อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 697

“ไม่รู้ว่าคุณหนูสามอยากให้นายท่านของข้าไปฆ่าใครหรือ?” เสวียซาถามขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ

นายท่านเลอะเลือน แต่เขาไม่เลอะเลือน

กู้ชูหน่วนมองพิจารณาดูเสวียซาอย่างจริงจัง

เสวียซาสวมชุดรัดกุม รูปร่างตัวตรง เต็มไปด้วยรัศมีที่น่าเกรงขาม ดวงตาทั้งคู่สดใส ต่อให้นางเป็นแขกพิเศษของจอมมาร กระทั่งต่อให้นางพูดอะไรจอมมารก็จะทำเช่นนั้น เสวียซาก็ไม่ถ่อมตัวเพราะสถานะของนาง

คนแบบนี้ต้องยอมรับว่า เป็นองครักษ์ที่ซื่อสัตย์

“เผ่าเทียนเฟิ่น”

นางไม่พูดขึ้นมาอย่างดี เมื่อพูดออกมาแล้วเสวียซายิ่งไม่พอใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “นายท่าน ระหว่างเผ่าปีศาจกับเผ่าเทียนเฟิ่นไม่เคยมีเรื่องอะไรต่อกัน เกรงว่า.....”

“ก็แค่เผ่าเทียนเฟิ่น ต่อให้พวกเขาทรงพลังแค่ไหนแล้วยังไง ข้ายังจะต้องกลัวพวกเขาหรือ?” จอมมารยังคงแนบซบอกกู้ชูหน่วน ดวงตาหยาดเยิ้มแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย

เสวียซาร้อนใจราวกับมดตกอยู่ในกระทะร้อน

เผ่าปีศาจของพวกเขาไม่มีความจำเป็นต้องกลัวเผ่าเทียนเฟิ่น แต่หากต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ ก็จะบาดเจ็บสาหัสเสียหายทั้งสองฝ่าย

เพียงเพราะคำพูดของกู้ชูหน่วน แล้วทำให้เผ่าปีศาจตกอยู่ในอันตราย นี่ไม่ถือว่าเป็นการกระทำที่ดี

รู้ดีว่านายท่านจะไม่เปลี่ยนแปลงเพียงเพราะคำพูดของเขา เสวียซาจึงทำได้เพียงหันไปมองกู้ชูหน่วน พร้อมพูดเตือนขึ้นว่า “คุณหนูสาม นายท่านของข้าดีกับท่านยังไง ท่านน่าจะรู้ดีที่สุด ความโกรธแค้นระหว่างท่านกับเผ่าเทียนเฟิ่น ไม่ควรที่จะแก้ไขกันเองหรือ”

“เสวียซา เจ้าพูดบ่นอะไรมากมาย ข้าขอสั่งให้เจ้ากลับไปเดี๋ยวนี้ ในช่วงที่ข้าไม่อยู่ เจ้ามีอำนาจดูแลสั่งการเผ่าปีศาจทั้งหมด”

“นายท่าน.....”

“นี่คือคำสั่ง หรือว่าเจ้าอยากที่จะขัดคำสั่ง”

“ข้าน้อยไม่กล้า”

เสวียซาก้มหน้ากำหมัดแน่น ไม่กล้าขัดคำสั่ง แต่ก่อนที่จะจากไปได้พูดกับกู้ชูหน่วนอย่างมีความหมายแฝงว่า

“นายท่านของข้าเห็นท่านเป็นเพื่อนด้วยใจจริง หวังว่าคุณหนูสาม ต่อให้ไม่เห็นนายท่านของข้าเป็นเพื่อน แต่ก็อย่าทำให้นายท่านของข้าลำบากใจ เขาไม่เพียงตัวคนเดียว เขายังเป็นจอมมารแห่งเผ่าปีศาจ”

“แต่เจ้าคิดดูให้ดี ผลจากการที่เจ้าช่วยข้า ก็คือการเป็นศัตรูกับเผ่าเทียนเฟิ่น”

จอมมารโบกมืออย่างไม่แยแส บนร่างกายไม่มีความออดอ้อนแล้ว เหลือเพียงความน่าเกรงขาม ความสูงส่งมีอำนาจเหนือกว่าสิ่งใดในใต้หล้า

“ก็แค่เผ่าเทียนเฟิ่น ข้าหมั่นไส้พวกเขาแต่แรกแล้ว เป็นศัตรูก็เป็นศัตรูสิ อย่างมากเราก็แค่ร่วมมือกันกำจัดพวกเขา พวกเขาจะได้ไม่มาขวางตาพี่สาว”

กู้ชูหน่วนยิ้มหัวเราะ เป็นครั้งแรกที่คว้าจับมือเรียวยาวขาวผ่องของจอมมาร แล้วเดินลงจากเขาไป

จอมมารอึ้ง ตามด้วยรอยยิ้มดีใจ พร้อมคว้าจับมือกู้ชูหน่วนแทน แล้วเดินลงจากเขาไปพร้อมกับนางอย่างมีความสุข

ประชาชนของเผ่าปีศาจบนเขาต่างอึ้ง

จอมมารของพวกเขาถูกลักพาไปแบบนี้แล้วหรือ?

ง่ายเกินไปไหม?