อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 7

ลูกสาวคนที่สองของเขากู้ชูหยุนเพราะว่าช่ำชองการแต่งกลอนเพลงบทกวี เล่นดนตรีเล่นหมากรุกอ่านหนังสือวาดรูปทุกอย่าง ถูกส่งเข้าราชวิทยาลัยเป็นกรณีพิเศษ จนถึงตอนนี้ขุนนางชั้นสูงไม่น้อยในราชสำนักก็ยังอิจฉาเขา เขาก็ภาคภูมิใจอยู่เป็นเวลานานมากจริงๆ

แต่......

ลูกสาวคนที่สามของเขาเขียนอักษรไม่ได้ ไม่รู้จักอักษรสักตัว เข้าราชวิทยาลัยแล้ว เผชิญหน้ากับเด็กผู้ชายเด็กผู้หญิงที่มีความสามารถมากมายขนาดนั้น ก็เป็นความอับอายขายหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งไปกว่านั้นนางยังมีใบหน้าที่อัปลักษณ์ทำให้ผู้คนขยะแขยงอีกด้วย

พระราชโองการออกมาแล้ว นางก็เป็นพระชายาหานแล้ว ดังนั้น นางขายหน้าก็เท่ากับหน้าตาของอ๋องหาน

หากเสนอข้อคิดเห็นกับฮ่องเต้ ฮ่องเต้จะต้องดีพระทัยเป็นอย่างมากแน่ บวกกับชื่นชมเขายกใหญ่

และเขาก็เท่ากับว่าได้แตกหักกับอ๋องหานโดยสิ้นเชิงแล้ว

กู้เฉิงเซี่ยงถอนหายใจเบาๆ หวังว่าตัวเองจะเลือกยืนข้างฮ่องเต้ทางนี้จะถูกต้อง

“หากว่าหลันเอ๋อร์ฉลาดได้ครึ่งหนึ่งของเจ้า ก็คงไม่ถึงขั้นสูญเสียความบริสุทธิ์แล้ว”

อนุภรรยาห้าซุกศีรษะเข้าในอ้อมอกของกู้เฉิงเซี่ยง กล่าวด้วยเสียงออดอ้อน “หลันเอ๋อร์ยังเล็ก ไตร่ตรองไม่รอบคอบถึงได้ถูกคนทำร้าย โชคที่มีคนรู้เรื่องนี้ไม่มาก เพียงแค่ปิดบังให้ดี เรื่องที่หลันเอ๋อร์เสียบริสุทธิ์ก็จะไม่มีคนรู้เจ้าคะ หลังจากนี้ข้าจะสอนนางดีๆ ยังหวังว่านายท่านจะไม่ท้อใจต่อนาง”

กู้เฉิงเซี่ยงมีเรื่องในใจมากมายเต็มอก กอดอนุภรรยาห้าแน่น

ไม่นาน จวนเฉิงเซี่ยงก็มีพระราชโองการมาอีกฉบับ เนื้อหาของพระราชโองการคือคุณหนูสามกำลังจะเป็นพระชายาหานที่สูงศักดิ์ เกรงว่าสิ่งที่เรียนรู้ในจวนเฉิงเซี่ยงไม่ได้มากมายนัก ดังนั้นจึงได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนต่อในราชวิทยาลัยเป็นกรณีพิเศษ โดยหวังว่าจะกลายเป็นพระชายาหานที่ได้รับการอบรมสั่งสอนเป็นอย่างดี คุณหนูห้ากู้ชูหลันมีฐานะเป็นเพื่อนร่วมเรียน เข้าเรียนในราชวิทยาลัยพร้อมกัน

ทันทีที่พระราชโองการออกมา กู้เฉิงเซี่ยงรู้สึกตื่นตระหนกอีกครั้ง

สีหน้าของฮูหยินใหญ่ไม่น่าดู ลูกสาวของนางกู้ชูหยุนถูกเลือกเข้าราชวิทยาลัย ที่ผ่านมาเป็นความภาคภูมิของนางมาโดยตลอด ตอนนี้จวนเฉิงเซี่ยงได้ส่งคุณหนูอีกสองคนเข้าไป เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าการดำรงอยู่ของลูกสาวของนางจะลดลงมากแล้วหรือ

