“ขอโทษด้วย หน้าแข้งข้าบางมาก”
“ไม่เป็นไร ใหญ่กว่าข้าก็พอแล้ว”
เวินเส้าหยียิ้มแต่ไม่ได้พูดจา ทว่ารอยยิ้มนั่นทำให้คนขนลุกซู่อย่างอธิบายไม่ถูก
กู้ชูหน่วนกล่าว “ใกล้จะเที่ยงแล้ว ข้าไปซื้ออาหารมาทำกับข้าวให้เจ้ากินละกัน”
ไม่รอให้เวินเส้าหยีตอบรับ กู้ชูหน่วนก็แทบจะวิ่งหนีออกไปแล้ว
ด้านหลังมีเสียงอันเกียจคร้านของเวินเส้าหยีดังมา
“ดีที่สุดเจ้าควรจะอธิษฐานให้ขาของตัวเองเร็วพอ”
“ฟืด.......”
กู้ชูหน่วนหยุดลงอย่างกะทันหัน
“ขั้นสูงสุดระดับหกสังหารระดับสองตัวเล็กๆ เผยแพร่ออกไป เจ้าก็คงจะเสียหน้าเช่นกันสินะ อีกอย่าง เมื่อวานเจ้าไม่ได้ปล่อยข้าไปแล้วหรือ?”
“เคยได้ยินเรื่องแมวจับหนูหรือไม่?”
“อะไร?”
“แม้ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ก็มีคนคิดจะฆ่าเจ้า”
กู้ชูหน่วนไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก็คิดออกแล้วว่าเวินเส้าหยีจะทำอะไร
“เจ้าต้องการยืมมือตระกูลซ่างกวนมาสังหารข้าหรือ?”
“ไม่ใช่ หากว่าเจ้าไม่ฆ่าไป๋หลี่หมิง ไป๋หลี่เจิ้นจะไล่ล่าเจ้าแบบสุดหล้าฟ้าเขียวได้อย่างไร ข้าเพียงแค่กระจายข่าวสารความจริงในการตายของไป๋หลี่หมิงออกไปก็เท่านั้น”
กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุก
กระจายข่าวสารออกไป?
เช่นนั้นจะแตกต่างอะไรกับการที่เขาจะฆ่านาง?
“หากว่าข้าเป็นเจ้า ข้าก็จะสาวเท้าวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง ดูสิว่าจะสามารถรักษาชีวิตสุนัขตัวหนึ่งได้หรือไม่?”
กู้ชูหน่วนที่ต้องการจะจากไปในทีแรกหันหลังกลับ นั่งอยู่บนเก้าอี้หินในป่าไผ่อย่างเกียจคร้าน รินน้ำชาอย่างสบายๆ และดื่มอย่างมีความสุข
เวินเส้าหยีหัวเราะเบาๆทีหนึ่ง ยกแขนเสื้อสีขาวราวหิมะขึ้น นั่งข้างๆนางด้วยความยินดี ยกถ้วยชาขึ้น จิบชาเบาๆคำหนึ่งเช่นกัน “เจ้ากลับสบายอกสบายใจซะจริง”
“เจ้าจัดเตรียมสงครามใหญ่ขนาดนี้ไว้อย่างดี หากว่าข้าไม่ทำดีๆออกมาให้ดู จะไม่ทำให้เจ้าหมดสนุกหรอกหรือ อีกอย่าง แม้ว่าข้าจะวิ่งได้เร็วเพียงใด จะหนีรอดจากฝ่ามือของเจ้าไปได้งั้นหรือ?”
“เจ้าผีเสื้อ จิตใจของเจ้าช่างโหดร้ายจริงๆ ข้าบาดเจ็บไปทั้งตัว เจ้ายังไม่รู้จักทะนุถนอมสตรีอีก”
เวินเส้าหยีไม่พูดจา
แต่ในจิตใจของเขากลับรู้สึกว่า สงครามความเป็นความตายนี้ นางที่เป็นระดับสองอาจจะไม่ได้พ่ายแพ้ต่อไป๋หลี่เจิ้นอย่างประหลาด
แรงสังหารของไป๋หลี่เจิ้นพลุ่งพล่าน กดดันใกล้เข้ามาแล้ว
เห็นกู้ชูหน่วน เขาก็จนปัญญาที่จะควบคุมความโกรธไว้ได้ ซักถามขึ้นทันที “เจ้าเป็นคนสังหารหลานชายข้าไป๋หลี่หมิงใช่หรือไม่?”
“หากข้าบอกว่าไม่ใช่ ท่านจะเชื่อหรือไม่?”
“กล้าสังหารหลายชายของข้า แม้ว่าจะมีหมื่นชีวิตก็ไม่พอที่จะชดใช้”
ไป๋หลี่เจิ้นยกมือขึ้นปล่อยฝ่ามือออกมาก็เป็นกระบวนท่าไม้ตาย ไม้ไผ่ในป่าไผ่ถูกฟันไปพร้อมทั้งราก ทั้งหมดพุ่งแทงไปทางกู้ชูหน่วนอย่างเป็นระเบียบ
ท่อนไม้ไผ่มากมายขนาดนั้น ทุกท่อนยังแฝงไปด้วยพลังอันมหาศาลของไป๋หลี่เจิ้นอีก ทันทีที่ถูกแทง แล้วยังจะมีชีวิตอีกหรือ
ทุกทิศทางล้วนถูกล้อมไว้หมดแล้ว สายตาของกู้ชูหน่วนเฉียบคม มือขวายืมไม้ไผ่ข้างตัว ลอยขึ้นไปในอากาศ หลบหลีกจากไม้ไผ่ที่ถึงแก่ชีวิตเหล่านั้น
นางรู้ สงครามวันนี้จะไม่มีใครช่วยนาง
ชนะแล้ว นางก็ยังมีโอกาสรอด
แพ้แล้ว ก็คือตาย
เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่เวินเส้าหยีจะช่วยนาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม
อ่านๆ ไปแล้วก็รู้สึก ประสาท เว่อวัง คิดว่าอ่านจะซ่อนความอะไรไว้ แต่จนถึงตอนนี้ ยังไม่เจอเลย ลำไยมาก...
บางทีก็เบื่ออีนางเอกนี่ กำเริบเสิบสานกวนตีนได้สุดยอด ไล่ออกจากแคว้นก็ได้แล้ว...
ตอนที่1142-1190หายไปค่ะ...
ตอนที่ 1142-1190 หายไปค่ะ...