อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1002

กระทิงไฟเก้าเขาพ่นลมพายุออกมาจากมุมปาก ไฟบนตัวน้องสามพลันดับ

เพียงแต่เขากลายเป็นกระทิงย่างสุกเจ็ดส่วนไปแล้ว เจ็บจนร้องโอดโอย

กระทิงไฟเก้าเขาชักเสียหน้า

กระทิงไฟสี่เขาระดับสามกลับสู้เจ้าลูกเสือเกิดใหม่ตัวเดียวไม่ได้ จะเอาหน้ากระทิงไปไว้ที่ไหน?

“น้องรอง เจ้าไป”

“ตึงๆๆๆ...”

“พลึ่กพลั่กๆๆ...”

“เอื๊อก...”

เพียงช่วงเวลาพริบตาเดียว

เจ้ากระทิงน้องรองก็ล้มลงแล้ว ถูกเพลิงแผดเผาจนน่าเวทนายิ่งกว่าตัวแรก

กู้ชูหน่วนเลียมุมปาก “กระทิงย่างทั้งตัวสุกห้าส่วนหรือนี่ ถึงจะสุกไปหน่อย แต่รสชาติน่าจะยังอร่อย เสี่ยวเซวียนเซวียน เอากระทิงย่างสักจานไหม?”

เซียวหยู่เซวียนถูกแหย่จนขบขัน

กระทิงย่างทั้งตัวสุกห้าส่วน

เปรียบได้ไม่เลว

กระทิงไฟเก้าเขาสีหน้าประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวม่วง

มันยังไม่ทันเห็นชัดว่าเกิดอะไรขึ้น น้องชายทั้งสองก็ถูกเผาจนเนื้อตัวไม่เหลือความเป็นกระทิงแล้ว

นี่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

มันพินิจมองพลางโคลงหัว มองกู้ชูหน่วนชมเชยเจ้าเสือน้อยต่อหน้าต่อตา แล้วจู่ๆ ร่างกระทิงก็ผงะ

“เจ้า...ในตัวเจ้ามีสายเลือดของพยัคฆ์ขาวโบราณ”

เจ้าเสือน้อยหัวเราะกับมันแบบเซ่อซ่าน่ารัก คลายฟังไม่เข้าใจว่าพยัคฆ์ขาวโบราณที่อีกฝ่ายกล่าวคืออะไร

“ไม่ใช่ว่าสี่สัตว์วิเศษสูญพันธุ์ไปนานแล้วหรือ? ทำไมยังมีสายเลือดหลงเหลืออยู่อีก?” กระทิงไฟเก้าเขาจ้องภาพสัญลักษณ์เปลวไฟสามเหลี่ยมบนหัวของเจ้าเสือน้อย จากนั้นดวงตากระดิ่งทองแดงก็เปี่ยมด้วยความสับสน

กู้ชูหน่วนเอ่ย “เจ้ากระทิงโง่น้อย น้องชายเจ้าทั้งสองแพ้แล้ว ตอนนี้ก็ยอมแพ้เสียเถอะ หรือว่าเจ้าจะออกโรงเอง?”

“ข้าคือราชาแห่งกระทิงไฟเก้าเขา เจ้าจะเรียกข้าว่าเจ้าอสูรกระทิงก็ได้ แต่ห้ามเรียกข้าว่าเจ้ากระทิงโง่น้อยเด็ดขาด”

“เจ้ากระทิงโง่น้อย”

เขาเชื่อกู้ชูหน่วน

นางมั่นใจว่าเจ้าเสือน้อยจะชนะ เช่นนั้นเจ้าเสือน้อยก็ต้องชนะแน่

เฉกเช่นเดียวกับ...

นางในอดีต...มีความมั่นใจอยู่เสมอ หลอกคนตายไม่ชดใช้ชีวิต

“พลั่ก...”

“ตึง...”

“พอทีๆ รีบเก็บไฟของเจ้าเร็ว ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว โอ๊ยๆ...”

“ไอ้หยา เขาของข้า...เขาของข้าถูกเจ้าเผาไหม้ไปแล้ว...เจ็บจะตายอยู่แล้ว...”

เสียงของกระทิงไฟเก้าเขาดังเกินไปจึงปลุกกู้ชูหน่วนตื่น

นางสะลึมสะลือลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นตัวกระทิงไฟเก้าเขาจวนถูกเผาจนสุกหกส่วน โดยเฉพาะเขาบนหัวข้างหนึ่งของมัน เอียงกระเท่เร่ไปเสียแล้ว เลือดสดหลั่งริน และตามมาด้วยกลิ่นไหม้

กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างขี้เกียจ “เช่นนั้นเจ้าจะยอมแพ้แล้วหรือยัง?”

“ยอมๆๆ...เจ้ารีบให้บรรพบุรุษเสือนี่หยุดเถอะ เผาต่อไป ข้ายังจะมีหน้าปกครองหมื่นกระทิงหรือ”