อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 243

ความกดดันแห่งความตายชนิดหนึ่งได้ครอบคลุมตัวของกู้ชูหน่วน ความกดดันที่ทรงพลังทำให้ร่างกายของพวกเขาหยุดนิ่ง ทำให้พวกเขาเคลื่อนไหวไม่ได้ ได้แต่มองดูพี่ใหญ่หยินที่พุ่งหมัดปลิดชีวิตเข้ามาทางพวกเขาตาปริบๆ

เสี้ยววินาทีนี้ กู้ชูหน่วนรับรู้ถึงความน่ากลัวของความตายขึ้นมาอย่างแท้จริง

และเป็นครั้งแรกหลังจากที่นางทะลุมิติมาแล้วรู้สึกไร้สิ้นพลังที่สุด

พลังต่อสู้ระหว่างพวกเขาห่างชั้นกันเกินไปแล้ว ห่างกันราวกับมีแม่น้ำขนาดใหญ่ขวางอยู่

ชั่วขณะที่มีอันตรายใหญ่หลวง อาวุธลับหลานสิบชิ้นที่แฝงไปด้วยพลังภายในอันแข็งแรงพุ่งตรงมา พี่ใหญ่หยินทำเอาพี่ใหญ่หยินจำเป็นต้องเก็บฝ่ามือ หลบอาวุธลับที่ถึงแก่ชีวิตสิบกว่าชิ้นนั้น

"ฟิ้วๆๆ……"

"ปังๆๆ……"

คนที่ปล่อยอาวุธลับนับสิบออกมานั้นเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ในมือของชายหนุ่มถือพัดเอาไว้ พอลงมือก็ใช้กระบวนท่าที่แข็งแกร่งที่สุด ใช้ความเร็วตอบโต้ความเร็ว ใช้ความโหดเหี้ยมตอบโต้ความโหดเหี้ยม แต่ละกระบวนท่าไม่มีช่องว่าง บีบให้พวกเจ็ดผีแห่งภูเขาหยินไร้ทางลงมือไปชั่วขณะ

"ตูมตาม…… "

ระเบิดควันลูกหนึ่งถูกดีดออกมา ชายหนุ่มที่ถือพัดอยู่ในมือมือหนึ่งก็คว้าตัวเย่เฟิง อีกมือก็คว้าตัวท่านยายเย่ พร้อมทั้งร้องเรียกกู้ชูหน่วน ฉวยโอกาสที่สถานการณ์วุ่นวายหลบหนี ด้วยความเร็วสูงสุด

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ ก็แค่ชั่วเวลาสายฟ้าฟาดเท่านั้น

แม้ว่าชายหนุ่มจะมีวรยุทธสูงส่ง แต่อาศัยแค่เขาคนเดียว ไม่สามารถต้านทานยอดฝีมือมากมายขนาดนี้ได้ ที่สามารถหลบหนีไปได้ ก็แค่อีกฝ่ายคาดไม่ถึงเท่านั้น

เจ็ดผีแห่งภูเขาหยินกับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้โมโหมาก

เจ้าเด็กเวรนั่นมาจากไหน

ถึงกับกล้าแย่งคนไปจากมือของพวกเขา

"ไล่ตาม"

ในช่องแคบระหว่างภูเขาแห่งหนึ่งของเขาสูบวิญญาณ

พวกกู้ชูหน่วนกับชายหนุ่มคนนั้นหนีเตลิดมาตลอดทาง

นางมีบาดแผลบนร่าง วิชาตัวเบาช้ากว่าแต่ก่อนไปมาก

ชายหนุ่มสวมชุดสีฟ้าอ่อนทั้งตัว สวมหน้ากากสีฟ้า ข้างหลังมีพัดเหล็กเสียบไว้อันหนึ่ง มองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง แต่มีรูปร่างสูง ท่าทีสูงส่งสง่างาม คิดว่าหน้าตาก็คงไม่ได้แย่สักเท่าไหร่กระมัง

