อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1087

เหล่านางกำนัลลดเสียงต่ำลง กระซิบกระซาบกันต่อ “ข้าได้ยินมาว่า นอกจากซ่างกวนหมิงหลางแล้ว ฝ่าบาทยังจับชายรูปงามมากๆได้อีกคนหนึ่ง และพอพระทัยเป็นอย่างมาก ถึงขนาดไปปรนเปรอเขาทุกคืนเชียวล่ะ”

“ดูเจ้าพูดซะจนดูลึกลับ ไม่ว่าชายคนนั้นจะหน้าตาดีแค่ไหน จะหน้าตาดีไปกว่าซ่างกวนหมิงหลางได้เหรอ”

“จะไม่ใช่ได้ไงล่ะ ข้าได้ยินมาว่าซ่างกวนหมิงหลางสิบคนรวมกัน ก็เทียบเขาไม่ได้”

“จริงหรือโกหก”

“เป็นความจริงอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นฝ่าบาทจะปรนเปรอถึงเจ็ดแปดคืนติดต่อกันได้ยังไง”

“วังหลังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่จะชีวิตรอดเกินสามวันภายใต้การปรนเปรอของฝ่าบาท คำพูดนี้ของเจ้าข้าฟังแล้วทำไมถึงได้รู้สึกเหลือเชื่อขนาดนั้น.......”

“ทำไม เจ้าไม่เชื่อข้า?”

“นั่นก็ไม่ใช่ เพียงแต่หากจะมีผู้ชายเช่นนี้จริง ในวังก็น่าจะลือกันให้ทั่วแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงกลับไม่มีข่าวคราวแม้แต่นิดเดียว”

“ได้ยินว่าผู้ชายคนนั้นพยศหยิ่งผยอง ไม่ว่าฝ่าบาทจะทรมานอย่างไร เขาก็ไม่ยอมศิโรราบ คาดว่าฝ่าบาทคงจะอยากรอจนเขายอมจำนนแล้วค่อยเปิดเผยละมั้ง”

“ฟังเจ้าพูดเพ้อเจ้ออยู่ตรงนั้น สักคำเดียวข้าก็ไม่เชื่อ ค่ำแล้ว พรุ่งนี้ยังมีงานต้องทำอีกมาก ทุกคนรีบพักผ่อนเถอะ”

“นี่.......ข้าพูดเรื่องจริง ทำไมพวกเจ้าถึงไม่เชื่อข้า”

“นอนเถอะนอนเถอะ เบาเสียงหน่อย หากว่าถูกคนเจตนาไม่ดีได้ยินเข้าจริงๆ วิ่งไปฟ้องผู้คุม พวกเราล้วนต้องตายกันหมด อีกอย่าง....ฝ่าบาทโปรดปรานใคร นางกำนัลตัวเล็กอย่างพวกเรายังจะไปก้าวก่ายได้เหรอ?”

“.......”

ยามค่ำคืนผู้คนเงียบสงบ เหล่านางกำนัลในห้องเดียวกันล้วนหลับกันหมดแล้ว

แต่ไม่ว่าอย่างไรกู้ชูหน่วนก็หลับไม่ลง

ไม่รู้ว่าทำไม ในจิตใจของนางถึงได้เกิดความกังวลมากขึ้นเรื่อยๆว่าหนุ่มรูปงามที่พวกนางพูดถึงจะเป็นเซียวหยู่เซวียน

นอกเหนือจากเซียวหยู่เซวียนแล้ว นางก็ไม่รู้จริงๆว่าใครจะมีหน้าตาที่เหนือกว่าเขาได้

หากเป็นเซียวหยู่เซวียนจริงๆ ก็กลัวเพียงแค่เขาจะถูกทรมานจนตายทั้งเป็น ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมจำนน

คิดถึงตรงนี้

กู้ชูหน่วนลุกขึ้นย่องเบาๆไปเปิดหน้าต่าง ผึบเดียวร่างกายก็ออกจากห้องไปราวกับสายลมเบาๆเช่นนั้น

พระราชวังใหญ่มาก แต่กู้ชูหน่วนกลับคุ้นเคยมาก

ทุกคืนสถานที่บรรทมของจักรพรรดินีล้วนแตกต่างกันไป แต่ทว่า นางจำเป็นต้องสืบหาให้ได้ว่าคืนนี้จักรพรรดินีพักอยู่ที่ใดก่อน แล้วจึงค่อยไปสืบข่าว

ร่างกายดั่งปีศาจเคลื่อนไปมาในยามค่ำคืน องครักษ์ลาดตระเวนที่ผ่านมาก็เห็นเพียงแค่ลมเบาๆพัดโชยเท่านั้น สังเกตไม่เห็นถึงการดำรงอยู่ของนางโดยสิ้นเชิง

เห็นกู้ชูหน่วน

ซ่างกวนหมิงหลางพยายามคิดจะดึงผ้าห่มมาปิดตัวเองไว้ แต่ทว่า เขาขยับไม่ได้

ทำได้เพียงหลับตาลงด้วยความเขินอาย แทบอยากจะหารูมุดเข้าไป

หลังจากที่กู้ชูหน่วนมั่นใจแล้วว่าด้านนอกไม่มีคน จึงถือโอกาสนั่งลงบนเตียงของเขา มองดูเขาโดยไม่ละสายตา

สายตาอันรุ่มร้อนขนาดนั้น ซ่างกวนหมิงหลางอยากจะเพิกเฉยก็เพิกเฉยไม่ได้

เขาทั้งโกรธทั้งอาย

ผู้หญิงคนนี้ เห็นเขาเป็นเช่นนี้ ไม่เพียงไม่ช่วยเขาดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกาย คิดไม่ถึงว่ายังจะจ้องมองเขาอย่างลามกเช่นนี้อีก

“ออกไป”

เขาไม่พูด

นางก็ไม่พูด

ซ่างกวนหมิงหลางทนกลั้นไว้ไม่ได้ เอ่ยปากขึ้นก่อน