อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 253

เย่จิ่งหานคิดไม่ถึง ศรีภรรยาเขาจะ...ห้าวเช่นนี้...

ที่ห้าวยิ่งกว่าคืออะไร? นางจามอีกสองสามครั้ง บ่นพึมพำ “ใครน่ะ โปะเยียนจือ(*ชาดจากสีดอกคำฝอยอัดแข็ง)กลิ่นแรงขนาดนั้น ฉุนจะตายชัก ในเมื่อไหว้ฟ้าดินเสร็จแล้วก็เข้าห้องหอเถอะ!”

ครั้นนางเอ่ยจบ ราวกับรู้สึกไม่ค่อยเป็นทางการ จึงตะโกนอีกประโยค “ส่งเข้าห้องหอ”

เงียบ

ทั้งงานยังคงเงียบดังเดิม แต่ละคนอ้าปากค้าง มองกู้ชูหน่วนที่สวมผ้าปิดหน้าอย่างเหลือเชื่อ

มุมปากกู้ชูหยุนเจือรอยยิ้มที่ดูแคลนและเยาะเย้ย

วันมงคล จามทีเดียวก็ทำผ้าแดงคลุมศีรษะหลุด เท่ากับตบหน้าเทพสงครามโดยแท้

นางกลับอยากรู้ เทพสงครามจะฆ่านางทิ้งด้วยความโกรธหรือไม่

ไม่เพียงนาง ผู้คนจำนวนมากในงานต่างรอดูเรื่องสนุก แต่ละคนคิดว่ากู้ชูหน่วนต้องจบเห่แล้วแน่

แต่...

ที่ทำให้พวกเขาตกตะลึงพรึงเพริดก็คือ เย่จิ่งหานเดือดดาลแล้ว

แต่ที่เขาเดือดด้วยมิใช่กู้ชูหน่วน

แต่เป็นผู้หญิงที่ผัดเยียนจือแป้งน้ำในงาน

“เด็กๆ! เอาตัวนางที่ผัดเยียนจือแป้งน้ำกลิ่นฉุนตะเพิดออกไปให้หมด ชายาข้ารับกลิ่นเสียดจมูกไม่ได้”

เออ...

นี่มันอะไรกัน?

กู้ชูหน่วนเช่นนี้แล้ว เทพสงครามยังปกป้องนางอีก?

นี่ยังใช่เทพสงครามโหดเหี้ยมอำมหิต ฆ่าคนเหมือนมดไหม?

ความคิดยังไม่ทันชัดเจน คนจำนวนมากก็ถูกตะเพิดออกไปแล้ว

เป็นการกลบทัศนคติทุกคนโดยสมบูรณ์

นางเจ็บใจ

ยิ่งเจ็บใจ ความกล้าของนางก็ยิ่งมากขึ้น

ขณะที่ทุกคนกำลังตะลึงค้าง นางก็ค่อยๆ ก้าวออกมา ยิ้มหวาน “เสด็จอาสะใภ้ สมัยก่อนตังตังไม่รู้ความ มีเรื่องกับท่านร่ำไป ตังตังรู้ผิดแล้ว ต่อไปเราครอบครัวเดียวกัน หวังว่าท่านจะไม่ถือสาตังตัง”

กู้ชูหน่วนเกือบสำลัก

องค์หญิงตังตังเป็นใคร ทำไมนางถึงทำดีกับนางอย่างไรเหตุผลได้ คงมีแผนร้ายอะไรกระมัง

เย่จิ่งหานก็ไม่เชื่อว่าองค์หญิงตังตังจะเปลี่ยนนิสัยอย่างกะทันหันได้ เขาเอ่ยเย็น “งานแต่งจบแล้ว เจ้ากลับวังไปเถอะ”

“เสด็จอา กว่าตังตังจะออกวังได้หนหนึ่ง อีกอย่างตังตังก็อวยพรให้พวกท่านจากใจจริง สำนึกผิดอย่างซื่อตรง ท่านขับไสตังตังเช่นนี้ ตังตังน้อยใจนักเพคะ”

ริมฝีปากกู้ชูหน่วนแฝงรอยยิ้มเย็นหนึ่ง “ท่านอ๋อง ข้าว่าองค์หญิงตังตังจริงใจโดยแท้ บางทีนางอาจอยากผันสมรภูมิเป็นสันติจริงๆ ก็ได้ มิเช่นนั้นก็ให้นางอยู่ที่นี่เถอะ”

นางก็อยากจะดู ว่านางคิดมาไม้ไหนกันแน่