อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 551

ห๊ะ.......

ทุกคนทั้งเหตุการณ์อึ้งตาค้าง

หัว......หัวหน้าเผ่า.......

นางเป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็ง?

นางไม่ใช่เจ้าหอแห่งหอหนึ่งในหล้าหรือ?

จะเป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็งได้อย่างไร?

ผู้อาวุโสเฉินแทบจะกัดลิ้นของตัวเองให้แตก ผ่านไปเป็นเวลานานก็ดึงสติกลับมาไม่ได้

รองหัวหน้าเผ่าซือคงและสุดยอดผู้อาวุโสเสวี่ยเย่มองหน้ากันด้วยความรู้สึกไม่น่าเชื่อเหมือนกัน

สีชิ่นตะลึงสักครู่ ไม่ช้าก็เข้าใจแล้ว

ตัวตนเจ้าหอของพวกนางมีเยอะแยะมากมาย หลากหลายชื่อเรียกขาน เป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็งก็ไม่มีอะไรน่าแปลก

เย่จิ่งหานและจอมมารใช้สายตาแบบไต่สวนมองไปทางกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้

ฟ้าดินเป็นพยาน นางไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะเป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็งด้วย

นางก็อึ้งเหมือนกันนะ

หากว่านางรู้ว่าตัวเองเป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็ง ก็คงเรียกใช้ไป๋จิ่นไปนานแล้ว ยังจะต้องเกือบถูกฮัวฉีหลัวฆ่าอีกหรือ?

“หัวหน้าเผ่า ข้าน้อยเสาะหาท่านด้วยความยากลำบาก” ไป๋จิ่นเบ้าตาแดงทันที ทรวงอกยกขึ้นลง แสดงให้เห็นถึงความตื่นเต้นของนาง

กู้ชูหน่วนรีบหยุดยั้ง “เดี๋ยวก่อน ท่านจำคนผิดไปหรือไม่?”

“หัวหน้าเผ่าพูดจาน่าขันแล้ว ท่านเป็นเจ้าแห่งเผ่าน้ำแข็ง ข้าน้อยจะจำผิดได้อย่างไร”

วิชาต้องห้าม รวมทั้งดอกบัวขาวบนศีรษะนั้น มีเพียงหัวหน้าเผ่าในอดีตเท่านั้นที่จะรู้จัก

หากนางไม่ใช่หัวหน้าเผ่า ในโลกหล้าใบนี้ ยังจะมีผู้ใดที่มีคุณสมบัติจะเป็นหัวหน้าเผ่าของพวกนางได้อีกล่ะ?

“ท่านบอกว่านางเป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็ง เช่นนั้นทำไมนางจึงไม่รู้ตัวตนของตัวเอง? จากที่ข้ารู้ ความสามารถของหัวหน้าเผ่าน้ำแข็งสูงถึงระดับเจ็ด แม่นางไป๋จิ่น การล้อเล่นนี่ไม่น่าขันแม้สักนิดเดียว” สุดยอดผู้อาวุโสเสวี่ยเย่กล่าว

หากสามารถฟื้นคืนสู่ระดับเจ็ดได้ ก็จะเป็นประโยชน์ในการตามหามุกมังกรของนางเป็นอย่างมาก

ไม่ว่านางจะเป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็งหรือไม่ ก็ยอมรับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ไป๋จิ่นพูดด้วยความตื่นเต้น “เจ้าค่ะ”

นางยังกลัวว่าหัวหน้าเผ่าจะไม่ยอมกลับซะอีก คิดไม่ถึงว่าหัวหน้าเผ่าจะเอ่ยปากว่าจะกลับไปที่เผ่าน้ำแข็งด้วยตัวเองจริงๆ

นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดสำหรับเผ่าน้ำแข็งของพวกนาง

รองหัวหน้าเผ่าซือคงหัวเราะเยาะเสียงหนึ่ง แรงสังหารพรั่งพรูออกมา

“ในเมื่อพวกเจ้าเป็นพวกเดียวกัน เช่นนั้นวันนี้ก็ทิ้งชีวิตทั้งหมดไว้ที่นี่ซะเถอะ”

กู้ชูหน่วนยิ้มแล้วกล่าวโดยไม่มีความหวาดกลัวใดๆ “ให้พวกข้าอยู่ ตาเฒ่า เผ่าเทียนเฟิ่นของพวกเจ้ามีความสามารถนั้นหรือ? เหอะ.....หอหนึ่งในหล้า เผ่าน้ำแข็ง เทพสงครามแห่งแคว้นเย่ จอมมารเผ่าปีศาจ ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มอำนาจใด ก็ล่วงเกินได้ไม่ง่ายสินะ?”

“ใช่อยู่ว่าล่วงเกินได้ไม่ง่าย แต่พวกเราเผ่าเทียนเฟิ่นก็ไม่ได้สนใจ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พวกเจ้าบุกเข้ามาเพียงลำพัง ทั้งยังอยู่ในเผ่าเทียนเฟิ่นของพวกข้า พวกข้าคิดจะสังหารพวกเจ้า โดยไม่ทิ้งร่องรอยหลักฐานไว้ ก็ง่ายนิดเดียว”

“รองหัวหน้าเผ่าซือคงเอ๋ย อย่างน้อยท่านก็มีชีวิตอยู่มาจนอายุมากปูนนี้แล้ว ทำไมแม้แต่หลักการง่ายๆเช่นนี้ก็ยังไม่เข้าใจ เป็นความจริงที่พวกเราผ่านค่ายกลขนส่ง จึงได้มาถึงเผ่าเทียนเฟิ่น แต่ท่านคิดว่าพวกเราจะไม่มีการเตรียมตัวอะไรสักหน่อยเลยเชียวหรือ?”