อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 761

“พี่หน่วน……”

ทุกคนอยากเข้าไปพยุงกู้ชูหน่วน แต่กลับถูกกู้ชูหน่วนสะบัดออกไปอย่างแรง

เขากุมหัวไว้แน่น มีคำพูดลอยเข้ามาในหัวของนาง ทุกคำพูดทำเอานางเหมือนตายทั้งเป็น

“พี่เฉินเฟย ขยุ่ยหยกสีเขียวของพี่สวยจัง ให้ข้าได้ไหม?”

“ขลุ่ยหยกสีเขียวนี้ให้ได้แค่ว่าที่ภรรยาในอนาคตของข้า เจ้าอยากได้จริงเหรอ?”

“อื้ม”

“ได้ รอตอนที่เจ้าโตแล้ว พี่เฉินเฟนจะต้องเอาขลุ่ยหยกสีเขียวนี้ให้ข้านะ”

“ได้สิ”

“พี่เฉินเฟย ได้ยินว่าผู้อาวุโสใหญ่ทำโทษพี่จริงเหรอ?”

“ไม่เป็นไร แค่บาดแผลเล็กน้อย ไม่เจ็บหรอก”

“เป็นเพราะพี่เด็ดดอกไม้ของเผ่าหยก แล้วแอบทำขนมเปี๊ยะไส้ดอกไม้ให้ข้ากินหรือเปล่า?”

“ยัยบ๊อง ขอแค่เจ้าอยากกิน อย่าว่าแต่เผ่าหยกเลย ถึงแม้จะเป็นดอกไม้ทั่วใต้หล้านี้ ข้าก็เด็ดมาให้เจ้าได้ เอามาทำขนมเปี๊ยะไส้ดอกไม้ต่างๆให้เจ้ากิน”

“พี่สิโง่ โดนผู้อาวุโสใหญ่ทำโทษขนาดนั้น ยังจะยิ้มออกอีก”

“ขอแค่เจ้ามีความสุขก็คุ้มค่าแล้วล่ะ”

ทำไมล่ะ……

ทำไมในหัวของนางถึงมีภาพพวกนี้ลอยออกมาได้?

นี่เป็นความทรงจำเมื่อตอนเด็กของเจ้าของร่างเดิมที่พูดกับอี้เฉินเฟยเหรอ?

“เจ้าตัดสินใจจะรับตำแหน่งหัวหน้าเผ่าจริงๆเหรอ?”

“ข้าเป็นธิดาเทพ การสืบทอดหน้าที่หัวหน้าเผ่าเป็นหน้าที่ของข้า การตามหามุกมังกรก็เป็นหน้าที่ข้าเช่นกัน”

“การเป็นหัวหน้าเผ่า……เหนื่อยมากนะ……และ……ไม่สามารถแต่งงานกับคนในเผ่าได้ด้วย”

“ขอโทษนะ……”

“ไม่……ไม่มีอะไรที่ต้องขอโทษหรอก ถ้าเจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าแล้ว ข้าจะพยายามเรียนรู้วิทยายุทธ พยายามพัฒนาตัวเอง เพื่อมาเป็นผู้อาวุโสใหญ่ให้ได้ และช่วยเจ้าขจัดปัญหาต่างๆไปตลอดชีวิต”

“พี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก……”

กู้ชูหน่วนเหงื่อไหลออกมาเหมือนสายน้ำ

ทั้งที่เป็นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม แต่กลับเหมือนนางเคยประสบพบเจอมาเองกับตัว

นางรับรู้ได้ถึงความดื้อรั้นและความรู้สึกหมดหนทางของเจ้าของร่างเดิม

และรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดกับความเสียดายของอี้เฉินเฟย

ฮัวฉีหลัวและคนอื่นพยายามขยับตัวกู้ชูหน่วน อยากให้นางตั้งสติ

“พี่หน่วน พี่ตื่นสิ อี้เฉินเฟยตายแล้ว พี่อย่าคิดมากเลยนะ”

“ไม่ได้การแล้ว ผนึกของอาหน่วนอ่อนลงทุกที ผลึกของนางจะคลายออกแล้ว”

จอมมารเงยหน้าขึ้น

“ผนึกคลายออกแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?”

“จะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ ก็เหมือนกับที่เจ้าเห็นวันนี้ไง อาการพิษคำสาปเลือดกำเริบทุกเดือน กระดูกทั้งร่างกายแตกร้าว ต้องใช้เวลาตั้งยี่สิบวันกว่าจะฟื้นฟูกลับมาได้ แต่พอฟื้นฟูกลับมาได้ไม่นาน ก็ต้องแตกร้าวออกเป็นท่อนๆอีก จนกระทั่งเจ็บจนทนไหว ท้ายที่สุดก็จะตายทั้งเป็น”

“ว่าไงนะ……งั้นพวกเจ้ารีบหาทางช่วยนางสิ”