อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 140

เห็นเพียงเย่จิ่งหานที่ราวกับดวงจันทร์กลางหมู่ดาวมีชิงเฟิงเป็นคนเข็นเขาออกมา ข้างกายยังมีเจี่ยงเสวียที่น่าเกรงขามติดตามมาด้วย ส่วนสองแถวนั้นเป็นองครักษ์ของจวนอ๋องหาน

ใบหน้าของเย่จิ่งหานเย็นยะเยือก ไอเย็นที่น่ากลัวสายหนึ่งล้อมรอบตัวเขาเอาไว้

เขากำลังโกรธ

แต่กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้สึกว่าในความโมโหของเขาแฝงความคับแค้นใจเอาไว้ด้วย คับแค้นใจราวกับผู้หญิง

นางยกเนื้อจานหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า สองตาหรี่ลง ฉีกยิ้มออกมา "ท่านอ๋อง ท่านจะมากินข้าวด้วยกันหรือ"

เย่จิ่งหานเลิกคิ้วขึ้น มองอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะกับชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งขนาบอยู่สองข้าง อดไม่ได้ที่จะกลัวนาง

เขายังไม่ตายเลยนะ

นางก็เริ่มเสาะบุปผาหาต้นหลิวแล้ว

"เห็นที พระชายาของข้าคงจะดื่มด่ำมาก "

เย่จิ่งหานเน้นหนักไปที่คำว่าพระชายาและดื่มด่ำ น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำแฝงแววแจ้งเตือน

ชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียจ้องมองไปทางกู้ชูหน่วนอย่างไม่พอใจ

แค่ทำหูทวนลมในสิ่งที่ท่านนายพูดก็แล้วไปเถอะ

คาดไม่ถึงว่าแก้พิษให้ท่านนายมาถึงครึ่งทางแล้ว ก็โยนทิ้ง นี่หลงลืมท่านนายไปแล้วหรือ

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างอายๆ"ก็พอใช้ได้"

หลังจากทะลุมิติมา จนถึงตอนนี้นางยังไม่เคยได้นอนอย่างจริงจังและปลอดภัยเลยสักครั้ง มีความปลอดภัยที่ไหนกัน

เห็นสีหน้าของเย่จิ่งหานที่ไม่เป็นมิตร

กู้ชูหน่วนรู้ เรื่องในคืนนี้คงไม่จบอย่างง่ายดายแน่นอน

นางทำปากยื่น "ท่านบอกว่าพ่อของท่านตามหาท่านมิใช่หรือ ท่านยังไม่รีบกลับไปอีก"

เซียวหยู่เซวียนกลืนกับข้าวคำสุดท้ายเข้าไป พูดอย่างคลุมเครือว่า "ใช่ พ่อข้ากำลังตามหาข้า ข้าขอตัวกลับไปก่อนแล้วกัน"

พูดจบ เซียวหยู่เซวียนก็ออกไปจากเรือนอุ่นทันที ไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมามอง

กู้ชูหน่วนนิ่งอึ้ง

ตัวเองกลับยิ้มประจบและพูดว่า "ท่านอ๋อง ก็แค่โจ๊กยาธรรมดาเท่านั้น ไหนเลยจะเกินจริงอย่างที่ท่านพูด ถ้าหากข้ามีของดีเช่นนี้ เช่นนั้นคงจะเก็บไว้แอบกินคนเดียวแล้ว อีกอย่าง นับประสาอะไรกับเย่เฟิง ท่านหล่อเหลา สง่างาม เป็นคนมีความสามารถ เขาเทียบไม่ได้แม้แต่เส้นผมเส้นเดียวของท่าน"

ชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียต่างก็กลอกตาขึ้นพร้อมกัน

นางยังจะไร้ยางอายอีกหรือ

คำพูดโกหกเหล่านี้ นางพูดได้คล่องมากขนาดนี้ ไม่ระวังปากบ้างเลย

"เจ้ายังจำคำพูดที่ข้าเคยพูดกับเจ้าก่อนหน้านี้ได้หรือไม่"

คำพูดอะไร

เขาเคยพูดตั้งมากมาย ที่นางจำได้มีประโยคไหนบ้าง

มองดูท่าทีสงสัยของนาง ไฟโทสะของเย่จิ่งหานก็ค่อยๆปะทุขึ้นมา

"กู้ชูหน่วน ในสายตาของเจ้ายังมีข้าอยู่หรือไม่"

"ในสายตาข้ามีแต่ท่าน ทำไมท่านจึงต้องสงสัยข้าด้วย ข้ายังต้มโจ๊กไว้อีกถ้วยหนึ่ง เดิมคิดว่าจะยกมาให้ท่านกิน แต่หนทางยาวไกล และดึกแล้วด้วย เกรงว่าท่านจะหลับไปแล้ว จึงไม่กล้าเอาไปให้ท่าน"