สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2692

เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น ดินแดนสุเมรุก็กลายเป็นสถานที่ในการแข่งขันอวี่เจวี๋ย

ไม่ว่าใครก่อเรื่องขึ้นที่นี่ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรล้วนถือเป็นเรื่องที่อยู่ในความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่ในการแข่งขันอวี่เจวี๋ย

ในฐานะที่เป็นผู้อยู่เหนืออำนาจ และผู้มีอำนาจในฝั่งของเหลยเจ๋อก็ไม่ได้อารมณ์ดีเท่าไรนัก

หากหุบเขาจ้งหลงกู่กล้าที่จะก่อเรื่องขึ้น และหากฝ่ายตรงข้ามต้องการทำลายมันจะมีความยากอะไร?

เจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่รู้ความจริงข้อนี้โดยธรรมชาติ

แต่หนามมังกรจ้งหลงถือเป็นรากฐานของหุบเขาจ้งหลงกู่ และตอนนี้มันกลายเป็นรางวัลตอบแทนของหลินหยาง ไปแล้ว พวกเขาจะยอมง่ายๆ ได้ยังไง?

"แล้วผู้นำวิหารหยุนเซียวหมายความว่ายังไง? คิดจะให้ผมปล่อยหนามมังกรจ้งหลงไปงั้นเหรอ?" เจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่ถามอย่างเยือกเย็น

"งั้นผมขอถามคุณว่า หากมีคนฆ่าหลาวยิงในการแข่งขัน! แบบนี้หุบเขาจ้งหลงกู่จะไปคิดบัญชีเอาชีวิตกับเขาคนนั้นไหม?" ผู้นำวิหารหยุนเซียวถาม

เจ้าหุบเขาขมวดคิ้วไม่พูดอะไร

เพราะผู้จัดการแข่งขันอวี่เจวี๋ยได้ออกกฎว่า

เมื่อมีผู้ได้รับบาดเจ็บหรือล้มตายขึ้นในการแข่งขัน กลุ่มสำนักนิกายของตัวแทนคนนั้นจะไม่สามารถเอาผิดอีกฝ่ายได้ หากผู้ได้รับบาดเจ็บโกรธแค้นและคอยพยายามคิดล้างแค้นในภายหลัง เหลยเจ๋อมีสิทธิ์ที่จะเข้ามากำหนดบทลงโทษให้ผู้นั้น

จุดประสงค์ในการทำแบบนี้ก็เพื่อรับรองว่าทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันจะพยายามอย่างสุดความสามารถโดยไม่กังวลใดๆ

ไม่เช่นนั้นการแข่งขันอวี่เจวี๋ยจะไม่ได้แข่งขันกันที่ความสามารถและความฉลาดมีไหวพริบของตัวเอง แต่กลับแข่งขันกันที่อำนาจที่อยู่เบื้องหลังของผู้เข้าแข่งขัน และกลุ่มผู้ที่มีอำนาจกว้างขวางจะไม่เกรงกลัวใดๆ ทว่ากลุ่มที่มีพรสวรรค์แต่ไร้อำนาจกลับต้องคอยหวาดกลัวว่าจะถูกตามล้างแค้นจนไม่กล้าที่จะแสดงความสามารถที่แท้จริงออกมา

ฉะนั้นสิ่งนี้จึงถูกทำลายลงและได้ตั้งกฎข้อนี้ขึ้นมาอย่างชัดแจ้ง

เจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่ไม่กล้าตอบ หากเขาบอกว่าใช่นั่นก็หมายความว่าผู้นำวิหารหยุนเซียวรู้จุดประสงค์ของเขาและนำไปบอกเหลยเจ๋อ

และหากบอกว่าไม่ใช่ หนามมังกรจ้งหลงนี้ก็จะกลายเป็นสมบัติของหลินหยางไปโดยปริยาย

เมื่อเห็นว่าเจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่ไม่พูดอะไร ผู้นำวิหารหยุนเซียวก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม "การแข่งขันอวี่เจวี๋ยถือเป็นการแข่งขันของคนรุ่นใหม่ ต่อให้ต้องสูญเสียชีวิตไปก็ต้องยอมรับ! ที่คุณหลินสามารถรับมือกับหนามมังกรจ้งหลงได้ด้วยมือเปล่า ผมคิดว่าไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่เขาจะได้หนามมังกรจ้งหลงไปครอง! หากคุณมีปัญหาก็มาหาผมนี่! อย่าไปหาเรื่องอะไรคุณหลินเลย! มีปัญหาอะไรผมจะเคลียร์กับคุณเอง!"

เมื่อพูดจบคนของหุบเขาจ้งหลงกู่ก็มองไปที่ผู้นำวิหารหยุนเซียวด้วยความโกรธ แต่ละคนต่างกัดฟันกรอดด้วยความโมโหอย่างมาก

เจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่เองก็รู้ดีว่าทำอะไรหลินหยางไม่ได้ จากนั้นจึงพยักหน้า "ดี! ดี! วิหารหยุนเซียวซาน ดูเหมือนว่าพวกคุณคิดจะคอยปกป้องเขาแน่นอนแล้วใช่ไหม! ดีมาก!"

เมื่อพูดจบเขาก็สะบัดแขนและกล่าวอย่างเย็นชา "ถ้างั้นเราเห็นดีกันแน่! ผู้นำวิหารหยุนเซียวผมหวังว่าคุณจะไม่รู้สึกเสียดายกับการตัดสินใจของคุณในวันนี้! แม้ว่าเราจะไม่มีหนามมังกรจ้งหลงแล้ว แต่การจะจัดการกับวิหารหยุนเซียวซานของพวกคุณก็เป็นเรื่องง่ายมาก!"

"งั้นเราจะคอยดูแล้วกัน" ผู้นำวิหารหยุนเซียวยิ้มด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ฮึ!"

เจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่แสดงสีหน้าเคร่งขรึมก่อนจะเดินทางกลับไป

แต่ขณะนี้เอง หลินหยางก็ตะโกนขึ้น "ช้าก่อนเจ้าหุบเขา!"

เจ้าหุบเขาจ้งหลงกู่หยุดชะงักและหันกลับไปด้วยสีหน้าเยือกเย็น "ยังมีธุระอะไร?"

"ผมแค่อยากเตือนคุณว่าพิษในร่างกายของหลาวยิงกำลังจะออกฤทธิ์แล้ว หากคุณยอมไปลงนามเป็นลายลักษณ์อักษรที่เหลยเจ๋อกับผมและยินยอมที่จะมอบยาอายุวัฒนะล้ำค่าให้ผมจำนวนหนึ่งหมื่นเม็ด เช่นนั้นผมก็จะมอบยาถอนพิษให้หลาวยิงกับคุณ ไม่เช่นนั้นเกรงว่าหุบเขาจ้งหลงกู่คงต้องสูญเสียบุคคลที่มีพรสวรรค์และความสามารถมากคนหนึ่งไปแน่นอน!" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน