อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 457

กู้ชูหน่วน “......”

จอมมารหัวเราะอย่างเย็นชา “พี่สาว บอกเขา ข้าไม่ใช่ใครก็ได้ ข้าคือเจ้าแห่งเผ่าปีศาจซือโม่เฟย”

ประโยคหนึ่งออกมา บรรดาผู้คนที่มาดูความคึกคักในตอนแรกต่างก็แย่งกันออกไปก่อนทันที ราวกับว่าที่ยืนอยู่เบื้องหน้านี้ เป็นจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้าผู้หนึ่ง

กู้ชูหน่วนมองปที่รองเท้าแต่ละสีแต่ละแบบที่อยู่เต็มพื้นด้วยความตะลึง

คนเหล่านี้จะต้องทำเกินจริงขนาดนี้เชียวหรือ?

แม้ว่าจะเป็นจอมมารก็ไม่ต้องกลัวถึงขนาดนี้ก็ได้?

จอมมารอวดด้วยความภูมิใจ “ดูสิ ชื่อเสียงของข้าโด่งดังกว้างขวาง”

เย่จิ่งหานหัวเราะอย่างเย็นชา “ชื่อเสียงไม่ดีเป็นที่ประจักษ์ล่ะสิไม่ว่า”

กู้ชูหน่วนแทรกประโยคหนึ่ง “นี่ พวกท่านคุยกันไปก่อน ข้ายังมีเรื่องต้องทำเล็กน้อย ขอตัวจากไปก่อนแล้ว”

“หยุด”

เย่จิ่งหานและจอมมารร้องตะโกนกล่าวกัน

กู้ชูหน่วนฝืนทนความไม่พอใจไว้ ฉีกยิ้มอันเสแสร้งออกมา “นายท่านทั้งสองยังมีอะไรอีกล่ะ?”

“พี่สาว ข้าแต่งงานกับท่านดีหรือไม่” จอมมารฉีกปากยิ้ม รอยยิ้มสดใส สะอาดดุจดั่งหินเฮยเย่าเช่นนั้น

ที่ตอบจอมมารคือหมัดของเย่จิ่งหาน

“ปังปังปัง......”

สองฝ่ามือปะทะกัน ต้นไม้อายุร้อยปีที่อยู่ไกลๆทั้งหมดถูกสั่นคลอนจนถูกถอนออกมาทั้งราก ล้มลงพื้นเสียงดังสนั่น

“ผู้หญิงของข้า ก็เป็นคนที่เจ้าจะทำให้มัวหมองได้งั้นหรือ”

เสียงของเย่จิ่งหานมีความเดือดดาลเล็กน้อย พลังหมัดบนมือหมัดหนึ่งแข็งแกร่งกว่าอีกหมัดหนึ่ง

จอมมารหลบด้วยความงดงาม เงาร่างสีแดงเพลิงร่างกับเป็นปีศาจเช่นนั้น เคลื่อนไปมาอยู่หน้าประตูบ้านพัก ปล่อยดอกลำโพงออกมาอยู่บ่อยๆ

ดอกลำโพงสวยสดงดงาม ราวกับเป็นดอกไม้ที่งดงามที่สุดในโลก แต่ทันทีที่ร่างกายสัมผัสกับดอกลำโพง ก็จะเหี่ยวเฉากลายเป็นกระดูกสีขาวทันที

“ตูม.......”

เรือนพักร้อนชิวเฟิงหินทรายลอยคละคลุ้ง เงาหมัดดุเดือด

เหล่าคนรับใช้ถอยไปแล้วถอยไปอีก ก็ยังคงถูกควันหลงได้รับบาดเจ็บ ตายอย่างน่าอนาถไปตรงนั้น

กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุก กลอกตาขาวใส่พวกเขาทีหนึ่ง เดินโยกไปมากลับเรือนพักร้อน

ชิงเฟิงยังคิดว่ากู้ชูหน่วนจะกลับไปหยิบอาวุธออกมาช่วยนายท่านของเขา คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนล้มลงบนเตียงแล้วจะนอนหลับสนิทไป ทั้งยังมีเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอดังออกมาอีก

ความโกรธของเขาผุดขึ้นมาทันที

“พระชายา พิษเย็นของนายท่านกำเริบ ร่างกายบาดเจ็บสาหัส อีกทั้ง.....อีกทั้งสูญเสียพลังไปมากมาย เวลานี้นายท่านปะทะกับจอมมารก็ยากที่จะได้เปรียบ”

“พระชายา ท่านได้ยินหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความรำคาญ “บ่นพร่ำอะไรอีกล่ะ ข้าง่วงอยู่นะ”

“ท่านอ๋องยังสู้อย่างเต็มที่กับจอมมารอยู่ด้านนอกอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“เขาชอบต่อสู้ขนาดนั้นก็ให้เขาสู้ไปสิ อย่างไงซะก็ตีไม่ตาย” อย่าคิดว่านางไม่รู้ เรือนพักร้อนชิวเฟิงนี้ยอดฝีมือหลบซ่อนอยู่มากมาย

ไม่มีผลดี เกรงว่าคงจะเป็นซือโม่เฟย

แม้ว่าวิทยายุทธของซือโม่เฟยจะสูงเพียงใด ยังไงซะที่นี่ก็เป็นถิ่นของเย่จิ่งหาน

และเย่จิ่งหานเป็นเจ้าบ้านที่จะเสียเปรียบเช่นนั้นหรือ?

“ท่านอ๋องสู้กับจอมมารก็เพื่อท่าน ทำไมท่านถึงยังสามารถนอนหลับได้อย่างสงบเช่นนี้?”

