อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 556

มังกรดำถูกโจมตีขนาบซ้ายขวา โดนกักขังไว้ในพริบตา

รองหัวหน้าเผ่าซือคงสีหน้าเคร่งขรึม ท่องมนต์เงียบๆ รวบรวมกำลังภายในต่อไป

พลังชีวิตของมังกรดำที่ค่อยๆหมดลงกลับแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง และยิ่งรวบรวมก็ยิ่งใหญ่ขึ้น ร่างกายของมังกรดำขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าลอยล่องอยู่กลางอากาศ มองฝูงชนจากเบื้องบนมายังด้านล่าง

ราวกับว่าต้องการจะกลืนกินกลุ่มของเย่จิ่งหานทั้งกลุ่ม

มังกรดำมีพลังชั่วร้าย เพียงแค่ถูกสัมผัส ก็จะกลายเป็นน้ำสีดำทันที

เย่จิ่งหานและไป๋จิ่นสบตากันแวบหนึ่ง ปล่อยพลังออกมาพร้อมกัน ตั้งใจโจมตีรองหัวหน้าเผ่าซือคงให้พ่ายแพ้ไปในคราเดียว

แต่คาดไม่ถึงว่าจะเย่จิ่งหานรู้สึกเจ็บปวดทรวงอกขึ้นมาอย่างกะทันหันในช่วงเวลาสำคัญ เลือดทั้งร่างกายพุ่งกลับกับ ไม่เพียงร่างกายสั่นเทาไม่หยุด แม้แต่กำลังภายในที่มีอยู่ก็สูญหายไปในพริบตา

ไม่มีการช่วยเหลือของเย่จิ่งหาน การโจมตีอันร้ายแรงถึงแก่ชีวิตที่ไป๋จิ่นปล่อยออกไปต้านทานรองหัวหน้าเผ่าซือคงไม่ได้ ถูกมังกรดำทำร้ายได้รับบาดเจ็บไปพร้อมกับเย่จิ่งหาน

“ฟู่ว......”

“ฟู่ว......”

ทั้งสองล้วนกระอักเลือด แทบจะหมดลม

หากไม่ได้มีอาวุธวิเศษระดับหกปกป้องไว้ เกรงว่าพวกเขาคงได้ตายอย่างน่าอนาถไปนานแล้ว

“เย่จิ่งหาน......”

กู้ชูหน่วนที่กำลังต่อสู้ดิ้นรนอยู่ตกใจทันที กระบี่ฟาดฟันสังหารออกไปเป็นเส้นทางเลือด พุ่งไปทางเย่จิ่งหานและคนอื่นๆ

ตั้งแต่ต้นจนจบสีชิ่นก็คุ้มกันอยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนตลอด เมื่อเห็นว่ามังกรดำของรองหัวหน้าเผ่าซือคงโฉบเข้ามาโจมตีอีกครั้ง แววตาของสีชิ่นเด็ดเดี่ยว ต่อสู้เพียงลำพัง เผชิญหน้ากับมังกรดำ

“เย่จิ่งหาน ท่านเป็นอย่างไรบ้าง” กู้ชูหน่วนพยุงเขาขึ้นมา ตรวจชีพจรให้เขา สีหน้าเปลี่ยนไปมากอย่างอดไม่ได้

เย่จิ่งหานอดทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัส พ่นประโยคหนึ่งออกมาจะซอกฟัน “ข้า......พิษข้ากำ......กำเริบแล้ว เจ้ารีบไป......”

กู้ชูหน่วนเทยาเม็ดหนึ่งออกมาป้อนเขาอย่างชำนาญ แบกเย่จิ่งหานขึ้น กล่าวอย่างเย็นชา “จะไปก็ไปด้วยกัน ไป๋จิ่น เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ยังไม่ตาย”

ไป๋จิ่นกุมทรวงอกไว้ ยืนขึ้นด้วยความโซซัดโซเซ ยกฝ่ามือขึ้น ก็เป็นหอกน้ำแข็งอีกอันหนึ่งยิงออกมา

“เสี่ยวหานหาน หากว่าเจ้ากลัวก็หลับตาซะ มีพี่สาวอยู่ พี่สาวจะไม่ให้เจ้าไปพบพญายมราชก่อนเป็นแน่”

ดวงตาของเย่จิ่งหานหม่นหมองลง

ท่ามกลางสายฝนโลหิตและแสงดาบเป็นประกาย เขาเห็นกู้ชูหน่วนพุ่งสังหารออกไปตลอดทางเพื่อปกป้องเขา แม้ว่าจะมีสีชิ่นและไป๋จิ่นคุ้มกัน ก็ยังถูกดาบฟันไปไม่น้อย

เลือดสดไหลหยดไปตามเสื้อผ้าของนางช้าๆ แม้แต่ใบหน้าของนางก็เปื้อนเลือดเต็มไปหมดเช่นกัน แต่นางไม่สนใจใดๆ เพียงแค่แบกเขาไว้แน่นๆ วิ่งพุ่งสังหารไปข้างหน้าด้วยความกล้าหาญ

“พาข้าไปด้วย พวกเจ้าทั้งหมดจะหนีไปไม่พ้น เจ้าจะทำเช่นนี้ทำไมล่ะ”

“ท่านพูดพร่ำไร้สาระอะไรน่ะ มีกำลังวังชาพูดเพ้อเจ้อเช่นนี้ นอนหลับให้ดีๆสักตื่นยังจะดีซะกว่า ฟื้นฟูร่างกาย”

“......”

นอน?

เวลานี้ใครนอนได้?