อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1007

กระทิงไฟเก้าเขาเครียด

พวกมันแปลงร่างได้

แต่มัน...มันแปลงร่างไม่ได้ ร่างกายของมันใหญ่เยี่ยงนี้นี่แหละ

“เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่? พวกเจ้าปะทะกับคนของวิทยาลัยอี้เหอหรือ?”

ครั้นกล่าวถึงเรื่องนี้ กระทิงไฟเก้าเขาก็มีไฟอัดอั้นเต็มทรวง

“พอมนุษย์พวกนี้เข้าภูเขาสัตว์วิเศษแล้ว ก็กวาดล้างสัตว์อสูรจำนวนมาก ใช้วิธีการแข็งกร้าวบีบให้พวกสัตว์อสูรยอมสยบยังพอว่า แต่ยังถึงกับกล้าหมายตาของวิเศษของข้าด้วย ข้าก็ต้องสั่งสอนพวกมันสักหน่อยนะสิ”

“ของวิเศษ? ของวิเศษอะไร?”

กระทิงไฟเก้าเขาสายตาไหวระริก “ความจริง...ความจริงก็ไม่ใช่ของวิเศษอะไร พวกเจ้ามนุษย์กินไม่มีผล แต่กับพวกเราที่เป็นพวกกระทิงกลับดียิ่ง”

เช่นนั้นหรือ?

หากมนุษย์กินแล้วไม่มีผล แล้วทำไมนักเรียนจากวิทยาลัยอี้เหอถึงเสี่ยงตายบุกเข้าถิ่นของพวกมันล่ะ?

กระทิงไฟเก้าเขาระดับสี่เชียวนะ

ส่วนคนจากวิทยาลัยพวกนั้น อย่างมากก็แค่ระดับสาม

กู้ชูหน่วนมองด้วยสายตาสงสัยและบอกเตือน

กระทิงไฟเก้าเขากัดฟันแน่น นึกถึงว่ากู้ชูหน่วนเป็นนักหลอมยามือเติบ ทั้งยังมีสัตว์วิเศษดึกดำบรรพ์สองตัวเป็นสัตว์เลี้ยงอีก ไตร่ตรองอย่างไรก็คือติดตามนางคุ้มค่า

มันตอบ “ก็คือหนิวโหยวกั่ว(*อะโวคาโด) สามร้อยปีจึงจะมีหนึ่งผล วันสองวันนี้จะสุกแล้ว”

“หนิวโหยวกั่ว?” นั่นมิใช่ผลไม้อย่างหนึ่งหรือ?

กู้ชูหน่วนมองเซียวหยู่เซวียน

เซียวหยู่เซวียนอธิบาย “หนิวโหยวกั่วที่พวกมันพูดกับที่พวกเรากินไม่เหมือนกัน เล่าลือว่าในหมู่พวกกระทิงจะมีหนิวโหยวกั่วชนิดหนึ่ง สามร้อยปีออกผลหนึ่งครั้ง กินแล้วจะเพิ่มพลังยุทธ์ได้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังร้อยพิษมิกล้ำกราย เป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สัตว์อสูรกับมนุษย์ต่างใฝ่ฝันหา”

“เพิ่มพลังยุทธ์ได้? เช่นนั้นถ้าข้ากิน ก็เพิ่มพลังยุทธ์ได้เหมือนกัน?” กู้ชูหน่วนดวงตาเป็นประกาย

ช่วงนี้นางกินยามากเกินไป แต่อย่างไรก็ไม่อาจเพิ่มพลังได้อีกขั้น หากได้...หึๆ...

กระทิงไฟเก้าเขาตะลึงพลันโต้แย้ง “หนิวโหยวกั่วมีผลกับกระทิงอย่างพวกเราเท่านั้น ต่อให้ท่านกินมากก็ไม่มีประโยชน์”

“แลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียมเถอะ เจ้ามอบหนิวโหยวกั่วให้ข้า แล้วข้าจะให้ยาเจ้า”

“ไม่ได้ สามร้อยปีจะมีหนิวโหยวกั่วหนึ่งผล ข้าลำบากลำบนรอมาตั้งหลายสิบปีแน่ะ”

“ยาระดับสองห้าสิบขวด ยาระดับสามสิบขวด นอกจากนี้ข้าจะให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อยนับเจ้าเป็นลูกน้อง และจากนี้ไปจะคุ้มครองเจ้า”

ความยั่วยวนนี้ช่างน่าหลงใหลจริงๆ

“ทำไมต้องอีกระยะ?”

“แค็กๆ...ข้ายังไม่ได้หลอม เอาไว้ข้าหลอมแล้วจะให้เจ้าทันที”

“เจ้า...นี่เจ้ามิใช่จะจับเสือมือเปล่าหรือ? ถ้าเจ้าไม่หลอมล่ะ จะทำอย่างไร?” มันรู้อยู่แล้วว่าโลกนี้จะมีเรื่องดีขนาดนั้นได้อย่างไร?

นั่นคือยาระดับสามเชียวนะ ไหนเลยจะได้มาสิบขวดในคราวเดียว

“เจ้าไม่เชื่อฝีมือข้า?”

“ข้า...”

“เช่นนั้นข้าจะไม่ฝืนใจเจ้า เจ้าคิดดูอีกทีก็แล้วกัน”

“น่าโมโหชะมัด ตกลง แต่เจ้าอย่าลืมนะ ต้องมอบยาระดับสามให้ข้าให้เร็วที่สุด”

“รู้แล้วน่า”

เซียวหยู่เซวียนยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มระคนความอ่อนโรยเล็กน้อย

เจ้ากระทิงโง่นี่

หากนางหลอมขึ้นมาไม่ได้ ชาตินี้มันก็อย่างหวังจะได้ยาระดับสามสิบเม็ดนั้นเลย