อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 581

ภาพเช่นนี้น่าขันยิ่งนัก สตรีนางหนึ่งลากบุรุษเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยกระหย่องกระแย่งซ้ายขวา ราวกับใต้เท้ามีหินตำเท้าเกลื่อนกล่น

ด้านหลังพวกเขา มีกองทัพใหญ่อึกทึกครึกโครมทะมึนตามอยู่

“พลั่ก...”

พอไม่ทันระวัง กู้ชูหน่วนก็ชนกับกำแพงวัง

กำแพงวังเหล่านั้นคล้ายกากเต้าหู้ ชนนิดเดียวก็ถล่มทลาย

คนแคระที่อยู่ใต้ตำหนักหลบหลีกไม่ทัน ถูกทับระนาว บาดเจ็บล้มตายเกลื่อนกลาด

กู้ชูหน่วนใคร่ร้องไห้ไร้น้ำตา

นางไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

แต่เพราะกำแพงวังที่พวกนางสร้างขึ้นเป็นวิศวกรรมกากเต้าหู้

เพราะเกรงจะเหยียบถูกพวกนาง นางกับเวินเส้าหยีกระย่องกระแย่ง ราวกับตัวตลก

ด้วยวรยุทธ์ของพวกเขา อยากเผ่นแนบก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่รูปร่างของพวกเขา ‘สูงใหญ่’ เกินไปโดยแท้ อยู่ในพระราชวังเป็นอย่างกับอนุสาวรีย์หินตัวเบ้อเริ่มสองตัว อยากให้พวกเขาไม่สังเกตก็ไม่ได้

“เจ้าจะหน้าตาดีขนาดนั้นทำไม ถ้าเจ้าอัปลักษณ์หน่อย อ้วนหน่อย ยังต้องเกิดเรื่องพวกนี้อีกไหม?” กู้ชูหน่วนกล่าว

สมองเวินเส้าหยีมึนๆ งงๆ เกือบหกคะเมนไปหลายรอบ

ครั้นได้ยินถ้อยคำกู้ชูหน่วน ก็ได้แต่ใช้คำว่าไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีมาบรรยาย

อยู่ดีๆ ก็โดนกล่าวหา

ถ้านางไม่มาแล้วจะได้เจอเรื่องยุ่งยากเหล่านี้ไหม?

คิดถึงปีนั้น เขาก็ทุ่มเทสุดตัวถึงสลัดหลุดจากพวกนางได้

“ฆ่า...ฆ่า...ฆ่า...”

ไฟสงครามเจิดจ้า เสียงฆ่าสนั่นหวั่นไหว ก็ไม่รู้ว่าแคว้นคนแคระเหล่านี้มีองครักษ์เท่าใดกันแน่ มุดออกมาจากทุกซอกทุกมุมแน่นขนัด

กู้ชูหน่วนจนปัญญา ได้แต่แตะปลายเท้า อาศัยตำหนักกากเต้าหู้พาเวินเส้าหยีวิ่งออกนอกวังไม่หยุด

น้อยนักที่นางจะหนีอย่างหัวซุกหัวซุนขนาดนี้

เพราะเจ้าเตี้ยพวกนั้นยิงลูกศรเย็นอยู่ด้านหลัง

มีหลายดอกที่ปักอยู่ตรงหลังนาง เจ็บจนนางกัดฟันกรอด

หนึ่งเดียวที่ดีใจได้คือ ลูกศรเหล่านั้นไม่มีไฟ

มิเช่นนั้นพวกเขาต้องถูกเผาตายอยู่ในแคว้นคนแคระนี่แล้ว

“คงไม่ได้ใช้หน้าตาหลอกล่อกระมัง?”

“เจ้าคิดว่าทุกคนจะไร้ศีลธรรมเหมือนอย่างเจ้าหรือ?”

เวินเส้าหยีกระเพื่อมขึ้นลง นึกถึงเรื่องที่กู้ชูหน่วนทำกับเขาตลอดทาง เขายังเคืองจนถึงวันนี้

“ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้น เจ้าร้อนตัวอะไร”

กู้ชูหน่วนจับมือตรวจสอบเส้นชีพจรเขา

“เจ็บภายในหนักมาก แต่ตอนนี้ยังไม่ตาย ที่เจ้าหมดแรงทั้งตัวเพราะหิวเกินไป”

“น่าเสียดาย อาหารของข้าถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจ้างูจอมตะกละตัวนั้นแทะไปหมดแล้ว อยากได้อาหารก็ต้องออกไปหาแล้ว”

เวินเส้าหยีเบือนหน้า ตั้งสมาธิรวบรวมกำลัง พยายามให้ตัวเองฟื้นฟูพลัง

“ไม่อย่างนั้น เจ้าก็ออกไปหาอะไรกิน จะได้ไม่ทำตัวเองหิวตาย”

เวินเส้าหยีเกือบนึกว่าตัวเองหูฝาด

ตอนนี้แม้แต่เดินเขายังซวนเซ ล้มตึงได้ทุกเมื่อ บวกกับวรยุทธ์ถูกสกัด คนแคระของแคว้นคนแคระก็จัดการลำบาก

ถ้าเขาออกไปมิต้องถูกจับกลับไปหรือ?