อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1135

เวินเส้าหยีนั่งอยู่ตรงตำแหน่งหลัก เขาเห็นทุกกิริยาท่าทางของกู้ชูหน่วนและซือโม่เฟยแบบไม่มีหลุดลอด

เขาแปลกใจมาก

เท่าที่รู้ ตอนนั้นหลังจากผู้หญิงคนนั้นถวายเครื่องสังเวยแล้ว จอมมารได้พยายามสุดชีวิต ใช้วิชาฝืนฟ้ารั้งวิญญาณของนาง ผิวหน้าแห้งเหี่ยว ผมดำทั้งหัวกลายเป็นขาวหิมะ สิ้นวิทยายุทธ์ กระทั่งชีวิตก็ต้องเอาไปทิ้ง

แต่บัดนี้...

จู่ๆ จอมมารกลับปรากฏตัวขึ้นที่แคว้นน้ำแข็ง

เส้นผมของเขายังคงเป็นสีขาว ยังคงสิ้นวิทยายุทธ์ แต่กลับรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แม้แต่โฉมหน้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

นี่...

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ใครช่วยจอมมาร

แล้วเป็นใครที่ให้จอมมารปรากฏตัวที่นี่

คำว่า ‘พี่สาว’ ของจอมมาร ทำให้เวินเส้าหยีอดตั้งใจมองหญิงอัปลักษณ์แปลกหน้าไม่ได้

แม้จอมมารจะเสียความทรงจำ แต่ทั่วหล้านี้ คนที่ให้จอมมารเรียกว่าพี่สาวได้ ก็คงมีแต่คนผู้นั้นแล้ว

ผู้หญิงคนนี้แต่งตัวเป็นหมอ หน้าตาก็ไม่ใช่อย่างที่เขาเคยเห็น

ทว่าสายตาดูแคลน ท่าทางโอหัง กลับเหมือนถอดแบบออกมาจากผู้หญิงคนนั้น

นาง...ก็คือมู่หน่วน...

หรือควรเรียกว่ากู้ชูหน่วนกระมัง

เวทมนตร์ของเผ่าเทียนเฟิ่นคำนวณออกมา ว่าวิญญาณสามส่วนของกู้ชูหน่วนอยู่กับตัวมู่หน่วน

ดังนั้น...

จอมมารจึงเรียกนางว่าพี่สาว...

ดังนั้น...

นางถึงได้คล้ายกู้ชูหน่วนมากขนาดนั้น

คล้ายจนเหมือนพวกนางทั้งสองเป็นคนคนเดียวกัน

พอนึกถึงกู้ชูหน่วน ความแค้นของเวินเส้าหยีก็พลุ่งพล่านขึ้นมาจากหัวใจอย่างเงียบเชียบ สายตาที่มองมู่หน่วนมีความแค้นเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย

แค่ระยะสั้นๆ วิทยายุทธ์นางกลับพรวดพราดถึงระดับสี่แล้ว

ต่อให้เป็นกู้ชูหน่วน ก็ไม่เก่งกาจขนาดนั้น

ถ้ายังปล่อยให้นางก้าวหน้าต่อไป อนาคตมิต้องขึ้นถึงระดับเจ็ดเหมือนกับเขาหรือ

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ ขี้เกียจแม้แต่จะตอบ เพียงแต่พูดดูถูกหนึ่งประโยค

“วันนี้ข้าจะพาเขาไป เทพขวางฆ่าเทพ พระขวางฆ่าพระ”

“ปากเก่งนักนะ ถึงเจ้าจะระดับสี่แล้วจะอย่างไร เจ้านึกว่าแคว้นน้ำแข็งไม่มีคนอื่นแล้วหรือ” คนของตระกูลไป๋หลี่เอ่ยด้วยโทสะ

ครั้นผู้เฒ่าหนิงแห่งสี่ตระกูลใหญ่เห็นว่าสถานการณ์จะต้องใช้กำลังกันแล้ว จึงอดเตือนไม่ได้

“แม่นาง เจ้าอายุน้อยๆ ก็บำเพ็ญถึงระดับสี่ ไม่ง่ายเลยจริงๆ ฟังคำเตือนของข้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าถอยไปก่อน อย่าได้เข้ายุ่งเลย”

กู้ชูหน่วนมองผู้เฒ่าหนิง ไฟโกรธในตัวลดลงบางส่วน ไม่ยโสเหมือนกับที่ทำกับคนอื่น

นางถาม “ท่านก็คิดว่าเขาสมควรตายหรือ เขาเคยก่อกรรมทำเข็ญหรือไม่”

“เขาไม่เคยทำเรื่องเช่นนั้น เขาเป็นเด็กดีคนหนึ่งเหมือนกัน แต่น่าเสียดาย บรรพชนของสำนักและตระกูลใหญ่ทั้งหลายรวมถึงราชวงศ์สั่งเสียไว้ ขอเพียงมีคนที่สีดวงตาสองข้างต่างกัน ไม่ว่าเขาจะเป็นคนดีหรือไม่ก็ต้องกำจัด นี่เกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของทุกคนในทวีปปิงหลิง”