อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1265

ฮัวอิ่งหลบเลี่ยง

ถึงจะไม่ได้ถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กัดหัวสมองทิ้ง แขนกลับถูกกัดเป็นแผลรูใหญ่โต

นางยังสงสัยว่าแขนของตนเองถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กัดจนขาดแล้วหรือเปล่า

เลือดสดหลั่งไหลออกมา

สีหน้าฮัวอิ่งเปลี่ยนไป แอบร้องขึ้นมาในใจว่าแย่แล้ว

ทันใดนั้น เลือดก็กลายเป็นน้ำแข็งขึ้นมาทันที

บาดแผลของนางถูกก้อนน้ำแข็งทิ่มแทงเข้าไปอย่างรุนแรง

ตรงที่แท่งน้ำแข็งทิ่มแทงเข้าไปนั้นลึกมาก แทงจากแขนถึงสะบัก แล้วก็ไปถึงทรวงอก สุดท้ายลามไปที่แขนขา แม้กระทั่งในไขกระดูก

หนาว

หนาวไปถึงกระดูก

เจ็บปวด

เจ็บปวดทิ่มแทงไปถึงหัวใจ

ฮัวอิ่งเคลื่อนไหวพลังภายในต้านทานไว้อย่างรวดเร็ว แต่ก็สายไปแล้ว

สิ่งที่ทำให้นางยิ่งโกรธจัดก็คือ เย่จิ่งหานยังฉวยโอกาส สร้างค่ายกลอัคคีขึ้นมา ไม่เพียงคิดอยากเผาไหม้นางจนตาย ยังอยากที่จะเผาทำลายดวงจิตวิญญาณของนาง

นี่เป็นการทำให้นางไม่สามารถออกมาจากค่ายกลอัคคีไปตลอดชั่วกัปชั่วกัลป์

สายตาหันไปมองทางขวา เห็นใบหน้ากู้ชูหน่วน ที่ทำให้นางทั้งเกลียดชังและคุ้นเคย ในหัวสมองของนางปรากฏภาพหัวหน้าเผ่าคนก่อน ทุกการเคลื่อนไหว ทุกเสียงหัวเราะ

ฮัวอิ่งโกรธโมโหจัดอย่างมาก

“ห้าต่อหนึ่ง ดี พวกเจ้าช่างมีความสามารถจริงๆ อ้าก.....”

ตามด้วยเสียงร้องดังขึ้น ลมหายใจอันทรงพลังระเบิดขึ้นในทันที ทุกคนล้วนถูกสะเทือนกระเด็นลอยไป อวัยวะภายในล้วนผิดตำแหน่ง

“พัฟ....”

“พัฟ.....”

รองหัวหน้าเผ่าเป็นเหมือนยังมะเขือที่ถูกน้ำค้างกระแทก หมดสิ้นเรี่ยวแรง กระอักเลือดหมดสติไป ไม่รู้ว่าตายไปแล้วหรือยัง

หัวสมองอันหนึ่งของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ถูกทำลายลง ราชางูเก้าหัวมรกตเหลือเพียงแปดหัว

เลือดมากมายแดงเต็มพื้น แดงเปื้อนสายตากู้ชูหน่วน

เย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยี ก็ได้รับผลกระทบไปด้วย บาดแผลเต็มไปด้วยละอองเลือด

เสื้อสีม่วงกับเสื้อสีขาวถูกปนเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง

สุดท้ายกระแทกโดนทั้งน้ำ ล้มกองอยู่ด้วยกันอย่างหายใจรวยริน

เย่จิ่งหานพูดออกมาอย่างยากลำบากว่า

"ระดับคน……"

นางไม่ใช่ขั้นสูงสุดระดับเจ็ด

แต่เป็นระดับคน

หลายร้อยปีมาแล้ว

ทวีปปิงหลิง กระทั่งทวีปเย่หยู่ ล้วนไม่เคยมีระดับคน

ระดับคนล้วนเป็นเพียงตำนานมาตลอด

ตอนนี้.....

รัศมีอันทรงพลังนี้ แม้แต่ฮัวอิ่งยังตกตะลึง

นางมองดูดอกบัวสีขาวบนหัวกู้ชูหน่วนอย่างนิ่งอึ้ง

คือนาง

นางกลับมาแล้ว

นางเป็นเพียงแค่ดวงจิตวิญญาณเท่านั้นเอง

กลับสามารถฟื้นคืนตอนที่นางมีพลังสูงสุด

กู้ชูหน่วนพูดออกมาจากไรฟันว่า

“เจ้าสมควรตาย”

“ตูม....”

แผ่นดินภูเขาสั่นสะเทือน

ฟ้าถล่มดินทลาย

ขณะที่พวกเขาต่อสู้กัน พื้นที่ทำพิธีบวงสรวงเทวดาฟ้าดินก็แยกออกเป็นรอยแยกขนาดใหญ่ เหมือนแผ่นดินไหวขนาด 12 ริกเตอร์

แต่เย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยี กลับไม่มีอารมณ์ดูพวกเขาต่อสู้กัน

เพราะพวกเขากระแทกทั้งน้ำแตกกระจาย

เลือดตามร่างกายไหลอยู่ในน้ำ จากนั้น....รวมเป็นอันเดียวกัน

ทำไมเลือดของพวกเขาถึงผสมกันได้?

มีเพียงสายเลือดเดียวกันเท่านั้นไม่ใช่หรือ ที่เลือดจะสามารถผสมกันได้?