อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 481

จอมมารหยักยิ้ม ยื่นมือเข้าไปหยิบกล่องที่ซ่อนอยู่บริเวณหน้าอกออกมาอย่างลึกลับยื่นไปตรงหน้ากู้ชูหน่วน

กล่องนั้นเป็นสีแดงเพลิง แกะสลักเป็นรูปดอกโบตั๋นที่งดงามราวกับมีชีวิต และมีกลิ่นคาวเลือดบนกล่อง ที่ไม่ชัดเจนนัก

"ทำอะไร"นางถาม

"มอบให้เจ้า"จอมมารพูดยิ้มๆ

กู้ชูหน่วนรับกล่องไป เปิดออกอย่างสงสัย

หลังจากเปิดออกมาแล้ว กู้ชูหน่วนก็นิ่งอึ้งไปทันที

ข้างในนั้นมีกุญแจวางอยู่หนึ่งดอก กุญแจเป็นรูปดาว ดูเก่าแก่ไม่หรูหราเลยสักนิด ราวกับถูกเก็บมาเป็นพันปีหมื่นปีแล้ว

"นี่คือกุญแจรูปดาวหรือ"

นางมองไปที่เขา หัวใจเต้นเร็วขึ้น ความยินดีสายหนึ่งพุ่งขึ้นมาในจิตใจ

"ใช่แล้ว"

"มอบให้ข้าหรือ"

"เจ้าไม่อยากได้หรือ ถ้าหากเจ้าไม่อยากได้ เช่นนั้นอาโม่……"

"สิ่งที่มอบให้แล้วจะเอาคืนได้อย่างไร ทำอย่างนั้นก็ขี้งกเกินไปแล้ว กุญแจนี้ถือว่าเป็นของข้าแล้ว"

กู้ชูหน่วนเก็บทั้งกล่องและกุญแจ ลงไปในแหวนมิติทันที

มุมปากของจอมมารมีรอยยิ้มที่หลงใหล

หัวใจที่บีบแน่นของกู้ชูหน่วนคลายลงไปมาก "เจ้าหายไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ก็เพื่อไปเอากุญแจรูปดาวหรือ"

"ใช่แล้ว เกินจนเมื่อยขาไปหมดแล้ว พี่สาวก็ไม่ช่วยนวดให้อาโม่เลย"

"เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ"

กู้ชูหน่วนอยากจะจับชีพจรของเขา แต่กลับถูกจอมมารหลบเลี่ยง

จอมมารเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย "บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ขอแค่ทำให้พี่สาวยิ้มออก ทุกสิ่งย่อมคุ้มค่า"

มือที่ยื่นออกไปของกู้ชูหน่วนชะงักไปเล็กน้อย

วรยุทธของซือโม่เฟย นางนั้นรู้ดี สามารถทำให้เขาบาดเจ็บได้ และบาดเจ็บไม่น้อยทีเดียว คิดว่าสถานที่ต้องห้ามของเผ่าปีศาจคงจะบุกเข้าไปยากน่าดู

"ทำไมจึงต้องมอบกุญแจรูปดาวให้ข้า"

คำพูดนี้ ทำเอากู้ชูหน่วนรู้สึกซาบซึ้งอยู่บ้าง

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ทำลายกฎของบรรพบุรุษ ยังเดินทางเข้าไปในสถานที่อันตรายด้วยตนเองเพื่อเอากุญแจรูปดาวมาให้นาง

"แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่ากุญแจที่เหลืออีกสองดอกอยู่ที่ใด"

"ไม่รู้ อาโม่ไม่เคยสังเกตกุญแจเหล่านี้มาก่อน แต่ถ้าหากพี่สาวอยากรู้ อาโม่จะส่งคนไปตรวจสอบให้ทันที"

"เดี๋ยวก่อน ไม่ต้องแล้ว ข้าก็แค่ถามดูเท่านั้นเอง"

ซือโม่เฟยสามารถมอบกุญแจรูปดาวให้นางอย่างไม่หวงเลยสักนิด แต่คนอื่นๆไม่อาจรับประกันได้

ถ้าหากข่าวรั่วไหลออกไป นางอยากจะได้กุญแจรูปดาวก็เป็นเรื่องยากแล้ว

"ข้าอยู่ที่นี่มานานแล้ว ควรจะไปแล้ว ขอบคุณการดูแลอย่างดีของเจ้า"

รอยยิ้มของจอมมารแข็งค้างทันที

"ไป ไปไหน อีกสองวันก็เป็นวันแต่งงานของพวกเราแล้ว พี่สาว เจ้าจะทิ้งอาโม่ไปไม่ได้นะ อาโม่จะเสียใจมาก "ซือโม่เฟยมองนางอย่างเศร้าใจ ราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กน้อยน่าสงสารที่ถูกทอดทิ้ง