ชายหนุ่มแบกท่านยายเย่เอาไว้ มือหนึ่งก็ประคองเย่เฟิงที่บาดเจ็บสาหัส หลังจากหนีอย่างเร็วมาหลายลี้แล้ว ก็รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง

กู้ชูหน่วนหยุดลง เลือดลมกรูขึ้นมาอย่างรุนแรง

"ไม่ได้ พวกเขาแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือ พวกเรานอกจากเจ้าแล้ว ไม่บาดเจ็บก็เป็นคนแก่ ไม่มีทางหนีพ้นแน่"

"พวกเจ้าไปกันก่อน ข้าจะล่อพวกเขาออกไป"ชายหนุ่มวางท่านยายเย่ลง แทบจะไม่ลังเลใดๆเลย อยากจะล่อพวกเจ็ดผีแห่งภูเขาหยินออกไป

กู้ชูหน่วนกะพริบตาปริบๆ เอ่ยด้วยเสียงหอบหายใจหนัก"คนที่พวกเขาตามหาคือพวกเรา ไม่ใช่เจ้า แค่เจ้าคนเดียวไม่สามารถล่อพวกเขาออกไปได้ "

คนบนโลกใบนี้ ล้วนชอบสวมหน้ากากหรืออย่างไร

เจ้าสำนักชิงสวมหน้ากาก เย่จิ่งหานสวมหน้ากาก เขาก็สวมหน้ากาก

แล้วมองรูปร่างของเขา ทำไมจึงรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

"เจ้าเป็นใคร ทำไมต้องช่วยเหลือพวกเรา"กู้ชูหน่วนถาม

ชายหนุ่มกวาดตามองท่านยายเย่ที่สลบไม่ตื่นแวบหนึ่ง พร้อมกับเย่เฟิงที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เลือดเปื้อนเต็มร่าง ความรู้สึกตำหนิตนเองวาบผ่านแวบหนึ่ง

แววตาของเขามีความสับสนเล็กน้อย พูดเสียงเรียบว่า "ข้าก็แค่คนผ่านทางเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมต้องช่วยเหลือพวกเจ้า บางทีอาจเกิดจากน้ำใจกระมัง"

หากวันนั้นเขาพยายามสุดความสามารถ ท่านยายเย่ก็คงไม่ต้องถูกจับตัวไป

เย่เฟิงก็ไม่ถึงกับต้องการช่วยเหลือท่านยายเย่ จนต้องบุกเข้าไปในเขาสูบวิญญาณตามลำพัง และคงไม่ถึงกับได้รับบาดเจ็บสาหัส จนแทบหมดลมหายใจ อีกทั้งยังเกือบจะถูกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้เหยียบย่ำต่อหน้าธารกำนัล

กู้ชูหน่วนอึ้งไปเล็กน้อย

น้ำใจ

น้ำใจอะไรกัน

ช่วยเหลือเพราะหลักคุณธรรมอย่างนั้นหรือ

"เจ้ารู้จักเย่เฟิงหรือ"

"ไม่รู้จัก เจ้าได้รับบาดเจ็บภายใน ให้ข้าช่วยถ่ายทอดพลังภายในรักษาเจ้าเถอะ"

"บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่ตายหรอก"

แววตาที่สะอาดสดใสของชายหนุ่มมีแววไม่เข้าใจ

คนที่ได้ถูกประทับมือโลหิต ไม่เคยมีใครเคยมีชีวิตรอดมาก่อน

ทำไมนางแค่ได้รับบาดเจ็บภายในเท่านั้น

หรือว่า นางมีพลังภายใน

ไม่ ในร่างกายนางไม่มีคลื่นแห่งพลังภายในเลยแม้แต่น้อย

กลิ่นอายอันแข็งแกร่งที่อยู่ไกลออกไปใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หากไม่นอกเหนือความคาดคิด ต้องเป็นพวกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้แน่

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง

มือที่ลูบเส้นผมของจอมมารชะงัก "สามวัน"

