และเมื่อลงมือก็ปาไปหนึ่งแสนนายแล้ว!

คนที่นี่ช่างวางแผนการกันยิ่งใหญ่จริง ๆ!

ในใจของหลี่จุ่นเกิดคลื่นโหมซัดอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา!