อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 192

กู้ชูหน่วนหยุดเดินราวกับว่ามีอะไรมาติดหนึบไว้ที่เท้า

ดวงตาที่มีเสน่ห์ของจอมมารประกายไปด้วยรอยยิ้มเย็นชาที่ไม่ค่อยชัดเจน

“ทาสบำเรอต่ำต้อยกล้าร่วมมือกับคนนอกอาละวาดเขาสูบวิญญาณ แถมยังฆ่าลูกน้องของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้อีก จิ๊ๆๆ ถึงแม้เขาจะเป็นที่โปรดปรานมากแค่ไหน เกรงว่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่”

“แต่ว่า……เจ้าว่าผู้พิทักษ์ของเราจะคืนเย่เฟิงให้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไหม?”

“ทำไม หรือว่าเจ้าสงสัยว่าผู้พิทักษ์จะไม่คืนเย่เฟิงให้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้?”

ฉีโส่วเฝ้ายามกวาดตาสอดส่องรอบด้าน พอเห็นว่าไม่มีคน ก็ถึงพูดอย่างมีลับลมคมในว่า “ผู้พิทักษ์ขวาแยกย้ายข้ารับใช้หมดแล้ว และยังปิดข่าวทั้งหมดด้วย ไม่ให้ใครรู้ว่าเขาจับเย่เฟิงได้ ข้าสงสัยว่าผู้พิทักษ์ไม่คิดที่จะคืนเย่เฟิงให้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้”

“เขาไม่คืนเย่เฟิง แล้วจะเก็บไว้ทำไม? หรือว่า……”

“ชวู่ เงียบหน่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก ใครไม่รู้บ้างว่าผู้พิทักษ์คิดอะไรอยู่”

“แต่ถ้าทำแบบนี้ ก็เท่ากับว่าล่วงเกินหัวหน้ากองธงกล้วยไม้น่ะสิ?”

“ผู้พิทักษ์ของเราปรองดองกับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้แค่ต่อหน้าเท่านั้น ลับหลังพวกเขาขัดแย้งกันหลายครั้งแล้ว เพื่อที่จะได้เย่เฟิงมา ผู้พิทักษ์อาจจะเก็บเย่เฟิงไว้ไม่ยอมคืนก็ได้”

กู้ชูหน่วนกระซิบถามเสียงเบาว่า “ผู้พิทักษ์ขวาคือใคร?”

“ผู้พิทักษ์ซ้ายขวาสองคนของจอมมารน่ะ ผู้พิทักษ์ซ้ายจงรักภักดีซื่อสัตย์ ผู้พิทักษ์ขวาโลภมากทะเยอทะยาน”

“ข้าถามว่า ผู้พิทักษ์ขวาเป็นคนยังไง?”

“บ้ากาม โลภมาก บ้าอำนาจ คิดแต่จะก่อกบฏอย่างเดียว”

“ให้ตายสิ จอมมารไม่เอาถ่านเลยจริงๆ”

“พี่สาวมีความเกี่ยวข้องอะไรกับจอมมารหรือเปล่า?” หนังตาจอมมารกระตุกหลายที ทำไมความผิดทุกอย่างถึงมาลงที่เขาหมด?

“เอาล่ะ ข้ารู้บรรทัดฐานของเจ้าแล้ว น้องชายบอกพี่หน่อยสิว่า ผู้พิทักษ์ขวาพักอยู่ที่ไหน?”

“ด้านหน้าขวามือ เลี้ยวซ้ายอีกสามครั้ง ก็ถึงตำหนักที่พักของผู้พิทักษ์ขวาแล้ว”

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวข้าไปเอาตัวเย่เฟิงออกมาก่อน พวกเราค่อยไปต่อ”

“พี่สาวรู้จักเย่เฟิงเหรอ?” น้ำเสียงของเขาดูจริงจังกว่าปกติเยอะมาก และดวงตาสีอ่อนที่มีเสน่ห์ก็เผยให้เห็นถึงความแปลกประหลาดที่ไม่สามารถตรวจจับได้ง่าย

“เอาล่ะ เขาเป็นแค่เพื่อนของข้า เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่นะ อย่าวิ่งเล่นไปไหนล่ะ เดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา”

“ได้เลย”

จอมมารลูบผมที่เรียบลื่นราวกับน้ำตกอย่างเชื่อฟังและกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

พอกู้ชูหน่วนหายไปแล้ว รอยยิ้มมุมปากของเขาก็จางลงไปทันที ยังไม่ทันได้เห็นเขาเคลื่อนไหว ก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าทหารเฝ้ายามสองนายนั้นแล้ว