อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1192

“เรื่องนี้ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ข้ารู้เพียงว่า ใต้เท้าไป่หนิงหายสาบสูญไปอย่างแปลกประหลาด คิดว่าต้องเกี่ยวข้องกับราชินีแน่”

“นี่เป็นไปไม่ได้ ใต้เท้าไป่หนิงเป็นคนที่ราชินีไว้ใจที่สุด ราชินีฆ่าใครก็ได้ยกเว้นใต้เท้าไป่หนิง”

“ถุยๆ ใครจะไปรู้ละ หากราชินีให้ความสำคัญใต้เท้าไป่หนิงขนาดนั้นจริงๆ แล้วทำไมจนถึงตอนนี้ยังไม่มีพระราชโองการให้สืบเรื่องที่ใต้เท้าไป่หนิงหายตัวไป”

“อีกไม่กี่วันราชินีก็จะอภิเษก ไม่รู้ว่าราชินีจะทรมานฮองเฮากับคุณชายในหอกระบี่เหมือนชายบำเรอพวกนั้นไหม”

“วันนี้เราแอบคุยกันเยอะมากพอแล้ว ไม่ควรพูดต่อไปแล้ว หากมีคนได้ยิน จะต้องโทษประหารเก้าชั่วโคตรนะ”

“ใช่ๆ ที่เจ้าพูดมีเหตุผล”

กู้ชูหน่วนได้ยินคำพูดทั้งหมดของพวกเขา

นางเดินย้อนกลับไป นั่งด้านข้างเย่จิ่งหาน เอามือเท้าคางพร้อมถามขึ้นว่า “เจ้าว่า เป็นไปได้ไหมที่ราชินีคนนี้เป็นตัวปลอม”

“การแอบอ้างเป็นกษัตริย์ของประเทศนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายนะ”

“หากอีกฝ่ายมีวิชาแปลงโฉม หรือมีวรยุทธสูงส่งละ?”

เย่จิ่งหานเงียบ

ใช่ว่าเขาจะไม่สงสัยว่าราชินีคนปัจจุบันใช่ราชินีคนก่อนไหม

ไม่อย่างนั้นทำไมนิสัยใจคอถึงได้เปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนั้น?

แต่หากเขาเป็นราชินีตัวปลอม แล้วราชินีตัวจริงอยู่ที่ไหน?

ทำไมผ่านมาตั้งนานขนาดนี้ ถึงไม่มีคนสงสัย

หากนางเป็นราชินีตัวจริง ทำไมแม้แต่อาจารย์ผู้มีพระคุณก็ฆ่า?

รอบๆหอกระบี่ ไม่ว่าในที่ลับหรือที่แจ้ง ล้วนเต็มไปด้วยยอดฝีมือ แม้แต่แมลงวันก็บินออกไปไม่ได้

สองคนนี้กลับกล้ามาแอบพูดคุยกัน ไม่รู้ว่าควรด่าพวกเขาโง่ หรือมีคนสั่งให้พวกเขามาพูด

ไม่ว่าจะเป็นสาเหตุไหน ทหารราชองครักษ์สองคนนั้น หลังจากถูกย้ายไปแล้วก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย คาดว่าคงถูกทำร้ายไปแล้ว

“คิดอยากให้ราชินียกเลิกงานอภิเษกคงยาก ข้าว่าเอาแบบนี้ไหม เจ้าอภิเษกกับนางเสีย แผนซ้อนแผน แล้วสืบโฉมหน้าที่แท้จริงของนาง”

“นางจะใช่ราชินีตัวจริงหรือไม่ เกี่ยวข้องอะไรกับข้า?”

เขาไม่รู้ว่านางพูดความจริงหรือเท็จ

แต่เวินเส้าหยีเกลียดชังที่อาหน่วนฆ่าล้างเผ่าเทียนเฟิ่น เขาตามหาดวงจิตของอาหน่วนมาตลอด ทำให้อาหน่วนฟื้นคืนชีพ แล้วค่อยฆ่านางให้กลายเป็นผงด้วยตนเอง

ด้วยอำนาจของเวินเส้าหยีในทวีปปิงหลิง เวินเส้าหยีสามารถตามหาเจอดวงจิตของอาหน่วนหนึ่งดวงนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก

ดวงจิตของอาหน่วนตกอยู่ในมือเวินเส้าหยี ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่

ถูกเขาทำให้ลมปราณอ่อนแอ แล้วนำเอาไปไว้ไกลๆ ก็จะยากที่จะสัมผัสได้

“ข้าจะเชื่อเจ้าได้ยังไง”

“เจ้าจะเชื่อก็เชื่อ ไม่เชื่อก็แล้วแต่ ยังไงข้าก็ไม่มั่นใจอยู่แล้วว่าดวงจิตนั่นใช่อาหน่วนของเจ้าไหม เพราะอ่อนแออย่างมาก”

“แต่ข้าว่า หากไม่รีบตามหาดวงจิตกลับมา ดวงจิตนั่นอาจจะสูญสลาย”

“เวินเส้าหยีไม่มีทางปล่อยให้นางสูญสลายแน่นอน”

“งั้นก็ถือว่าข้าไม่ได้พูด ยังไงนั่นก็เป็นอาหน่วนของเจ้า ไม่ใช่อาหน่วนของข้า”