อนุภรรยาห้าและกู้ชูหลันดีใจจนแทบคลั่ง อนุภรรยาห้ายิ่งมั่นใจเพิ่มขึ้นว่ายืนอยู่ข้างฮ่องเต้นั้นถูกต้อง

ในจวนอนุภรรยาสาม คุณหนูเจ็ดกู้ชูฉิงเขวี้ยงข้าวของเสียงดังโพ้งเพล้ง ในปากยังด่าไม่หยุด

“กู้ชูหยุนมีความสามารถมากมาย ถูกส่งตัวไปที่ราชวิทยาลัยเป็นกรณียกเว้นก็แล้วไป ฮ่องเต้ต้องการเย้ยหยันอ๋องหานจึงส่งกู้ชูหน่วนไปที่ราชวิทยาลัยเพื่อให้อับอายขายหน้า ข้าก็ยอมแล้ว แต่กู้ชูหลันมีสิทธิ์อะไรที่สามารถเข้าราชวิทยาลัยได้? นางเป็นเพียงลูกสาวเมียน้อยผู้หนึ่ง ยังจะเป็นลูกสาวเมียน้อยที่เสียบริสุทธิ์ไปแล้วอีก”

“จวนเฉิงเซี่ยงมีคุณหนูทั้งหมดสี่ท่าน ตอนนี้พี่สอง พี่สาม พี่ห้าก็ไปหมดแล้ว เหลือเพียงข้าคนเดียวไม่ได้ไป หน้าตาของข้าจะเอาไปไว้ที่ไหน? อนุแม่ ข้าไม่ยอมนะเจ้าคะ”

อนุภรรยาสามเผยใบหน้าที่ดุร้ายออกมา

ไม่เพียงนางที่ไม่ยินยอม นางก็ไม่ยอม

ก็เพราะอนุภรรยาห้าหน้าตาเหมือนกับคนรักที่โตมาด้วยกันของนายท่านที่สุด ฉะนั้นจึงได้รับความโปรดปรานจากนายท่าน ไม่กี่ปีนี้กดดันพวกนางมาโดยตลอด

ตอนนี้ความบริสุทธิ์ของกู้ชูหลันถูกคนแย่งชิงไปแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังจะเหยียบย่ำพวกนางได้อีก

ไม่ใช่ว่านางหยิ่งผยองมากหรือ? เช่นนั้นนางจะตั้งตารอดู ดูว่าพวกนางจะหยิ่งผยองไปได้อีกกี่น้ำ

อนุภรรยาสามกล่าวเสียงดัง “ปีนยิ่งสูง ตกลงมาก็จะน่าสังเวช รีบร้อนอะไร”

ในเรือนอุ่น

ชิวเอ๋อร์รีบดึงกู้ชูหน่วนขึ้นมาจากเตียงอย่างรีบร้อน

“คุณหนู ท่านรีบตื่นได้แล้ว วันนี้ตอนเช้ามีพระราชโองการมาฉบับหนึ่ง ให้ท่านเข้าไปเรียนหนังสือในราชวิทยาลัยทันที นี่เป็นถึงพระเมตตาอันยิ่งใหญ่เชียวนะเจ้าคะ คนมากมายเบียดเสียดกันก็เข้าไปไม่ได้”

กู้ชูหน่วนกรอกตาขาวแวบหนึ่ง นอนต่อ

ไม่ง่ายที่จะทนผ่านความทุกข์ยากสามปีของการสอบเข้ามหาวิทยาลัยและอยู่มหาวิทยาลัยอีกสี่ปีมาได้ ยังจะให้นางเรียนหนังสืออีก ฟ้าผ่านางให้ตายไปเลยดีกว่า