กู้ชูหน่วนเปิดผ้าห่ม จามทีหนึ่ง กล่าวอย่างช้าๆสบายๆ “ชิงเฟิง นี่ไม่เหมือนนิสัยของเจ้า พูดมา ทำไมจะต้องให้ข้าออกไปสังเกตการต่อสู้ พวกเจ้าคิดแผนการอะไรอยู่”

สายตาของชิงเฟิงมีแสงแฉลบผ่าน ไม่กล้ามองในห้องของกู้ชูหน่วนตรงๆ กล่าวอ้ำๆอึ้งๆ “ข้าน้อยเพียงแค่สงสารนายท่านพ่ะย่ะค่ะ นายท่านสู้กับคนอื่นอยู่ด้านนอกอย่างสุดความสามารถ พระชายากลับไม่สนใจไยดี ช่างทำให้คนปวดใจยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ

คนเลวคนไหนที่เสนอความคิดที่ไม่ได้เรื่องนี่?

การต่อสู้ครั้งใหญ่ของเย่จิ่งหานและจอมมาร เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่นางจะจากไป

นางเคยมาเรือนพักร้อนชิวเฟิงครั้งหนึ่ง คิดจะออกไปจากที่นี่ยากเหมือนดั่งปีนขึ้นสวรรค์ เว้นซะแต่ว่าจะต้องไปทางที่สถานที่ต้องห้ามลงไปที่หุบเหว และออกไปทางก้นบึ้งของหุบเหว

มีประสบการณ์ครั้งแรกแล้ว ครั้งนี้กู้ชูหน่วนก็คุ้นเคยแล้ว

ทว่าก็ยังถูกยอดฝีมืออายุหกสิบกว่าปีที่หลบซ่อนอยู่พบเห็นเข้าแล้ว “พระชายา ด้านหน้าไม่ไกลก็คือสถานที่ต้องห้าม ท่านเดินผิดทางหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ห้ะ......ใช่หรือ ประตูหลักของเรือนพักร้อนชิวเฟิงไม่ได้เดินทางนี้หรือ? เส้นทางนี่เป็นอย่างไรกันแน่ วกวน อ้อมอยู่ครึ่งวันแล้วก็ยังออกไปไม่ได้”

แม้ว่าชายชราจะผ่านวัยหกสิบปีมาแล้ว แต่ท่าทางกระปรี้กระเปร่า ก้าวเดินรวดเร็ว ดูไม่ออกโดยสิ้นเชิงว่าเป็นผู้สูงอายุ โดยเฉพาะดวงตาทั้งคู่ของเขา ราวกับว่ามองทุกอย่างได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

สายตาของชายชราเพ่งมองพระชายาหานอย่างลึกซึ้ง คำที่พูดออกมามีเหตุผลหลักการ ไร้ความรู้สึก ไม่รู้ว่าได้เห็นถึงความตั้งใจของกู้ชูหน่วนหรือไม่

“ทุกหนทุกแห่งในเรือนพักร้อนชิวเฟิงล้วนเป็นค่ายกล หากไม่ได้ทำลายค่ายกล คนทั่วไปไม่มีทางจะออกจากเรือนพักร้อนชิวเฟิงได้โดยสิ้นเชิงพ่ะย่ะค่ะ”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ข้าก็ว่า ทำไมเดินวนอยู่นานแล้วก็ยังวนออกไปไม่ได้ ขอบคุณท่านลุงที่เตือน”

กู้ชูหน่วนเพิ่งจะหาบันไดขั้นแรกพบ ชายชราอายุหกสิบกว่าปีก็รื้อทำลายโดยไม่ปรานี

“แต่ตำหนักที่พระชายาอยู่ ตรงไปทางประตูหลักกลับไม่ได้มีค่ายกลใดๆ เพียงแค่เดินตรงไป ก็จะถึงประตูหลักได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่หรือ แต่ข้าจำทางไม่ค่อยได้ เดินวนไปเรื่อย ก็เดินวนจนแยกเหนือใต้ออกตกไม่ถูกแล้ว”

กู้ชูหน่วนแอบสังเกตรอบๆ

ค่ายกลปากว้าที่ยอดเยี่ยมเป็นที่สุดทางนี้ คิดจะทำลาย นอกซะจากว่าจะทำลายตําแหน่งคุน

แต่ผู้เฒ่าอายุหกสิบกว่าก็ยืนอยู่ที่ตําแหน่งคุนตลอด คุ้มกันค่ายกลติดๆ ไม่แม้แต่จะเคลื่อนไหวสักนิด

ความสามารถของเขาลึกล้ำยากจะหยั่งรู้ได้ ด้วยความสามารถของนางในตอนนี้ กลับมองไม่ออกสักน้อย

ปะทะโดยตรง นางต้องแพ้อย่างไร้ข้อกังขา

และนอกจากผู้เฒ่าอายุหกสิบกว่าผู้นี้แล้ว โดยรอบยังมียอดฝีมืออีกเจ็ดคน

กู้ชูหน่วนดวงตาเจ้าเล่ห์ กุมท้องอย่างฉับพลัน โอดครวญด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย ทำไมท้องของข้าถึงได้ปวดเพียงนี้ เมื่อครู่มีคนวางยาพิษในอาหารตอนอยู่บนรถม้าหรือไม่ โอ๊ย ข้าปวดจะตายอยู่แล้ว หมอหลวง พวกท่านช่วยรีบไปตามหมอหลวงให้ข้าทีสิ”