อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 609

รองหัวหน้าเผ่าซือคงกำลังคิดจะลงมือ ชี้ขาดชีวิตพวกเขาโดยตรง แล้วค่อยเสาะหามุกมังกร

คิดไม่ถึง ถ้ำน้ำแข็งเริ่มถล่มทลาย แม้แต่พื้นดินก็สั่นสะเทือนไม่หยุด สั่นไหวจนพวกเขาไม่สามารถยืนได้ ราวกับแผ่นดินไหวขนาดสิบริกเตอร์เช่นนั้น

“ตูม.....”

เศษน้ำแข็งหลายร้อยกิโลกรัมตกกระทบลงมาอย่างต่อเนื่อง ถ้ำน้ำแข็งที่อยู่ไกลจนถึงที่อยู่ใกล้ก็พังทลายลงทั้งหมด

สีหน้าของทุกคนล้วนเปลี่ยนไปทันที

การพังทลายนี้ คือถ้ำน้ำแข็งทั้งหมดจะพังถล่มราบเป็นหน้ากลองทั้งหมดเช่นนั้นงั้นหรือ?

ด้านบนของหุบเขาน้ำแข็งเสียงคำรามของมังกรดังขึ้นทีละเสียง สั่นสะเทือนทะลุฟ้า

ทุกคนเห็นได้รางๆว่ามังกรน้ำกำลังคลุ้มคลั่ง ชนปะทะถ้ำน้ำแข็งครั้งแล้วครั้งเล่า ท่าทางอันดุร้ายนั่น เห็นได้ชัดว่าต้องการจะตายไปพร้อมกันกับพวกเขา

สมควรตาย

รองหัวหน้าเผ่าซือคงทำอะไรกับมังกรน้ำกันแน่ คิดไม่ถึงว่าจะทำให้มังกรน้ำคลุ้มคลั่งได้เพียงนี้

สัตว์ดุร้ายในหุบเขาน้ำแข็งรีบแย่งกันหนีไปทีละตัวๆ ราวกับรู้ว่าหุบเขาน้ำแข็งอันมหึมาลูกนี้กำลังจะพังทลายลงในเวลาอันสั้น

สีหน้าของรองหัวหน้าเผ่าซือคงเปลี่ยนไปทันที ไม่มีไปสนใจกู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ ถอนเท้าได้ก็วิ่งหนี พยายามออกห่างจากถ้ำน้ำแข็งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

เย่จิ่งหานฝืนลุกขึ้นยืน ประคับประคองไปด้วยกันกับกู้ชูหน่วนเดินโซเซออกไปจากถ้ำน้ำแข็ง

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์......เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์......”

กู้ชูหน่วนอยากจะให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พาพวกเขาออกไป ซึ่งจะรวดเร็วยิ่งกว่า

แต่ทว่าเจ้างูน้อยตะกละนั่น ไม่รู้ว่าวิ่งไปล่าอาหารถึงที่ไหน ไม่ได้ยินเสียงเรียกของนางโดยสิ้นเชิง

“ตูม......”

น้ำแข็งก้อนใหญ่ยักษ์ที่ร่วงตกลงมาไม่หยุดแทบจะกระแทกไปบนร่างของพวกเขาอยู่หลายครั้ง ทางออกด้านหน้าก็ถูกหินน้ำแข็งตกลงมาขวางกั้นไว้แล้ว

หุบเขาน้ำแข็งนั้นลูกใหญ่มาก ราวกับภูเขาสูงตระหง่านลูกหนึ่ง ตอนนี้ถล่มลงมาจากยอดเขาโดยตรง ขอบเขตที่ได้รับผลกระทบกระเทือนกว้างใหญ่เกินไป ในเวลาอันสั้นไม่สามารถหนีไปได้โดยสิ้นเชิง

“ปัง.....”

“ตูม.....”

หินน้ำแข็งอันหนาแน่นค่อยๆหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนไม่ทันได้ระวังถูกกระแทกไปหลายครั้ง กระแทกจนบนตัวมีเลือดไหลแล้ว

“ตูม......”

กู้ชูหน่วนและเย่จิ่งหานเพิ่งจะถูกช่วยออกมา ถ้ำน้ำแข็งลูกก็ถล่มลง

แต่คนที่ช่วยชีวิตพวกเขา กลับออกมาไม่ทัน ถูกทับถมอยู่ด้านในไปโดยตรง

สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปมาก

“เวินเส้าหยี.....เวินเส้าหยี......”

นางคิดจะพุ่งเข้าไปช่วยเขา ทว่าหินน้ำแข็งที่ถล่มลงมาจากด้านบนก็ร่วงดิ่งลงมาทีละก้อนๆ ทุกก้อนหนักกว่าห้าพันกิโลกรัม กระทั่งบางก้อนมีขนาดใหญ่เท่ากับภูเขาเล็กๆทั้งลูกเช่นนั้น แทบจะถล่มลงมาตรงหน้าของพวกเขา

เย่จิ่งหานดึงกู้ชูหน่วนไว้ “ไป รีบไป หากยังไม่ไปอีกพวกเราจะต้องตายอยู่ในนี้กันหมด”

ก้อนน้ำแข็งกลิ้งตกลงมาด้วยความรวดเร็วเกินไป

ไม่ช้าพวกเขาก็ถูกล้อมอีกครั้ง ​​

สัตว์ดุร้ายที่อยู่ไกลออกไปหลบหนีไม่ทัน ถูกทับตายไปทั้งหมด เลือดสดสีแดงไหลริน

ทั้งสองมีใจอยากจะช่วยคน แต่เวลาไม่เอื้ออำนวยโดยสิ้นเชิง สุดท้ายก็ทำได้เพียงจากไปด้วยความปวดใจ