อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 160

“แคกๆๆ...”

ครั้นหมดสุราไหหนึ่ง เย่เฟิงถึงมีโอกาสเล็กน้อยไอแรงออกมา เห็นชัดว่าสำลักหนักมาก

แต่ไม่รอให้เขาสำลักเสร็จ สุราอีกไหก็กรอกลงไปอีก

ที่ข้างใบหู เป็นเสียงพึมพำกระหยิ่มยิ้มย่องของเจียงซวี่

“ถึงเจ้าจะเอากระดิ่งทลายวิญญาณกลับมาได้จริง แต่เจ้านึกว่าท่านหัวหน้ากองธงจะปล่อยเจ้าเป็นอิสระจริงหรือ? เฮอะ! โง่จริง! เจ้าเป็นคนของท่านหัวหน้ากองธง นอกเสียจากเขาจะยกเจ้าให้คนอื่น มิเช่นนั้นเขาก็ยอมทำลายเจ้าทิ้งเสียดีกว่า ไม่ปล่อยให้เจ้ามีโอกาสหลุดรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้หรอก!”

“ที่เขาพูดอย่างนั้น ก็แค่หลอกใช้เจ้า เจ้าต้องเป็นเนื้อโอชะของเขาตลอดชาติ! ตลอดไป! ชั่วนิรันดร์! ฮ่าๆๆ...”

“เพล้ง...”

เจียงซวี่โยนไหสุราเปล่า ปล่อยมือที่บีบคางของเขา ยกยิ้มร้ายที่มุมปาก

เย่เฟิงสำลักอย่างทรมาน แทบจะสำลักเอาปอดตัวเองออกมาอยู่แล้ว

อยู่นานกว่าเขาจะหายใจได้สะดวกหน่อย

ยินคำพูดของเจียงซวี่ มุมดวงตาของเย่เฟิงก็มีหยดน้ำตาไหลริน ผสมรวมกับน้ำจันทร์ หยดลงเป็นเสียงติ๊กๆ

หัวใจของเขาเศร้าโศกาถึงที่สุด

ความสิ้นหวังห่อหุ้มตัวเขา

ตอนแรกที่ได้ยินว่าหัวหน้ากองธงจะปล่อยเขา เขาก็ดีใจยกใหญ่

แต่อย่างไรก็ยังรู้สึกสงสัยอยู่

เขาเป็นคนของหัวหน้ากองธง ด้วยนิสัยของเขาจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระได้อย่างไร?

แต่เขาก็ไม่อยากละโอกาสแม้เพียงน้อยนิด

“วันนั้นข้าได้ยินโดยบังเอิญว่าพวกเขาจะเลือกให้ข้าเป็นทาสบำเรอ ใจข้าดั่งเถ้าธุลี แต่ข้าไม่อยากยอมแพ้ ข้าก็เลยคิดแผนการหนึ่ง ข้าเอากลอนกับตัวหนังสือที่เจ้าเขียนส่งไปอยู่ต่อหน้าผู้คุม แล้วยังเชิญเจ้าไปที่ห้องบุปผาด้วยตัวเอง”

“เจ้ารู้ไหมว่าตอนนั้นเจ้าน่าขันแค่ไหน? เจ้ายังคิดว่าข้าอยากคืนดีกับเจ้าดังเก่าก่อน เฮอะ! เจ้าทำให้พ่อแม่ข้าต้องตาย ข้าจะจับมือพูดดีกับเจ้าได้อย่างไร? แต่แค่ข้าพูดไปไม่กี่คำเจ้าก็เชื่อแล้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้าใสซื่อหรือโง่เกินไปกันแน่”

“ผู้คุมที่เลือกทาสบำเรออยู่ห้องบุปผา เขาเห็นพวกเราสองคนแล้วก็เปลี่ยนความคิดทันที ฉะนั้น...เจ้าก็เลยถูกส่งไปให้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ที่นั่น เฮอะ! ชาตินี้ที่ข้ารู้สึกโชคดีที่สุดก็คือไม่ได้หน้าตาดีเช่นเจ้า!”

ไม่รู้ว่านึกถึงความอเนจอนาถที่ผ่านมาหรืออย่างไร มุมดวงตาของเย่เฟิงมีหยดน้ำตาไหลลงมาอีกหยด

“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมดวงตาของยัยแก่นั่นถึงถูกควัก? เพราะข้าพูดต่อหน้าท่านหัวหน้ากองธง ว่าทุกครั้งที่ยัยแก่นั่นพูดถึงเขา ดวงตาก็มักมีความแค้นปนอยู่”

“ข้ายังพูดอีก ว่าให้เหลือนางไว้สักหน่อย จะได้กระตุ้นให้เจ้าเอากระดิ่งทลายวิญญาณมาได้ดีขึ้น”

“แต่ไหนมาท่านหัวหน้ากองธงก็เอาใจเจ้า ข้ายังนึกว่าเขาจะไม่ใช้ข้อเสนอแนะของข้า คิดไม่ถึงว่าเขาจะควักลูกตายัยแก่นั่นออกมาแบบไม่ลังเล”

สองมือเย่เฟิงกำแน่น แม้สมองเขาจะวิงเวียน เมาจนทรมาน แต่กลับได้ยินคำพูดของเขา