อีกอย่าง ความกรุณาอะไร เป็นการดูถูกซะมากกว่า

“คุณหนู ท่านนอนลงไปอีกได้อย่างไร แทบจะไม่ทันเวลาแล้วเจ้าคะ เข้าเรียนวันแรกก็สายแล้ว จะสร้างความประทับใจที่ไม่ดีให้กับเหล่าอาจารย์ ที่สำคัญที่สุดคือ อ๋องเจ๋อก็เรียนหนังสืออยู่ที่ราชวิทยาลัย หากว่าพวกท่านสองคนสามารถไปมาหาสู่กันได้กันได้ตลอดเวลา บางทีอ๋องเจ๋ออาจจะเปลี่ยนความคิด ขอร้องให้ฮ่องเต้ถอนพระราชโองการถอนหมั้นคืนนะเจ้าคะ”

กู้ชูหน่วนจนปัญญา

กู้ชูหน่วนสีหน้าเคร่งขรึม พลังดุดันทั้งร่าง จับจ้องชิวเอ๋อร์จดจ่อ เหมือนต้องการมองนางให้ทะลุทุกอย่าง

ชิวเอ๋อร์กลัวโดยไม่มีเหตุผล อยู่ต่อหน้านาง นางไม่กล้าโกหกแม้สักประโยค

ทำได้เพียงเล่าตามความจริง “ขณะที่กลับมาจากไปซื้อเสื้อผ้า พบกับสาวรับใช้ข้างกายของอนุภรรยาห้า นางจะให้ข้าน้อยมอบเสื้อผ้าออกไปให้ได้ ข้าน้อยไม่ยอม ก็......ก็เลยถูกทำโทษสองสามทีเจ้าคะ”

“ปัง......”

กู้ชูหน่วนเอาหมั่นโถวในมือโยนทิ้ง บนใบหน้าฉาบไปด้วยความโกรธเคือง หยิบฆ้องวิ่งไปที่ลานบ้าน ต๊องต๊องต๊องเคาะขึ้นมา

ชิวเอ๋อร์กระวนกระวายแล้ว ร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ “คุณหนู ท่านเป็นอะไรหรือ รังเกียจที่ข้าน้อยซื้อเสื้อผ้าเนื้อผ้าไม่ดีให้ใช่หรือไม่ หากว่าท่านไม่พอใจ ข้าน้อยจะไปซื้อเสื้อผ้าชั้นดีอีกชุดกลับมาให้ใหม่เจ้าค่ะ”

“คุณหนู ท่านอย่าเคาะอีกเลย เคาะต่อไปอีก จะรบกวนคนในจวนหมดนะเจ้าคะ”

“ต๊องต๊องต๊อง......”

กู้ชูหน่วนเคาะเสียงดังมาก ไม่มีความหมายว่าจะหยุดลงมาสักนิด

คนในจวนทั้งหมดตกใจหมดแล้ว

อนุภรรยาห้าด่าทอยกใหญ่ “กู้ชูหน่วน เจ้าเป็นบ้าแล้วหรือไง เช้าตรู่ตีฆ้องตีกลองอะไรกัน ตัวเจ้าเองไม่อยากนอน แล้วคนอื่นก็ต้องไม่นอนไปพร้อมกับเจ้าหรือไง?”

กู้ชูหน่วนโยนฆ้องในมือทิ้ง ยกมือเพี๊ยะเสียงหนึ่ง สะบัดฝ่ามือตบลงไปที่อนุภรรยาห้าอย่างรุนแรง ราวกับว่าระบายความโกรธเช่นนั้น นางยกมือขึ้นแล้วสะบัดฝ่ามือไปอีก

สองฝ่ามือนี้ใช้แรงมาก ใบหน้าของอนุภรรยาห้าบวมแดงขึ้นมาด้วยความรวดเร็วโดยที่ตาสามารถเห็นได้ รอยประทับสิบนิ้วของฝ่ามือออกมาอย่างชัดเจน

ตื้ด......

บรรดาผู้คนที่ยังง่วงสะลึมสะลืออยู่เมื่อครู่ เพราะว่าฝ่ามือนี้ ความง่วงนอนของบรรดาผู้คนทั้งหมดล้วนไม่มีแล้ว