อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1017

กู้ชูหน่วนสั่นสะท้านขึ้นมาเสียอย่างนั้น

นางเชื่อ...

เรื่องระหว่างนางกับชายสวมหน้ากาก คงไม่จบง่ายๆ อย่างนั้นแน่

แต่นางที่คาดไม่ถึงคือ ชายสวมหน้ากากกลับช่วยเซียวหยู่เซวียนเดินพลังปรับลมหายใจที่กำลังพลุ่งพล่านให้เป็นระเบียบ

เขามีกำลังภายในล้ำลึก ได้ความช่วยเหลือจากเขา สีหน้าเซียวหยู่เซวียนจึงดีขึ้นมาก

เพียงแต่สีหน้าเย่จิ่งหานก็ค่อยๆ กลายเป็นซีดด้วยเหมือนกัน และไม่ทราบว่าเป็นเพราะผลาญพลังมากเกินไปหรืออย่างไร

กระทั่งผ่านไปสองก้านธูปเต็มๆ เย่จิ่งหานจึงเก็บพลัง

กู้ชูหน่วนจับชีพจรของเซียวหยู่เซวียน หลังจากมั่นใจว่าเขาพ้นวิกฤตแล้วจึงโล่งอก

“เลือกเองเถอะ คิดจะตายแบบไหน” เย่จิ่งหานใบหน้ามีความเยือกเย็น มองกู้ชูหน่วนราวกับมองคนตาย

“ข้าตายไม่เป็นไร แต่ถ้าข้าตายแล้ว วิญญาณสองดวงที่อยู่ในตัวข้าก็คงต้องดับสูญไปพร้อมกับข้าแล้ว ไม่มีวันหวนคืนอีก”

“ฉับ...”

เย่จิ่งหานบีบคอกู้ชูหน่วน เค้นคำพูดออกจากร่องฟัน “เจ้ากล้าขู่ข้า”

ความรู้สึกขาดอากาศบุกโจมตีกะทันหัน ทำให้กู้ชูหน่วนอั้นจนหน้าเขียวม่วง

แต่นางกลับถลึงตาใส่เย่จิ่งหานอย่างไม่หวั่นเกรงสักนิด ด้วยเพราะอาศัยที่ในร่างมีดวงวิญญาณสองดวงอยู่

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รีบห้าม

“ซี่ๆ...เจ้าจะฆ่านางไม่ได้นะ ถ้านางตาย นายหญิงก็กลับมาไม่ได้แล้ว”

ทว่าถ้อยคำที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดมีเพียงกู้ชูหน่วนฟังรู้เรื่องเท่านั้น แต่ไม่ทราบเพราะเหตุใด ตั้งแต่เริ่มต้นเย่จิ่งหานกลับเข้าใจว่ามันต้องการบ่งบอกอะไร

แม้เจ้าเสือน้อยจะบาดเจ็บสาหัส แต่ก็เข้าปกป้องกู้ชูหน่วนด้วยคุณธรรมไม่กลัวเกรง แยกเขี้ยวกับเย่จิ่งหาน

หากไม่ใช่เพราะในตัวนางมีวิญญาณของอาหน่วน ต่อให้มู่หน่วนตายอีกหมื่นครั้งก็ยังไม่สาสม

แต่...

ก็เพราะสาเหตุนี้ เย่จิ่งหานจึงไม่สามารถลงมือสังหารกู้ชูหน่วนได้

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลัวว่าเย่จิ่งหานจะเกิดความคิดฆ่าขึ้นจริง จึงพุ่งเข้าไปจะฆ่าเขา

เพราะแต่ไหนแต่ไรเย่จิ่งหานก็ไม่ใช่คนมีเมตตาใจอ่อน

“พลั่ก...”

เย่จิ่งหานไม่ได้ทำกับกู้ชูหน่วน แต่กลับซัดฝ่ามือใส่เจ้าเสือน้อยอย่างหนัก สะเทือนจนมันราวกับว่าวสายขาด กระเด็นออกไป พะงาบๆ ทันที

“ฟืด...”

เจ้าเสือน้อยยังไม่ทันร้องเจ็บ เย่จิ่งหานก็ใช้มือขวาดูดมันมาอยู่ตรงหน้า แล้วรัดคอของมันไว้แล้ว

“ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าโดยตรง แต่ข้าจะถลกหนังของมันออกมาเป็นชั้นๆ แล้วหักกระดูกของมันทีละท่อน ทุกคนจวนมู่ก็อย่าคิดจะหนีด้วย”

“ไร้ยางอาย”

“นั่นก็เพราะเจ้า”

เย่จิ่งหานทำหน้าเย็นชา ถอนเล็บของเจ้าเสือน้อยถึงโคน มันเจ็บจนร้องงาวๆ ไม่หยุด มองกู้ชูหน่วนทรมานสุดแสน