องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 787

ไม่ต้องพูดถึงเลย เมืองหลินซุ่นแห่งนี้อยู่ไม่ได้แล้ว!

หลี่จุ่นพลันเอ่ยขึ้นว่า

“อวี้เซียง รีบย้ายออกจากเมืองหลินซุ่นเสีย แล้วหยุดการเคลื่อนไหวที่ชายแดนทางตะวันตกทั้งหมด”

อวี้เซียงขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจอยู่นิดหน่อย

ทว่านางก็ยังรีบพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าค่ะคุณชาย แต่ว่าคุณชายเจ้าคะ...หากไปจากเมืองหลินซุ่น แล้วพวกเราควรไปที่ใดอย่างนั้นหรือ?”

หลี่จุ่นครุ่นคิด ก่อนจะเอยขึ้นว่า

“ไปเจียงหนาน เมืองอวี๋เจียง”

เมืองอวี๋เจียงห่างจากที่นี่สี่ห้าร้อยลี้

เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดเจียงหนาน เป็นพื้นที่ที่มั่งคั่งอย่างแท้จริง!

เจียงหนานแห่งนี้ หลี่จุ่นไม่เคยคิดจะพลาดไปตั้งแต่ทีแรกแล้ว ถึงอย่างไรนอกจากเมืองหลวงแล้ว ที่นั่นต่างหากถึงจะเป็นที่ที่รวบรวมพ่อค้าและมหาเศรษฐีในใต้หล้า ที่นั่นสะพัดไปด้วยเงิน!

ส่วนเรื่องทำเงินได้ ที่นั่นคือสวรรค์บนดินขนานแท้!

ที่บังเอิญคือ เขาหลี่จุ่นทำเงินเก่ง!

“เจียงหนาน...” นัยน์ตาอันงดงามของอวี้เซียงประกายความสงสัย สีหน้าตกตะลึงอยู่เล็กน้อย

หลี่จุ่นเอ่ย “สถานการณ์ในเมืองหลินซุ่นยังไม่แน่ชัด แม้พวกเราจะไม่เกี่ยวข้อง แต่ก็ยากจะรับประกันว่าจะไม่ถูกร่างแหไปด้วย ฉะนั้นออกไปแต่เนิ่น ๆ จะเป็นการดี แต่ที่นี่ก็ยังเป็นสถานที่ที่เป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญของทหารเป็นอย่างมาก วันข้างหน้าพวกข้าก็จะกลับมาอีก”

อวี้เซียงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าค่ะ คุณชาย พวกเราจะทำอย่างท่านว่า”

“อืม ข้าขอตัวก่อนนะ ไม่ว่าเรื่องใดพวกเจ้าก็ต้องระวังให้ดี หากเกิดการเปลี่ยนแปลง จำเอาไว้ให้ขึ้นใจว่าต้องรักษาชีวิตของตัวเองให้ดี เรื่องอื่นไม่สำคัญ”

หลี่จุ่นเอ่ยกำชับ

“เจ้าค่ะ คุณชาย คุณชาย...ข้าส่งคนให้ติดตามท่านไปก็แล้วกัน” ใบหน้าของอวี้เซียงเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

หลี่จุ่นพลันยิ้ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เมื่อครู่เห็นทัพใหญ่ที่ปรากฏตัวในเมืองหรือยัง?”

อวี้เซียงพยักหน้าด้วยความอึ้ง

หลี่จุ่นเอ่ย “นั่นคือทหารของคุณชายของเจ้า ตอนนี้ข้าคุณชายของเจ้าเป็นผู้บัญชาการแห่งกองทัพ ด้านความปลอดภัยอย่าได้เป็นกังวล เจ้าไปจัดแจงที่เมืองอวี๋เจียงก่อนเถิด ไม่ต้องเปลี่ยนสัญญาณลับและชื่อของโรงเตี๊ยม ถึงเวลานั้นข้าจะไปหา”

“เจ้าค่ะ คุณชาย...”

อวี้เซียงตกตะลึง!

หลี่จุ่นกลายเป็นผู้บัญชาการแห่งกองทัพไปแล้วหรือ?!

เมื่อครู่ที่ผ่านเมืองไปมีกองกำลังหนึ่งแสนกว่านายเลยทีเดียวนะ!

และราวกับส่วนหนึ่งยังเป็นทัพของเหยียนอ๋องแห่งจวนชายแดนตะวันตกอีกด้วย!

แม้แต่ศักดาของเทพก็ยังมิอาจทำนายได้!

กองกำลังเหล่านี้ ตอนนี้เชื่อฟังคำสั่งโยกย้ายของหลี่จุ่นหรือ?!

นี่ช่างน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

ช่วงนี้เขาผ่านอะไรมากันแน่?!

“เอาละ ข้าขอตัวก่อนนะ”

หลี่จุ่นพูดพลางเตรียมตัวจะจากไป

ขนาดนายอำเภอนั่นยังแกล้งตายกันได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาทั่วไปเลย

คนที่อยู่เบื้องหลังคงยอดเยี่ยมมากจริง ๆ!

ปลอมตัวเป็นโจรปล้นสะดม ซ่อนกองกำลังเอาไว้หนึ่งแสนนาย!

นี่ช่างเป็นวิธีที่ดีวิธีหนึ่งเลย!

ปลอมเป็นโจรปล้นสะดม ต่อให้ราชสำนักอยากจะจัดการโจรให้หมด ก็ไม่มีทางส่งคนมาจำนวนมากเท่าไรนัก อย่างมากก็ต้องครุ่นคิดดูให้ดี

และหากราชสำนักส่งกองกำลังมาเป็นจำนวนมากจริง ๆ เพียงแค่ไปซ่อนตัวอยู่ในป่าลึกเลยก็เท่านั้น เดิมทีไม่มีทางรู้ได้เลยว่าที่นี่มีคนซ่อนอยู่จำนวนเท่าไร

ค่อนข้างมีกลิ่นอายของความมืดใต้แสงไฟและความไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่เล็กน้อย

ส่วนหากอยากจะเข้าเมืองบ่อย ๆ เช่นนั้นก็ไม่ต้องปลอมตัวเป็นโจรปล้นสะดมหรือ?

หากไม่ปล้นแล้วจะเป็นโจรปล้นสะดมได้หรือ?

จะตบตาราชสำนักอย่างไรกัน?

เมืองหลินซุ่นแห่งนี้ ในราชสำนักวุ่นวายจริง ๆ แต่ในสายตาเหล่าราษฎรกลับไม่ได้วุ่นวายขนาดนั้น

สิ่งที่ผู้อยู่เบื้องหลังต้องการก็คือผลลัพธ์เช่นนี้!

ฉะนั้นจังหวัดเหยียนโจวนี้ ต้องมีส่วนเกี่ยวพันอย่างแน่นอน!

“ไม่ใช่สิ!”

ทันใดนั้นแววตาของหลี่จุ่นก็ประกายความสงสัย ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง

“เถ้าแก่ร้านน้ำชาเมื่อครู่นั่นไม่ชอบมาพากล ไปร้านน้ำชา!”