อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 102

เจียงซวี่กล่าวอย่างตึงเครียด “เจ้าสำนักชิง ท่านปล่อยปละลูกน้องเช่นนี้เชียวหรือ?”

เจ้าสำนักชิง เล่นขลุ่ยหยกอย่างเอื่อยเฉี่อย แววตาเบื่อหน่ายและเย็นชาแฝงเสี้ยว ความเย็นชาที่เห็นได้ยาก น้ำเสียงของเขาใสน่าฟัง ราวกับเสียงธารน้ำตก แต่สิ่งที่เขาพูดกลับทำให้เจียงซวี่โมโหจนแทบจะกระอักเลือด

“ลูกน้องของข้าตรงไปตรงมาและจริงใจ แตกต่างจากบางคนที่แอบอ้างบารมีเสือใช้กำลังรังแกผู้อื่น ท่านเจียงคิดว่าเขาต้องเปลี่ยนแปลงอะไร?

“เจ้า สำนักอสุราของเจ้าก็ร้ายกาจ เผ่าปีศาจของข้าก็ร้ายกาจ ถ้าจะต้องสู้กันจริงๆ พวกเจ้าก็ไม่ได้ผลประโยชน์อะไรหรอก ”

“เจ้าหรือ? อยากจะฆ่าพวกข้ายังเร็วไปหน่อยมั้ง และบางเรื่องก็ต้องเอาคืนทั้งต้นทั้งดอก”

“หมายความว่าอย่างไร”

“ก็ตามนั้นแหละ”

ไม่รอให้เจียงซวี่ได้ตอบ ค้อนเหล็กหนักร้อยชั่งของเริ่นหู่ก็ทักทายเขาเข้ามา

ถ้าไม่ใช่เพราะผู้เฒ่าทั้งสองคนข้างเจียงซวี่ที่ตาไวมือไว ยื่นมือมาจัดการได้ทัน เจียงซวี่คงจะถูกค้อนเหล็กทุบตายไปแล้ว

ทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อสู้กันชุลมุน

ครั้นเหล่าผ่าปีศาจที่เดิมเปี่ยมด้วยศักดา วรยุทธ์ล้ำลึกมิอาจคาดเดาพบกับคนของสำนักอสุราแล้วก็แทบถูกอัดอยู่ฝ่ายเดียว

เริ่นหู่และฝูกวงนำกลุ่มมือดีแห่งสำนักอสุรา ถล่มเผ่าปีศาจและคนอื่นๆ ด้วยกำลังมหาศาล

และเจ้าสำนักชิงเองก็แขวนรอยยิ้มแปลกๆที่มุมปากอยู่ตลอด ตั้งแต่ต้นเขาไม่ลงมือเลยแม้แต่น้อย

ดูไม่ออกเลยว่าวรยุทธ์ของเขาล้ำลึกเพียงใด

เซียวหยู่เซียนกลืนน้ำลาย พูดด้วยเสียงสั่นเทาว่า “วรยุทธ์ของเผ่าปีศาจก็ว่าสูงส่งแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าวรยุทธ์ของสำนักอสุรากลับสูงส่งไร้เทียมทานยิ่งกว่า ยัยขี้เหร่ถ้าพวกเขาต้องการกระดิ่งทลายวิญญาณจริงๆ ข้าว่าพวกเราก็ให้กระดิ่งทลายวิญญาณกับพวกเขาไปเถอะ พวกเราสองคนรวมกัน ก็คงเอาชนะพวกเขาสักคนไม่ได้”

กู้ชูหน่วนเท้าคางแล้วมองไปที่ฉากต่อสู้ตะลุมบอนอย่างสบาย ๆ

“ให้พวกเขางั้นหรือ?”

ทำไมนางกลับรู้สึกว่าสิ่งที่สำนักอสุราต้องการไม่ใช่กระดิ่งทลายวิญญาณล่ะ?

นักฆ่าสองสามกลุ่มแรก สายตาต่างก็จ้องกระดิ่งทลายวิญญาณในอกของเธอ แววตาเต็มไปด้วยความโลภ แต่สายตาผู้คนในสำนักอสุรากลับไม่ได้อยู่ที่กระดิ่งทลายวิญญาณในอกของเธอเลย แต่ส่วนมากกลับเป็นไหล่ที่บาดเจ็บของเธอต่างหาก

เซียวหยู่เซียนกัดฟันข่มความเจ็บปวด ขวางอยู่ข้างหน้ากู้ชูหน่วน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

กู้ชูหน่วนกลอกตาใส่เขา เดินผ่านเขาไปแล้วยืนอยู่ข้างหน้าเจ้าสำนักชิงยิ้มอย่างมีเลศนัย "พี่ชายสุดหล่อ ขลุ่ยหยกของเจ้าสวยมาก ให้ข้าได้ไหม?"

เซียวหยู่เซียนแทบลมจับ

นี่มันเวลาไหนแล้ว นางยังจะมาหยอกล้อหนุ่มรุปงามอยู่อีก เดี๋ยวก็อย่าถูกเขาตีตายทั้งอย่างนี้แล้วกัน!

เจ้าสำนักชิงก็มมองขลุ่ยหยกในมือ เผยรอยยิ้มอบอุ่นที่มุมปาก

“หาได้ยากที่คุณหนูสามจะชอบ นับเป็นวาสนาของขลุ่ยหยกนี่แล้ว อะ ให้ท่าน”

เซียวหยู่เซียนตกตะลึง

ให้จริงๆหรือ?

กู้ชูหน่วนรับมาอย่างไม่เกรงใจ กล่าวชื่นชมอย่างไม่ขาดปาก “เนื้อหยกเขียวล้วน แวววาวละมุน เป็นขลุ่ยชั้นยอด”