อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 491

พวกผู้อาวุโสเจี่ยถึงแม้จะสงสัยมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรเยอะ เพราะยังไงตำแหน่งของจอมมารก็อยู่ตรงหน้านี้ จึงต้องนำทางเขาไปที่ห้องเกี้ยว

ทุกคนไปกันหมดแล้ว

กู้ชูหน่วนเพิ่งถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ข้างหูก็มีเสียงที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าดังขึ้น

“เจ้านี่มันใจกล้าจริงๆนะ กลับแอบบุกเข้ามาในหุบเขาตันหุย”

กู้ชูหน่วนหันหน้ากลับไปมอง กลับเห็นน่าหลันหลิงลั่วสวมหน้ากากไว้ กำลังยิ้มให้กับนาง

เขามีบุคลิกที่เย่อหยิ่งและสง่างาม ขอแค่ได้มองก็ไม่อาจละสายตาออกจากเขาได้

“น่าหลันหลิงลั่ว เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

ที่น่าแปลกใจคือ นางกลับจับสังเกตไม่ได้เลย

“ที่นี่คือหุบเขาตันหุย และข้าก็เป็นเจ้าหุบเขาน้อยของหุบเขาตันหุย ข้าไม่อยู่ที่นี่ แล้วควรอยู่ไหนล่ะ?”

กู้ชูหน่วนถามทันที “งานชื่นชมยาชั้นเลิศคืออะไร? ที่หนึ่งจะคัดเลือกยังไง?”

น่าหลันหลิงลั่วแสยะยิ้ม

“เจ้าแอบเข้ามาในหุบเขาตันหุยไม่กลัวข้าจะให้คนจับเจ้าโยนออกไป ยังกล้ามาถามเรื่องเกี่ยวกับงานชื่นชมยาชั้นเลิศอีกเหรอ”

“ตอนนี้ข้าเป็นพระชายาหาน งานชื่นชมยาชั้นเลิศใหญ่ขนาดนี้ พวกเจ้าจะต้องเชิญจวนอ๋องหานแน่นอน ข้าแค่มาก่อนอ๋องหานเท่านั้นเอง จะกลัวอะไรล่ะ?”

น่าหลันหลิงลั่วลูบเส้นผมที่หน้าผากของตัวเอง

รู้สึกว่านางพูดถูก แต่ก็รู้สึกว่านางพูดผิดตรงไหนสักที่

“เจ้าแอบเข้ามายังไง? แล้วรู้ว่าปีนี้งานชื่นชมยาชั้นเลิศมีการแข่งขันได้ยังไง?”

“อยากรู้เรื่องพวกนี้ ยากมากเหรอ?”

“……”

“ข้าแค่ถามเจ้าว่า นอกเหนือจากคนของหุบเขาตันหุยจะเข้าร่วมได้ไหม และจะเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามได้หรือเปล่า?”

“เรื่องนี้……ข้าไม่แน่ใจ แต่น่าจะได้นะ หุบเขาตันหุยไม่ได้บอกชัดเจนว่าคนที่ได้ที่หนึ่ง จะเข้าไปได้ไหม ก็ต้องดูว่าเจ้าหุบเขาใหญ่จะยอมหรือเปล่า”

กู้ชูหน่วนโล่งอก แล้วกะพริบตาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าช่วยข้าลงชื่อสมัครหน่อยสิ ข้าก็อยากข้าร่วมงานประเดิมหลอมยาครั้งนี้”

น่าหลันหลิงลั่วแทบกระอักน้ำออกมา

“เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าอยากเข้าร่วมเหรอ? การหลอมยาไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ถึงเมื่อก่อนเจ้าจะพอรู้วิธีการหลอมยาอยู่บ้าง แต่ต่อหน้าหุบเขาตันหุย มันก็แค่……”

“ให้เจ้าลงชื่อสมัครให้หน่อย จะพูดไร้สาระอะไรเยอะแยะ?”

“ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย?”

“เพราะวันนี้เจ้าช่วยข้าไว้ ถ้าเจ้าไม่ช่วยล่ะก็ เชื่อไหมว่าข้าออกไปตะโกนด้านนอก ถึงเจ้าจะมีเหตุผลก็อธิบายไม่ชัดเจนหรอก”

น่าหลันหลิงลั่วแสยะยิ้ม “ดูแล้ว ข้าไม่ช่วยก็คงไม่ได้สินะ”