อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 585

นี่เป็นภาพอบอุ่นถึงที่สุด

หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรี หนึ่งแดงหนึ่งขาว นั่งอยู่ข้างกองไฟ ต่างคนต่างกินกระต่ายย่างเงียบๆ ราวกับเป็นทิวทัศน์อันงดงามของพื้นหิมะ

ชายหญิงคู่นี้ บุคลิกเหนือผู้คน สูงส่งสง่า เครื่องหน้าพริ้งเพริศ ไม่ว่าผู้ใดเห็นย่อมต้องจมดิ่งด้วยกันทั้งนั้น

“ทำไมเจ้าถึงเจ็บแค้นคนของเผ่าเทียนเฟิ่นขนาดนั้นด้วย?”

เสียงเวินเส้าหยีเบามาก เบาจนเหมือนพึมพำกับตัวเอง

กิริยากินกระต่ายย่างของกู้ชูหน่วนหยุดชะงัก แต่ไม่นานก็กินต่อ ตอบเข้าเสียงต่ำ “เจ้าก็เดาออกแล้วมิใช่หรือ?”

“ดังนั้นเจ้าเป็นคนของเผ่าหยกจริงๆ?”

หลังใบหูเผ่าหยกจะมีสัญลักษณ์ แต่นางไม่มี

วันเพ็ญสิบห้าก็ไม่กำเริบ

คำสาปชนิดนั้น ไม่ว่าผู้ใดล้วนยากจะรอดพ้น กู้ชูหน่วนก็ไม่มีฝีมือนั้นเหมือนกัน

ฐานะนางซ้ำซ้อน ทั้งยังน่าสงสัย

เขาเคยสงสัยว่านางเป็นคนของเผ่าหยก แต่ด้วยร่องรอยต่างๆ ทำให้เขายากจะเชื่อ

แต่หากนางไม่ใช่คนของเผ่าหยก เช่นนั้นทำไมจึงพูดในฝั่งของเผ่าหยก

กู้ชูหน่วนนิ่งเงียบ

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันที นอกจากสายลมหนาวหวีดหวิวแล้ว ก็มีแต่เสียงกินกระต่ายย่าง เงียบจนชวนให้ครั่นคร้าม

อยู่นานกู้ชูหน่วนถึงเอียงหน้า สายตาเพิ่งพิศมองเวินเส้าหยี “ทำไมเผ่าเทียนเฟิ่นต้องสาปเผ่าหยก?”

“เรื่องนี้พูดไปก็ซับซ้อน”

“เช่นนั้นก็พูดเนื้อๆ”

“ถึงองค์หญิงแคว้นเฉินแค่ให้ผู้ใต้บัญชาตัวเองใช้ตัวเองเป็นเครื่องเซ่น ร่ายคำสาป แล้วประชาชนแคว้นเฉินของพวกเจ้าล่ะ? หรือถูกแคว้นหยกฆ่าหมดแล้ว? สุดท้ายพวกเขาไปไหนเสียล่ะ?”

“เดิมทีประชาชนแคว้นเฉินก็ถูกเผ่าหยกฆ่าล้างไปหมดแล้ว”

ครั้นเวินเส้าหยีโพล่งออกมา หัวใจตัวเองก็อดตึกตักไปไม่ได้

แค่ทำการเซ่นโลหิตเพียงเล็กน้อย ไม่อาจร่ายคำสาปโลหิตชั่วร้ายขนาดนั้นได้

หรือว่า...

ไม่...

นี่เป็นไปไม่ได้...

บรรพบุรุษของเราไม่โหดเหี้ยมขนาดนั้น