อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1216

“ขอเพียงตามหาเจอดวงจิตดวงนั้น ทุกอย่างล้วนคุ้มค่า”

“ที่จริงข้าไม่เข้าใจ เจ้าเกลียดนางไม่ใช่หรือ? ในเมื่อเกลียดนาง ทำไมจะต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อรวบรวมดวงจิตของนาง? ปล่อยให้วิญญาณนางเร่ร่อนไปอย่างไม่มีที่อยู่ไม่ดีกว่าหรือ?”

เมื่อพูดแบบนี้ออกมา รอบกายเวินเส้าหยีกลายเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น

ระยะห่างตั้งไกลก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังของเขา

“นางฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของข้า ฆ่าพ่อของข้า ฆ่าอาจารย์ของข้า ตายง่ายแบบนี้เป็นการดีต่อนางเกินไป? ข้าจะให้นางมีชีวิตอยู่ มองดูข้าฆ่าล้างเผ่าหยก ฆ่าเย่จิ่งหาน ฆ่าเซียวหยู่เซวียนด้วยตาตนเอง ให้นางได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนที่รักไป”

กู้ชูหน่วนอยากพูดว่า การเกลียดชังคนคนหนึ่งจะไม่อยากให้นางฟื้นคืนกลับมาอีก ให้นางได้สัมผัสถึงความเจ็บปวดที่เขาเคยสัมผัส

เป็นหนี้ต้องชดใช้ เป็นคนร้ายก็ต้องชดใช้กรรม แก้แค้นโดยตรงเลย

ที่เขาทรมานขนาดนี้ น่าจะเป็นเพราะรักผู้หญิงคนนั้น

แต่เมื่อเห็นท่าทีเจ็บปวดของเขา คำพูดกู้ชูหน่วนที่มาถึงปาก ก็ไม่ได้พูดออกมา

เพียงพูดขึ้นอย่างมุ่งมั่นว่า “เจ้าจะทำอะไรใครข้าไม่สน แต่หากเจ้ากล้าทำร้ายเซียวหยู่เซวียน ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

พูดเสร็จ กู้ชูหน่วนก็เดินนำพาเวินเส้าหยีไปยังห้องเล็กด้านข้างห้องทรงอักษร

ทั้งสองคนต่างรู้ดีแก่ใจ

สุดท้ายแล้วพวกเขาจะต้องกลายเป็นศัตรูกัน

เวินเส้าหยีไม่มีทางปล่อยเซียวหยู่เซวียนไปแน่

ส่วนกู้ชูหน่วนก็ไม่มีทางปล่อยเซียวหยู่เซวียนถูกเวินเส้าหยีทำร้าย

จู่ๆ กู้ชูหน่วนก็อยากให้ผู้หญิงคนนั้นฟื้นขึ้นมา ดูว่าผู้หญิงคนนั้นมีเสน่ห์แค่ไหน สามารถทำให้ผู้ชายดีๆมากมายขนาดนี้รักชอบนาง

วิชาตัวเบาของทั้งสองคนต่างไม่เลว อ้อมผ่านทหารราชองครักษ์มาถึงภายในห้องเล็กด้านข้างห้องทรงอักษรอย่างรวดเร็ว

กู้ชูหน่วนมองผ่านช่องว่างตรงหน้าต่าง มองดูทหารราชองครักษ์ที่เฝ้าดูข้างนอก พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า

“ครั้งก่อนข้าก่อความวุ่นวายในห้องลับพระราชวัง ราชินีตัวปลอมไม่มีทางไม่เพิ่มเวรยาม แต่ตอนนี้....เวรยามที่นี่เหมือนที่ผ่านมาเลย แม้แต่ป้อมยามในความมืดก็ยังไม่เปลี่ยน เจ้าผีเสื้อ ข้าว่าผิดปกติอย่างมาก เจ้าเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะ”

กู้ชูหน่วนตามอยู่ข้างหลัง แล้วก็ปิดประตูค่ายกล

นางเปิดตะบันไฟ แล้วก็เดินอยู่ข้างหน้าอย่างชำนาญทาง

เวินเส้าหยีเดินตามอยู่ข้างหลังนางอย่าเงียบๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมถึงมีทางแยกเยอะขนาดนี้?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ข้าไม่ใช่คนขุด”

ข้างหน้าไม่มีทางเดินแล้ว กู้ชูหน่วนกัดนิ่วของตนเอง เอาเลือดหยดบนนั้น แล้วประตูก็เปิดออก

เวินเส้าหยีรู้ถึงความไม่ธรรมดา

“เลือดของเจ้าสามารถเปิดประตูหินได้?”

กู้ชูหน่วนยิ้มหัวเราะ แล้วก็พูดขึ้นอย่างบริสุทธิ์ใจว่า “บางทีเลือดของเจ้าก็สามารถเปิดได้ หรือ เจ้าลองดู?”

“……”