อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 628

อะไรเรียกว่าหิ้วรองเท้าให้นางก็ไม่คู่ควร

นางจำเป็นต้องหิ้วรองเท้าให้คนอื่นหรือไง?

น่าขำ

“เดิมทีเสด็จพ่อต้องการจะสืบทอดราชบัลลังก์ให้กับเสด็จพี่หญิงในบรรดาพระโอรสพระธิดามากมาย เสด็จพ่อรักเสด็จพี่หญิงเป็นที่สุด”

การเคลื่อนไหวของกู้ชูหน่วนชะงักทันที “สืบทอดราชบัลลังก์ให้องค์หญิง? เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าเสด็จพี่หญิงของเจ้าจะได้กลายเป็นจักรพรรดินีองค์ต่อไปแล้วหรือ? ขุนนางข้าราชการทหารทั้งราชสำนักเห็นด้วยหรือ?”

“เสด็จพี่หญิงมีความสามารถแข็งแกร่งขนาดนั้น หากว่านางได้เป็นจักรพรรดินี แคว้นเย่จะต้องดีกว่านี้เป็นแน่ น่าเสียดาย นางถูกคนสังหารไปแล้ว”

“ถูกใครสังหาร? ขุนนางในราชสำนัก?”

“ไม่ใช่สักหน่อย ได้ยินเสด็จแม่บอก เหมือนว่าจะเป็นคนของเผ่าเทียนเฟิ่น ตอนนั้นข้ายังเด็กมาก ข้าก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง รู้เพียงแค่เสด็จพี่หญิงเพื่อที่จะปกป้องข้า จึง.......”

องค์หญิงตังตังพูดไปพลาง ก็อดไม่ได้น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว

กู้ชูหน่วนได้ยินว่าเผ่าเทียนเฟิ่นสามคำนี้ ไม่รู้ว่าทำไม ความสงสัยกลุ่มก้อนใหญ่จึงได้กลบฝังในจิตใจทันที

เสด็จพี่หญิงที่องค์หญิงตังตังกล่าวถึง คงไม่ได้เหมือนกับเย่จิ่งหานเช่นนั้น ที่มีมารดาเป็นคนเผ่าหยกหรอกนะ?

ไม่เช่นนั้นทำไมเผ่าเทียนเฟิ่นจึงจะต้องสังหารนางด้วย?

“ข้าขอถามเจ้าอีก เสด็จพ่อของเจ้าเอ็นดูเย่จิ่งหานมากกว่า หรือว่ารักและโปรดปรานเสด็จพี่หญิงของเจ้ามากกว่า?”

“เขารักและโปรดปรานทั้งคู่ แต่ข้ารู้ว่า จากภายนอกเสด็จพ่อรักและโปรดปรานน้องชายของตัวเองมากกว่า และก็คือเสด็จอา แต่ในความเป็นจริง เสด็จพ่อจะต้องรักและโปรดปรานเสด็จพี่หญิงยิ่งกว่าอยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงก็เป็นลูกสาวแท้ๆนี่นา”

“เช่นนั้นท่านแม่ของเสด็จพี่หญิงของเจ้าเป็นใคร?”

“อันนี้......ข้าก็ไม่ค่อยชัดเจนนัก เหมือนว่าหลังจากที่เสด็จพี่หญิงถือกำเนิด เสด็จแม่ของนางก็เสียชีวิตเนื่องจากให้กำเนิดยาก”

คลอดยาก?

เหอะ......

เป็นเพราะคลอดยากจริงๆหรือ?

เกรงว่าจะเพราะ.....ภายในนั้นจะต้องมีความข้องเกี่ยวกับความลับบางอย่างที่ให้คนรู้ไม่ได้สินะ

เป็นเวลานานกว่าไทเฮาจะเก็บสายตากลับมา ไม่รู้ว่าคิดอะไร นางถอนหายใจยาวๆ “เป็นข้าที่คิดมากไปแล้ว หากว่านางเป็นลูกสาวของยู่เฟย ทำไมวันที่สิบห้าพระจันทร์เต็มดวงถึงได้ไม่เป็นอะไรเลย หากว่านางเป็นลูกสาวของยู่เฟยจริงๆ จะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร”

องค์หญิงตังตังไม่เข้าใจว่าไทเฮากำลังพูดอะไร คิดว่าไทเฮาต้องการต่อกรกับนาง จึงอดไม่ได้ดึงมือน้อยๆของนางไว้ กล่าวอย่างออดอ้อน

“เสด็จแม่ ท่านอย่างทำให้นางลำบากใจเลยเพคะ อันที่จริง นางก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดขนาดนั้น ต่อจากนี้ข้ารู้แล้วว่าจะรับมือกับนางอย่างไร นางกลัวน้ำตา แค่ข้าร้องไห้ นางก็กลัวแล้วเพคะ”

จุดนี้กลับเหมือนเสด็จพี่หญิงจริงๆ

“เจ้าเข้ากันได้ดีกับนางขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ไข่สองฟองก็ติดสินบนเจ้าได้แล้ว?”

“ไม่มีสักหน่อยเพคะ”

ไทเฮาตรัสอย่างจริงจัง “ตังตัง ไม่ว่านางจะเป็นใคร เจ้าจำให้ดี อย่าได้ใกล้ชิดกับนางเกินไป”

“ทำไมเพคะ”

“แม่กลัวว่า เจ้าใกล้ชิดกับนางเกินไป จะไม่ดีต่อเจ้าในอนาคต นางไม่ธรรมดา”