อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 649

เย่จิ่งหานไม่พอใจ “เจ้าอยู่ด้านบนทุกครั้ง ครั้งนี้เปลี่ยนคน”

กู้ชูหน่วนมองดูเขาอย่างเกียจคร้าน ดวงตาที่สดใสคู่นั้นมีรอยยิ้มจางๆ แต่รอยยิ้มจางๆเช่นนี้นี่แหละที่บ่งบอกถึงคำเตือนนับไม่ถ้วน

ดวงตาสี่ดวงสบตากัน กู้ชูหน่วนทำตัวอิสรเสรีทำตามอำเภอใจ มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

เย่จิ่งหานโกรธจนกัดฟัน คิ้วอันดกดำขมวดติดต่อกันจนนูนขึ้นเหมือนดั่งภูเขา

ไม่รู้ว่าสบตากันนานเพียงใด เย่จิ่งหานกัดฟันกล่าวว่า “ครั้งหน้าไม่มีข้อละเว้น”

"ไว้ค่อยว่ากันครั้งหน้า"

“ครั้งหน้าของครั้งหน้า ก็ยังเป็นเจ้าอยู่ด้านบน”

“หากว่าท่านไม่พอใจ ออกจากประตูไปแล้วเลี้ยงซ้าย ออกไปดีๆนะเพคะไม่ส่ง”

เย่จิ่งหานยกมือขึ้นดับไฟทั้งหมด พ่นประโยคหนึ่งออกมาอย่างเย็นชา

“ชิงเฟิง ไปขัดห้องน้ำ”

“ขอรับ.....”

ชิงเฟิงตอบอย่างโรยราไร้ชีวิตชีวาคำหนึ่ง

เขารู้ดีว่า เพียงแค่เขาเฝ้าในตอนกลางคืน ไม่ใช่ขัดส้วม ก็จะต้องถูกส่งไปทำงานหนักอย่างอื่น

อย่างน้อยท่านอ๋องก็เป็นท่านอ๋องเทพสงครามผู้สูงศักดิ์ มีอำนาจสำคัญในมือ อิทธิพลค้ำฟ้า ทั้งยังเป็นเจ้าสำนักของสำนักรู้ฟ้าอีก ทำไมอยู่ต่อหน้าพระชายา ถึงได้ตัวเล็กเหมือนดั่งมด ไม่มีพลังความเป็นชายชาตรีสักนิด

หลายวันมานี้ มีครั้งไหนที่นายท่านอยู่ข้างบนบ้าง?

เกียรติของลูกผู้ชายถูกนายท่านทำขายหน้าหมดแล้ว?

ต่อกรกับผู้หญิงที่หยิ่งผยองเช่นนี้ ฝืนบังคับไปเลยก็ได้แล้ว

“ชิงเฟิง......”

“ห๊ะ......”

ได้ยินเสียงของกู้ชูหน่วนอย่างฉับพลัน ฝีเท้าของชิงเฟิงโซเซ แทบจะหกคะมำ เขารู้สึกตระหนกจนอยู่ไม่สุข

ไม่รู้ว่าพระชายาเดาความคิดในใจของเขาได้หรือไม่ ถึงได้เรียกเขาไว้

เป็นดังคาด......

เสียงของกู้ชูหน่วนดังออกมาดั่งลมเย็นพัดผ่าน

“เจ้ามีความเป็นชายชาตรีองอาจห้าวหาญขนาดนั้น งั้นเจ้าก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองให้หมด แล้วไปยืนหน้าเวทีหอจวี๋อิงเป็นเวลาสิบห้าคืน”

ก็รู้ว่าการเฝ้ายามตอนกลางคืนไม่มีเรื่องดีเป็นแน่

แค่คิดว่าตัวเองต้องเป็นเหมือนนายโลมเช่นนั้น ยืนให้คนกลุ่มหนึ่งชื่นชม ชิงเฟิงแค่คิดก็อยากตายแล้ว

ข้างๆเป็นเสียงกล่าวปลอบใจของเจี่ยงเสวีย

“เวลาที่นายท่านและพระชายาทำเรื่องแบบนั้น เจ้าอยู่ให้ไกลหน่อยก็จบแล้ว”

เขาไม่พูดยังดี ทันทีที่พูดชิงเฟิงก็มีไฟโทสะเต็มเปี่ยมไปทั้งท้องแล้ว

“ยืนเงียบมันปวดเอวหรือไง ข้าจะยืนไกลๆได้ยังไง? ยืนอยู่ไกลๆจะคุ้มกันนายท่านได้ยัง? จะคุ้มกันพระชายายังไง?”

“เจ้าโง่ ด้านที่นายท่านอับอายขนาดนั้น จะยอมให้เจ้าเห็นได้ยังไง แม้ว่าเจ้าจะไม่ไปเฝ้ายาม นายท่านก็จะไม่ว่าอะไรเจ้า กลับกันยังจะให้รางวัลเจ้าที่รู้สถานการณ์อีกด้วย แต่เจ้าดัน.....ดันไปแอบฟังด้านนั้นที่นายท่าน.....ที่สุด”

ชิงเฟิงปาดน้ำตา

กล่าวด้วยความน้อยใจ “ในเมื่อเจ้ารู้ ทำไมไม่บอกข้าล่วงหน้า”

“เรื่องแบบนี้ ยังต้องให้คนอื่นบอกอีกหรือ? ตอนที่เจ้าพลอดรักกับภรรยาของเจ้า ชอบให้คนไปแอบฟังหน้าประตูหรือไง? ”

เจี่ยงเสวียหมดคำจะพูด เจ้าไม่รู้จริงๆเลยว่าชิงเฟิงโตมายังไง?