อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 64

“ตลกแล้ว ข้าจะอายจะได้ยังไง”

“งั้นก็เร็วหน่อยสิ ชักช้าเสียเวลาข้านอนหมด ร่างกายของเจ้า มีจุดไหนบ้างที่ข้าไม่เคยเห็น”

“ฟึ่บ……”

อย่าว่าแต่อุณหภูมิในห้องที่ลดลงจนถึงจุดเยือกเย็นที่สุดเลย ทั้งจวนก็ลดลงตามไปด้วย และยังมีความอาฆาตแผ่ซ่านอยู่รอบๆด้วย

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียก้มหน้าให้สุดๆ

ถ้าเป็นไปได้ พวกเขาอยากหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

คุณหนูสามกู้ไม่รู้จักเส้นตายเลยหรือไง พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด

กู้ชูหน่วนตัวสั่น รู้สึกเหมือนเท้าข้างหนึ่งของตัวเองย่างเข้านรกไปแล้ว

นางไม่ลังเลเลย ขอแค่ตัวเองพูดอีกแค่คำเดียว เย่จิ่งหานได้ฆ่านางแน่นอน

“กู้ชูหน่วน เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าหรือไง?”

“กล้าๆๆ ท่านเป็นเทพสงคราม มีอำนาจทหารในมือ พลิกฟ้าแผ่นดินได้ด้วยมือเดียว การฆ่าข้าง่ายเหมือนการฆ่ามดอย่างง่ายดาย แต่ว่า ข้าอยากจะถามท่านว่า ท่านจะรักษาอยู่ไหม? ถ้าไม่รักษาแล้ว ข้าจะได้กลับไปนอน”

เห็นท่าทางขี้เกียจของกู้ชูหน่วน เย่จิ่งหานก็อยากจะเข้าไปบีบคอนางจริงๆ

เขาไม่รู้ว่านิสัยตัวเองเปลี่ยนไปเป็นดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผู้หญิงคนนี้คงถูกสับเป็นชิ้นๆโยนให้สุนัขกินแล้ว

เย่จิ่งหานกำหมัดแน่น สักพักใหญ่ก็ถึงมองไปที่ลูกน้อง ให้เจี่ยงเสวียมาถอดเสื้อให้เขา

เจี่ยงเสวียระมัดระวัง กลัวจะทำให้ท่านอ๋องโกรธ

หลังจากที่ถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เผยให้เห็นถึงหุ่นล่ำบึกของเขา กู้ชูหน่วนตาเป็นประกาย มองนิ่งๆจนไม่อาจละสายตาไปไหนได้

“จิ๊ๆๆ ครั้งก่อนไม่ทันได้ดูดีๆ ไม่รู้ว่าเจ้าจะหุ่นดีขนาดนี้ ไม่มีพุงเลยด้วยซ้ำ ให้ตายสิ ซิกแพคนี้ล่ำบึกจนน่าหลงใหลเสียจริง”

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียเอาแต่ด่าในใจว่าให้ตายสิเป็นล้านรอบ

เย่จิ่งหานบีบเคล้นคำพูดออกมาจากช่องฟันว่า “ทหาร ลากนางออกไปให้สุนัขกิน”

“อย่าๆๆ ข้าถอนคำพูดเมื่อกี้ก็ได้ เจ้าอย่าโกรธเลย ถ้าข้าตายไปจริงๆ งั้นใครจะรักษาเจ้าล่ะ ถ้าลากข้าไปให้สุนัขกินจริงๆ รอข้ารักษาเจ้าเสร็จก่อน ค่อยว่ากัน เมื่อกี้ข้าชมว่าเจ้าหุ่นดี ไม่ได้ว่าอะไรให้เจ้าเสียหายซะหน่อย”

กู้ชูหน่วนทำหน้าเหมือนผู้บริสุทธิ์ “เจ้ากำลังสงสัยในจรรยาบรรณแพทย์ของข้า คนต้องมีผิดพลาดกันทั้งนั้น บางทีฝังผิดก็เป็นเรื่องปกติ ชิงเฟิงด่าว่าข้าตั้งใจทำเช่นนี้ นี่มันทำร้ายจิตใจอันบอบบางของข้าให้เจ็บช้ำมากเลยนะ”

“ปัง……”

เย่จิ่งหานตบแค่ฝ่ามือเดียว โต๊ะข้างๆของกู้ชูหน่วนก็สลายกลายเป็นผุยผง ไม่เหลือให้เห็นเค้าโครงเดิมเลย

บรรยากาศอบอวลไปด้วยความโกรธเคือง

กู้ชูหน่วนกลืนน้ำลาย

โต๊ะใหญ่ขนาดนั้นสลายกลายเป็นผุยผงได้ในพริบตา กำลังภายในของเขาน่ากลัวมากเลยนะ

“อะไรนะ ข้านึกขึ้นได้แล้วล่ะ ไม่ต้องฝังเข็มแล้ว ดื่มยาถ้วยนี้ แล้วแช่น้ำในยานี้ก็พอแล้วล่ะ”

“บังอาจ ในกระถางสัมฤทธิ์นั้นเป็นน้ำเดือด เจ้าให้ท่านอ๋องลงไปแช่ เจ้าอยากต้มท่านอ๋องหรือไง?”

“เจ้าเป็นหมอ หรือข้าเป็นหมอกันแน่? ร่างกายของเขาเย็นขนาดนั้น น้ำไม่เดือดพอจะขับความเย็นในร่างของเขาออกมาได้ยังไง”

“กลัวว่าพิษเย็นของท่านอ๋องยังไม่ทันได้ขับออกมา คนก็ถูกต้มจนสุกแล้ว ท่านอ๋อง พวกเราไม่รักษาแล้ว ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจมาก่อกวนชัดๆ”