อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 128

ในที่สุด กู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนก็มองเห็นคนที่เดินมาอย่างชัดเจน

จากนั้น ร่างของพวกเขากลับสั่นสะท้านขึ้นมาทันที ม่านตาหดลง ดวงตาที่สว่างคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความไม่คาดคิดและตื่นตะลึง แม้แต่ร่างกายก็สั่นเทาตามไปด้วย

เป็นเย่เฟิง

เป็นเย่เฟิงจริงๆด้วย

เพียงแต่เย่เฟิงในตอนนี้ ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เงียบขรึมไม่พูดจา หยิ่งยโสมีสง่า

เขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะใช้คำพูดอะไรบนโลกนี้ก็ไม่สามารถเปรียบเปรยถึงความอนาถของเขาได้

มือหนึ่งของเขากุมหน้าท้องที่มีเลือดสดไหลออกมาไว้แน่น มือหนึ่งราวกับถูกหักแขน ได้แต่พิงต้นไม้ใหญ่เอาไว้ หอบหายใจแรง ราวกับมีเพียงการพิงต้นไม้ใหญ่เอาไว้เท่านั้น จึงจะทำให้ร่างกายของเขาไม่ถึงกับล้มลงไป

แล้วมองดูบนร่างเขา

เสื้อของเขาถูกฉีกขาดเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นบาดแผลที่โหดเหี้ยมและน่ากลัว

บาดแผลเหล่านั้นน่าตกใจมาก มีหลายที่ที่ถูกกัดจนเนื้อหลุดออกไปเป็นชิ้นๆ

บริเวณหน้าอกกับหน้าท้องถูกเผาจนเผยให้เห็นแม้กระทั่งกระดูก เลือดแดงฉานเต็มไปหมด

ที่บริเวณหน้าท้องของเขา ยังมีมีดเล่มเล็กห้าหกเล่มปักอยู่ มีดนั้นแทบลึกเข้าสู่กระดูก เลือดสดๆไหลตามปลายมีดออกมา

นอกจากนี้แล้ว รอยกากบาทบนร่างของเขา ยังเต็มไปด้วยบาดแผลจากแส้ ไม้ และดาบเป็นต้น ทั่วร่างของเขาพูดได้ว่าไม่สามารถหาจุดที่ดีได้เลย

แต่สิ่งที่ทำให้กู้ชูหน่วนและเซียวหยู่เซวียนโมโหมากที่สุดคือ

นอกจากร่องรอยบาดแผลพวกนี้แล้ว ร่างของเย่เฟิงที่แทบจะไม่มีเสื้อผ้าปกปิด ยังมีบาดแผลที่เกิดจากการร่วมรักอีกหลายแห่ง สีหน้าเขาขาวซีด ผมเผ้ายุ่งเหยิง สองขาสั่นเทา มุมปากบวมเบ่งขึ้น ดูก็รู้ว่าถูกคนรังแกมา

น่าโมโหนัก

น่าโมโหที่สุด

กู้ชูหน่วนแทบจะใช้แรงกายทั้งหมดที่มี จึงบังคับให้ตัวเองไม่ถึงกับเดินเร็วๆเข้าไปหา

กลิ่นบนร่างกายของพวกเขารุนแรงเกินไป

เย่เฟิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เจ็บปวดมีแววแห่งความตกตะลึงและลนลานผุดขึ้นมาสายหนึ่ง

พระจันทร์เต็มดวง ท้องฟ้าไร้เมฆ ภายใต้แสงจันทร์ขาวนวลที่สาดส่องลงมา แม้จะไม่มีทางส่องสว่างไปทุกสิ่ง แต่สามารถมองอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจนมากขึ้น

ได้แต่ใช้การคลาน ค่อยๆขยับร่างไปยังวัดร้าง

บนร่างเขายังมีมีดเล็กปักอยู่ เพราะการคลานเช่นนี้ ทำให้มีดนั้นยิ่งแทงลึกเข้าไป แต่เหมือนราวกับเขาจะไม่รู้สึกตัว ได้แต่ใช้ความเร็วที่สุดของตัวเองคลานไปยังวัดร้าง

เซียวหยู่เซวียนทนไม่ได้ อยากจะไปประคองเขา กู้ชูหน่วนกลับดึงเขาเอาไว้

สายตาที่เย็นชาแฝงแววสงสาร นางเอ่ยขึ้นช้าๆว่า"เหลือเกียรติให้เขาบ้างเถอะ "

เซียวหยู่เซวียนเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว เพียงแต่ในใจยังคงตกตะลึงไม่หาย

ใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง ชายคนหนึ่งที่ร่างอาบไปด้วยเลือดคลานไปยังวัดร้างด้วยความยากลำบาก เขาคลานได้ช้ามาก การคลานหนึ่งครั้งราวกับได้ใช้พลังและเลือดของเขาไปจนหมดแล้ว

ตลอดทางที่ผ่าน บนพื้นมีรอยเลือดเป็นสายทิ้งเอาไว้

ผ่านไปเป็นเวลานาน เย่เฟิงจึงคลานไปถึงวัดร้าง

วัดร้างไม่ได้ถูกซ่อมแซมมานานแล้ว หน้าต่างผุพังไปตั้งน่านแล้ว ลมเย็นพัดโกรก

ใต้แสงจันทรา กู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนมองเห็นเย่เฟิงที่พิงร่างกับกำแพงหายใจหอบไม่หยุด ราวกับกำลังอดทนต่อความเจ็บปวดอันมหาศาล