หลังจากนี้สามเขาสูบวิญญาณไหนเลยจะยังมีร่องรอยของนางอีก

จอมมารเอ่ยอย่างเกียจคร้านว่า "เย่จิ่งหาน เจ้าส่งทหารโจมตีเผ่าปีศาจของข้าก่อน อย่าโทษว่าข้าใช้กำลังคนมากกว่ารังแกคนที่มีกำลังน้อยกว่า"

เขากำลังยิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยน ยิ้มอย่างเย้ายวน ราวกับเด็กชายที่ไร้เดียงสาไม่มีพิษภัยคนหนึ่ง

แต่พอเขาลงมือ กลับทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปทันที

ดอกไม้กินคนมากมายรวมกันเป็นแหขนาดใหญ่ ร่วงหล่นจากท้องฟ้า ครอบลงมาบนศีรษะของเย่จิ่งหาน

ดอกไม้กินคนทุกดอกราวกับมีดวงตาที่มองเห็นได้ ต่างก็อ้าปากกว้าง รวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด ถ้าถูกกัดเข้าไป เลือดเนื้อคงไม่เหลือ

เย่จิ่งหานเป่าขลุ่ย พลางต่อสู้กับเวินเส้าหยี พลางแววตาก็เคร่งขรึมลง เปลี่ยนขลุ่ยเป็นฝ่ามือ ทำให้เกิดพายุไฟ ที่มาพร้อมสายฟ้าฟาด พุ่งตรงไปยังดอกไม้กินคน

โครมคราม

ดอกไม้กินคนกับพายุไฟปะทะกัน แม้แต่ผืนแผ่นดินยังสั่นสะเทือนไม่หยุด อานุภาพยิ่งใหญ่คนสามารถได้ยินเสียงระเบิดดังก้องไปทั่วทั้งภูเขา

ยอดฝีมือปะทะกัน ไหนเลยจะว่อกแว่กได้

เย่จิ่งหานก็แค่ออกกระบวนท่าต่อสู้กับจอมมารเท่านั้น ก็ถูกเวินเส้าหยีหาช่องว่างได้ทันที

"ปัง……"

เย่จิ่งหานไม่ทันระวังตัวถูกโจมตีไปหนึ่งฝ่ามือ สีหน้าซีดลงทันที

แต่การโจมตีอย่างรุนแรงแทบจะทำลายทั้งฟ้าและแผ่นดินกลับยังไม่หยุดลง

เวินเส้าหยีออกกระบวนท่าติดต่อกัน โจมตีเย่จิ่งหานอย่างต่อเนื่องไม่หยุด

จอมมารเหมือนจะกระตุ้นกำลังภายในไม่หยุด เพื่อควบคุมดอกไม้ ดอกไม้ทุกดอกที่เบ่งบานอย่างสวยสดงดงาม กลายเป็นโครงกระดูก ถาโถมเข้าหาเย่จิ่งหานไม่หยุด

พลังภายในสองทาง โจมตีจากทั้งทางซ้ายและขวา เย่จิ่งหานค่อยๆเผยให้เห็นถึงท่าทีจะพ่ายแพ้

"ฟู่……"

เย่จิ่งหานยากจะต้านทานยอดฝีมือทั้งสองคนได้ กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

มุมปากของจอมมารมีรอยยิ้มเย็น พลิกฝ่ามือขวา ท่าไม้ตายถึงแก่ชีวิตกำลังจะประทับลงมา ทันใดนั้น บริเวณที่ห่างไกลออกไปมีเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้น"เย่จิ่งหาน……"

เป็นเสียงของพี่สาว

จอมมารเก็บฝ่ามือ ถอยไปด้านข้าง เปลี่ยนเป็นเด็กน้อยที่เชื่อฟังและน่าสงสารทันที เอ่ยฟ้องว่า "พี่สาว พวกเขาน่ากลัวมาก สู้กันจนสั่นสะเทือนไปหมด"