อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 218

ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยของเย่จิ่งหานเหล่มองนางอย่างเย็นชา ในดวงตาที่ลึกไม่เห็นก้นราวกับแอ่งน้ำหนาว เวลานี้ปกคลุมไปด้วยเพลิงโทสะช่วงโชติ

ทุกคนไม่สงสัยสักนิด อีกแค่นิดเดียว เพลิงนั้นก็จะพลุ่งพล่านขึ้นมาแน่ และเมื่อเกิดขึ้นก็มิอาจดับได้

“เจ้ารู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่ไหม?” ในคำพูดต่ำหนักเจอการตักเตือน

กู้ชูหน่วนยิ้มหวาน เปลี่ยนท่าทีพลัน กอดต้นขาเย่จิ่งหานราวกับจะตื๊อด้วยความเร็วแบบสายฟ้าแลบ ใบหน้าคลี่ความออดอ้อนของสาวน้อย

“รู้! ไม่เจอท่านเสียนาน ข้าคิดถึงท่านแล้ว”

แค่คำพูดง่ายๆ ประโยคเดียว เสมือนหนึ่งยิ้มเย็นหนึ่งกะละมัง ดับไฟของเย่จิ่งหานไปมาก

“ท่านอ๋อง อย่าโกรธเลย เอาแต่ขมวดคิ้ว จะแก่เร็วนะ”

“ปล่อยมือ!” เย่จิ่งหานตะคอก

“ไม่ปล่อยๆ” ว่าแล้วกู้ชูหน่วนก็กอดแน่นกว่าเดิม กระทั่งแนบใบหน้าลงไปด้วย

“...”

“ปกติเจ้าก็ให้ท่าชายอื่นเช่นนี้หรือ?”

“เปล่าสักหน่อย ข้าให้ท่าแต่ท่านเท่านั้น”

“เฮอะ...อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าช่วงนี้เจ้าทำเรื่องดีๆ อะไรไปบ้างนะ” เย่จิ่งหานกลับไม่ผลักนางออกไป แม้ยังเคืองอยู่ แต่สีหน้ากลับไม่ขมึงตึงน่ากลัวเหมือนเมื่อครู่แล้ว

“เรื่องดีๆ ที่ข้าทำมีอยู่เยอะแยะ อย่างเช่นข้าช่วยทาสบำเรอในเขาสูบวิญญาณมากมาย แล้วข้าก็ช่วยเย่เฟิง ช่วยอาโม่ นี่ถือเป็นการสร้างกุศลให้ท่านหรือเปล่า?”

เย่จิ่งหานจ้องนางเขม็ง อย่างกับอยากเห็นอะไรจากใบหน้าของนาง

“เจ้ารู้ว่าอาโม่ที่เจ้าเอ่ยถึงคือผู้ใดหรือไม่?”

“รู้สิ น้องชายข้า...ข้าใช้ความสามารถตัวเองช่วยคนเป็นครั้งแรกเลยนะ ท่านอ๋อง ท่านรู้ฐานะของเขาใช่ไหม?”

“ไม่รู้”

กู้ชูหน่วนเย้ยหยันอยู่ในใจ

ไม่รู้?

หลอกใครน่ะ?

เห็นนางเป็นเด็กสามขวบหรือ?

“ท่านอ๋อง ชาท่านก็ดื่มแล้ว เมื่อไรจะส่งคนไปปกป้องยายเย่กับชาวบ้านที่หมู่บ้านสายธารล่ะ?”

มือที่เย่จิ่งหานถือชากระตุก

เขาว่าแล้วเชียว ว่าชาถ้วยนี้ ‘ไม่น่าดื่ม’

เขาวางชาในมือลงอย่างหมดอารมณ์ เอ่ยเรียบ “ความเป็นความตายของชาวบ้านในหมู่บ้านสายธารเกี่ยวอะไรกับข้า?”

“ก็ต้องเกี่ยวอยู่แล้ว ท่านเป็นอ๋องเทพสงครามของแคว้นเย่ พวกเขาก็คือประชาชนของท่าน”

“ข้ามิใช่ฮ่องเต้แคว้นเย่สักหน่อย”

“สมญานามท่านอ๋องคือเทพสงครามที่ชนะไร้พ่าย เผด็จศึกทุกสมรภูมิ ท่านเฝ้าประจำการอยู่ชายแดนแคว้นเย่ตั้งหลายปี ที่ทำก็มิใช่ปกป้องบ้านเมืองหรือ? หมู่บ้านสายธารเป็นประชาชนของแคว้นเย่ ก็ต้องเป็นเป้าหมายที่ท่านต้องปกป้องอยู่แล้ว”

“อีกอย่าง ท่านอ๋องก็มีจิตใจเมตตา เห็นใจราษฎร ก็ต้องทนเห็นพวกเขาประสบเคราะห์ไม่ได้อยู่แล้วใช่ไหม?”

เย่จิ่งหานไม่พอใจ น้ำเสียงขุ่นเคือง “ทำไมเจ้าต้องห่วงใยเรื่องของเย่เฟิงด้วย? หรือว่าเจ้าจะเสน่หาในตัวเขาจริงๆ?”