อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 528

“ปังๆๆ...”

เย่จิ่งหานกับจอมมารสู้กันขึ้นมา

กู้ชูหน่วนนวดขมับที่ปวดตุบ ชินชากับปฏิกิริยาของพวกเขาแล้ว

นางสำรวจทุกสิ่งในถ้ำโดยละเอียด

ซากที่เรียงรายบนพื้นโดยมากเป็นสัตว์อสูรระดับหนึ่งระดับสอง ยากจะจินตนาการ เย่จิ่งหานกำจัดสัตว์อสูรมากมายเช่นนั้นด้วยตัวคนเดียวได้อย่างไร

ขณะเพิ่งเข้าแคบมาก ข้างแต่ข้างในกลับเป็นเอกภพ กว้างขวางใหญ่โต

ผนังหินมีถ้ำเล็กๆ หลายถ้ำ แต่ละถ้ำแทบจะเชื่อมต่อกับถ้ำถัดไปได้

กู้ชูหน่วนหยุดอยู่ตรงหน้าผนังหินด้านหนึ่ง

บนผนังหินนั้นมีประตูหินหนึ่ง ประตูหินหนักถึงหมื่นชั่ง ขยับไม่ได้ด้วยแรงมนุษย์

บนประตูหินมีลักษณะเว้าเป็นรูปภูเขารูปดาบ

กู้ชูหน่วนแล่นความคิดปราด หยิบกระบี่ภูเขารูปดาบอันน้อยออกมาจากอก

กระบี่เล็กเล่มนี่หลอกได้มาจากตัวท่านปู่ที่เรือนพักร้อนชิวเฟิง ขณะนั้นนางแค่รู้สึกว่ามีดสั้นนี้เหมือนกับภูเขารูปดาบ

บัดนี้ดูแล้ว บางทีนี่อาจเป็นกุญแจเปิดประตูหินก็เป็นได้

“ฟิ่วๆๆ...”

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นตามมาแล้ว ก่นด่า “นางเด็กหน้าเหม็น เจ้ากล้าหลอกฆ่าผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นพวกเรา เอาชีวิตมา!”

ครั้นผู้อาวุโสหลายคนของเผ่าเทียนเฟิ่นปรากฏตัว ก็เป็นฝ่ามือพิฆาตติดต่อกัน

แววตากู้ชูหน่วนเย็นเยียบ ไม่รอให้เย่จิ่งหานกับจอมมารลงมือ ตัวเองก็กดปุ่มที่นูนขึ้นมาอีกตำแหน่งหนึ่ง

เมื่อกดปุ่ม ตัวถ้ำก็สะเทือนหนักครืนๆ สะเทือนจนทุกคนยืนไม่ติด

ไม่นาน จุดหนึ่งของผนังหินในถ้ำก็สัตว์ประหลาดที่คล้ายมนุษย์ก็ไม่เชิง คล้ายผีก็ไม่ใช่ คล้ายอสูรก็ไม่ถูกวิ่งออกมาแน่นขนัด

เมื่อสัตว์ประหลาดเหล่านี้ปรากฏตัว ก็กรูเข้ากัดเหล่าผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นทั้งหลาย ความเร็วไวถึงที่สุด

บรรดาผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นตกตะลึง

ไหนเลยยังมีแรงต่อกรกับกู้ชูหน่วน ต่างตั้งสมาธิจัดการกับสัตว์ประหลาดเหล่านั้น

“ครืน...”

ทุกคนตั้งสติ

และถึงพบว่าพวกเขาอยู่ในสถานที่ว่างเปล่าผืนหนึ่ง

รอบทิศที่นี่ นอกจากเวิ้งว้างมืดสนิทแล้ว ก็ไม่มีสิ่งใดอื่น ที่ว่ายื่นมือไม่เห็นห้านิ้ว ดุจอยู่ท่ามกลางนภาดารากว้างใหญ่

ทว่าก็เพราะเป็นสถานที่เวิ้งว้างเช่นนี้ กลับมีแว่วเสียงลมหายใจกึ่งปรากฏกึ่งหลบซ่อน จำต้องประหลาดใจ

“เหมือนจะใกล้มาทางพวกเรา” จอมมารเอ่ย

“กลิ่นอายน่ากลัวมาก” เวินเส้าหยีสูดลมเย็นทีหนึ่ง

กลิ่นอายน่ากลัวเช่นนี้ แม้เป็นเขาในช่วงสูงสุดก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้

หรือว่าเจ้าตัวน่ากลัวนี้ จะถึงระดับเจ็ดแล้ว?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ทุกคนก็ระทึก