อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 423

สายตาเย่จิ่งหานที่มองดูกู้ชูหน่วน ค่อนข้างซับซ้อน

เสี่ยวลู่พูดขึ้นอย่างตื่นตระหนกตกใจว่า “แม่นางกู้ เบื้องหลังของท่านมีปรมาจารย์หลอมยาหรือ แนะนำปรมาจารย์หลอมยาคนนั้นให้ที่จัดประมูลเฟิงเซียงของเราได้ไหม”

“งั้นเจ้าจะตอบแทนข้ายังไง” กู้ชูหน่วนจ้องมองไปที่ยาหลอมบนโต๊ะ

เสี่ยวลู่เสแสร้งแกล้งทำเป็นโกรธ ใบหน้าที่งดงามล่มเมือง กลับยิ้มแย้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ดูท่านสิ มียาวิเศษอยู่ในมือมากมายขนาดนี้ ยังจะสนใจเงินแค่นี้ 3% ล่ะกัน ที่จัดประมูลเฟิงเซียงของเราหัก3%เท่านั้น”

“พี่เสี่ยวลู่ เจ้าไม่รักษาน้ำใจต่อมิตรสหายเลย กำไรน้อยแต่จำนวนจำหน่ายมาก เจ้ารู้ไหมว่า 3% ก็สามารถได้กำไรเยอะมาก ในเมืองหลวงเรายังมีกิจการประมูลอีกแห่งหนึ่งชื่ออะไรนะ ที่จัดงานประมูลดอกโบตั๋น ชื่อเรียกเพราะดี และดูเหมือนจะมีอำนาจอย่างมาก เจ้าเชื่อไหมว่า หากข้าเอายาหลอมพวกนี้ไปที่ที่จัดงานประมูลดอกโบตั๋น พวกเขาไม่มีทางหักเยอะขนาดนี้แน่ ยังไงสิ่งของพวกนี้ก็ล้วนเป็นสิ่งของที่ดี”

เสี่ยวลู่กัดฟันพูดขึ้นว่า “2% น้อยกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว”

“2% ก็ยังแพงไป พี่เสี่ยวลู่ ข้าว่าเจ้าไม่เห็นข้าเป็นน้องสาวเลย เจ้าดูสิว่าข้าจนขนาดไหน ทำไมเจ้าถึงยังหักเงินของข้าได้ลงคอ”

กู้ชูหน่วนกะพริบตาอย่างน่าสงสาร ท่าทีราวกับจะร้องไห้ มืออีกข้างหนึ่งแอบดึงเสื้อของเย่จิ่งหาน ให้เขาช่วยต่อราคา

เย่จิ่งหานดึงเสื้อของตนเองกลับมา

2%แล้ว ยังไม่พอใจ ยังจะต่อราคาอะไรอีก?

เขาไม่มีปัญญาต่ออีกแล้ว

เขายังรู้สึกเห็นใจที่จัดประมูลเฟิงเซียง

“ช่างเถอะ ใครใช้ให้ข้าถูกชะตากับเจ้า 1% ล่ะกัน ต่อไปเจ้ามีสิ่งของที่ดี ต้องจำได้ที่จะเอามาดูแลข้า ครั้งนี้พวกเราหักเพียงแค่ 1% เกรงว่าต่อไปคงไม่สามารถที่จะทำเช่นนี้ได้อีกแล้ว”

ที่สำคัญก็คือ ที่จัดประมูลเฟิงเซียง ก็ต้องการที่จะมีสิ่งของที่ดีบ้าง เพื่อรักษาชื่อเสียงกิจการงานประมูลอันดับหนึ่งในใต้หล้า

แต่พวกเขากลับคิดไม่ถึงก็คือ กู้ชูหน่วนยังต่อราคาคงไม่พูดอะไรแล้ว ยังไงก็หักแค่1% เป็นสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน

เสี่ยวลู่กับเย่จิ่งหานคิดว่า ครั้งนี้กู้ชูหน่วน

“พี่เสี่ยวลู่ เจ้าก็พูดแล้ว เราถูกชะตากัน ในเมื่อเราถูกชะตากันขนาดนี้ ทำไมเจ้ายังคิดกำไรจากข้าได้ลงคอ ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่สาวแท้ๆคนหนึ่ง เห็นเป็นพี่สาวที่ดีคนหนึ่ง”

เสี่ยวลู่เกือบสำลักพ่นน้ำชาในปากออกมา

เย่จิ่งหานหันหน้าไปทางอื่น

โตมาจนขนาดนี้ ไม่เคยต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าคนอื่นขนาดนี้

ล้วนต่างค้าขายทำธุรกิจ ไม่ให้คนอื่นได้กำไรสักนิด นางยังพูดออกมาได้

ยืนเคียงคู่อยู่กับนาง เขายังรู้สึกอาย

กู้ชูหน่วนพูดพร่ำมากมายกายกอง แต่ละประโยคก็มีเหตุผล ในคำพูดล้วนเป็นการคิดเผื่อที่จัดประมูลเฟิงเซียง จนเสี่ยวลู่ไม่รู้จะทำยังไง

จำต้องตอบตกลงว่า “เอาเถอะ ครั้งนี้ไม่คิดกำไรเจ้า แต่ต้องรับปากว่าจะแนะนำนักหลอมยาคนนั้นให้ข้ารู้จัก”

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ขอบคุณพี่เสี่ยวลู่”