อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 549

“รองหัวหน้าเผ่าซือคง ผู้อาวุโสและเหล่าสุดสุดยอดผู้อาวุโสทุกท่าน ลั่วเอ๋อร์อายุน้อย พลั้งปากไปชั่วขณะ หุบเขาตันหุยของพวกเราไม่ได้มีเจตนาจะดูหมิ่นเผ่าเทียนเฟิ่นแน่นอน” เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันจ้องเขม็งไปทางน่าหลันหลิงลั่ว

เจ้าลูกเนรคุณนี่ คิดจะทำลายล้างหุบเขาตันหุยหรือไง?

เผ่าเทียนเฟิ่นเป็นกองกำลังอำนาจอะไร?

นั่นเป็นถึงเผ่าโบราณที่มีที่มีเรื่องราวมานับพันปีเชียวนะ ในเผ่ามียอดฝีมือมากมายก่ายกอง ทั้งยังมีบรรดาสุดยอดผู้อาวุโสบัญชาการด้วยตนเอง หุบเขาตันหุยของพวกเขาจะล่วงเกินได้ที่ไหนกัน

น่าหลันหลิงลั่วกล่าวว่า “ยืนข้างกู้ชูหน่วนทางนั้น เป็นเพียงการกระทำของข้าคนเดียวเท่านั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหุบเขาตันหุย”

“เจ้าหุบปาก ยังไม่รีบกลับมาอีก”

“ท่านพ่อ ตั้งแต่เด็กท่านก็บอกว่า หากว่าจิตใจเป็นห่วงเป็นใยผู้ใด ก็จะต้องพยายามปกป้องนางไว้ให้ได้ด้วยชีวิต อย่าให้นางได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย วันนี้ แม้ว่าลูกจะสละชีวิตนี้ ก็จะต้องปกป้องให้นางออกไปจากเผ่าเทียนเฟิ่นอย่างปลอดภัยให้ได้”

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันแทบอยากจะอุดปากเขาไว้

ไม่รู้เรื่องรู้ราวจริงๆ

เผ่าเทียนเฟิ่นเป็นสถานที่อะไร แม้ว่าจะมีจอมมารและเย่จิ่งหานเพิ่มมาอีกสองสามคน ก็จนปัญญาที่จะออกไปจากเผ่าเทียนเฟิ่นอย่างปลอดภัย วิทยายุทธของเขาเทียบกับพวกเขาแล้วจะนับอะไรได้?

หรือเขาดูไม่ออกงั้นหรือว่าเผ่าเทียนเฟิ่นตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะสังหารนาง?

กู้ชูหน่วนเป็นนักหลอมยาที่มีพรสวรรค์ หุบเขาตันหุยของพวกเขาก็ขาดแคลนผู้ที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ และยอมที่จะใช้ทั้งหุบเขาตันหุยเพื่อปกป้องนาง

แต่ทว่า......

ความเป็นจริงช่างโหดร้ายนัก

หุบเขาตันหุยเผชิญหน้ากับเผ่าเทียนเฟิ่น สามารถพูดได้ว่าโอกาสที่จะชนะก็ไม่มี พวกเขาคิดอยากจะทำลายล้างก็ทำลายล้าง

ไม่กี่ปีมานี้ เผ่าเทียนเฟิ่นล้างบางกองกำลังเล็กๆทิ้งไปยังไม่มากพออีกงั้นหรือ?

พวกเขายังไม่ทันจะได้กู้ชูหน่วนมา ทั้งหุบเขาก็โดนทำลายล้างแล้ว

การแลกเปลี่ยนนี้จะคิดอย่างไรก็ไม่คุ้ม

“ข้าสั่งให้เจ้ามานี่”

“ขอโทษ หลิงลั่วทำไม่ได้”

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันทั้งโมโหทั้งร้อนใจ วิ่งเข้าไปลากเขาออกมาโดยไม่คำนึงถึงฐานะ

เย่จิ่งหานเหลือบมองไปที่กู้ชูหน่วน ใช้สายตาแสดงเจตนาถาม “เจ้ากับเขามีความสัมพันธ์อะไรกัน?”

“ท่านพ่อ......หากท่านกลัวว่าเผ่าเทียนเฟิ่นจะทำเรื่องไม่ดีต่อหุบเขาตันหุย ตอนนี้ลูกก็จะออกจากความสัมพันธ์ของหุบเขาตันหุย”

“เจ้า.....เจ้าต้องการจะให้ทำให้ข้าโมโหตายหรือไง?”

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันสองพ่อลูกกำลังคุยกันจอแจ กลุ่มเทียนเฟินรู้สึกรำคาญมาก

กู้ชูหน่วนก็รู้สึกรำคาญมากเช่นกัน

ถือโอกาสขณะที่น่าหลันหลิงลั่วไม่ได้ป้องกันตัวเพี้ยะเสียงหนึ่ง ตีให้เขาสลบไป

“นี่ ท่านสามารถแบกไปได้แล้ว”

พูดพลาง กู้ชูหน่วนก็ปรบมือ บุ้ยปากไปทางเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน บอกใบ้ให้เขารีบจากไป

เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันรู้สึกผิดเล็กน้อย “ขออภัย.....”

“ไม่เป็นไร เดิมทีข้ากับท่านก็ไม่ใช่ญาติหรือเพื่อนสนิท”

เขาเป็นเจ้าหุบเขาของหุบเขาตันหุย เพื่อประชาชนทั้งหุบเขา ไม่กล้าล่วงเกินเผ่าเทียนเฟิ่นก็เป็นธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ไม่ได้มีมิตรภาพที่ลึกซึ้งกันขนาดนั้นด้วย